Όλοι μιλάνε για τους Βάρντι, Ντρίνκγουοτερ, Μαχρέζ και όλους τους υπόλοιπους. Τις ιστορίες τους τις μάθαμε καλά. Είναι και όμως ένας «έφηβος» ο οποίος ξεπροβόδισε μπροστά και είπε να κάνει την δική του αρχή.
Η αρχή του μεγαλείου. Η αρχή της ιστορίας. Δεν ακολούθησε την ιστορία. Προτίμησε να γράψει δική του. Ξεκίνησε την σεζόν λέγοντας «θέλουμε να μείνουμε κατηγορία». Τον πίστεψαν. Μπορεί να το πίστευε κα ο ίδιος. Έπειτα του έδειξαν τι μπορούν να κάνουν. Είδε στα μάτια τους την σπίθα που χρειαζόταν για να κατακτήσουν σπουδαία πράγματα. Έχτισε σε αυτή την σπίθα και την έκανε λάβα.
Λάβα που ξεχείλιζε σαν δάκρυ κάθε φορά που σκόραραν, κάθε φορά που κέρδιζαν 3 πόντους. Ολόκληρη την χρονιά δεν μίλησαν για διαιτησία, δεν διατυμπάνισαν τα ντέρμπι, δεν βγήκαν να πουν μεγάλα λόγια. Ο ίδιος ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο. Φαντάζομαι ότι το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν όταν έμενε μόνος. Να τον κατατρώει η σκέψη, να τον κατατρώει η απορία: «να πω στους ποδοσφαιριστές μου ότι πάμε για τον τίτλο, να τους πω αυτά που βλέπω»;
Ώσπου ξαφνικά είδε όλο τον κόσμο να κάνει αυτό που ήθελε να κάνει αυτός. Όλοι ήθελαν να τελειώσει το παραμύθι που ξεκίνησε. Όλοι ήθελαν να δουν τον τίτλο στο Λέστερ. Και πλέον του ήρθαν όλα βολικά. Ο κόσμος όλος έκανε αυτό που ήθελε να κάνει αυτός. Να δίνει ώθηση στους παίχτες του ενώ αυτός τους προσγείωνε. Κύλησαν όλα τόσο ομαλά που λίγοι μπορούν να φανταστούν τι πέρασε αυτή η ομάδα. Λίγοι μπορούν να φανταστούν τι έζησαν αυτοί οι ποδοσφαιριστές για να κρατάνε σήμερα στα χέρια τους τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ.
Σε μια συνέντευξη του, δήλωσε πως θέλει να ευχαριστήσει τους πάντες. Και κυρίως τους αφανείς ήρωες. Αυτούς που πίστεψαν στην ομάδα και την στήριξαν. Για αυτούς δεν ήταν παραμύθι. Για αυτούς ήταν η απόδειξη της σκληρής δουλειάς.
Η σκληρή δουλειά όμως είναι θέμα πολλών. Μόνο τότε έχει επιτυχία. Και κάπου εδώ καταλήγουμε στην Εθνική Ελλάδος. Θα διαβάσουμε πολλά, θα δούμε πολλά, θα πιστέψουμε πολλά. Ένα όμως έχει σημασία. Ότι φάνηκε ποιος δεν ανταποκρίθηκε στην φανέλα που φορούσε. Ο Ρανιέρι ξέρει ότι όποια φανέλα και να φορέσει, θέλει σεβασμό. Σεβάστηκε όλες τις φανέλες που φόρεσε. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις φανέλες των ξιπασμένων πιτσιρικάδων με το Ελληνικό Εθνόσημο. Το όνομα τους θα έπρεπε να αφαιρεθεί από τις φανέλες, τουλάχιστο μέχρι να καταλάβουν τι σημαίνει!
Κανείς δεν πίστεψε στον Ρανιέρι, ενώ λίγοι ήταν αυτοί που κατάκριναν την αποχώρηση του. Για αυτό μείναμε πίσω ποδοσφαιρικά. Για αυτό κάθε χρόνο βλέπουμε τα ίδια. Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε το πραγματικό πρόβλημα στις καταστάσεις που βιώνουμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται Αθλητική Παιδεία. Κάτι στο οποίο ο κύριος στην φωτογραφία πιο πάνω έχει όλα τα διδακτορικά.
