fbpx

Κύριε καθηγητά μου, έχω κι εγώ ζωή..

Πόσες φορές αναρωτηθήκατε αν οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο μπορούν να μπουν στη θέση μας; “Καλά δεν ήταν κι αυτοί κάποτε φοιτητές;” σκέφτεστε. “Βγάζουν τα απωθημένα τους πάνω μας;” συνεχίζει η σκέψη.. Τελικά τι ΔΕΝ λαμβάνεται υπόψη στο περίφημο syllabus, ενώ θα έπρεπε; Ίσως θα ήταν καλά αν το άγχος, τα ξενύχτια, οι ανησυχίες, βαθμολογούνται και αυτά ως κριτήρια αξιολόγησης για να περάσουμε τα μαθήματα;

 

Πρωινό ξύπνημα:

Από τα πιο δύσκολα πράγματα του κόσμου έτσι; Ok, από το σχολείο έχεις συνηθίσει να ξυπνάς όταν ακόμη δεν έχει βγει το φως του ήλιου. Επίσης, έχει συνηθίσει να παρακολουθείς ώρες από διδασκαλίες διαφόρων μαθημάτων. Εκείνο όμως που δεν έχεις συνηθίσει (και ούτε πρόκειται νομίζω) είναι η ολοήμερη παραμονή σε ένα κτίριο, σε αίθουσες, σε βιβλιοθήκες, όταν ταυτόχρονα δεν έχεις κοιμηθεί καλά! Πώς να λειτουργήσει φυσιολογικά ένας εγκέφαλος, όταν από το πρωί παρακολουθεί 5 ώρες διαλέξεων, με 10-15 λεπτά διάλειμμα (και αν); Ας είναι καλά και τα απογευματινά μαθήματα που με τόσο βολικές ώρες, πολλές φορές αναγκάζεσαι να μένεις στο πανεπιστήμιο καμιά ώρα μέχρι να αρχίσει το επόμενο μάθημα.

 

Αγαπημένη τροχαία κίνηση μεταξύ μαθημάτων:

Οι πλείστοι καθηγητές δείχνουν κατανόηση αν καθυστερήσεις 5-10 λεπτά στο μάθημά τους. Κάποιες φορές αυτά μπορεί να γίνουν και 10-15, μπορεί ίσως και περισσότερο. Γιατί όμως να μη σκέφτονται ότι π.χ. έχεις να διανύσεις μια συγκεκριμένη απόσταση, από τον ένα χώρο του πανεπιστημίου στον άλλον, ή ίσως και από διαφορετικές τοποθεσίες; Το ακαδημαϊκό 15λεπτο, μεταξύ των μαθημάτων, ας λάβει τον απαραίτητο σεβασμό που του αρμόζει επιτέλους! Εκτός από ξεκούραση, χρειάζεται και κάποιος αξιοσημείωτος χρόνος για:

  1. να βγω από την αίθουσα,
  2. να μπω στο αυτοκίνητο,
  3. να αλλάξω (ίσως) τόπο και χώρο (π.χ. προς Πανεπιστημιούπολη),
  4. να βρω άλλο χώρο Parking, να περπατήσω προς την αίθουσα και
  5. να ετοιμαστώ για το επόμενο μάθημα

Η κίνηση στους δρόμους δεν κάνει το πιο πάνω έργο ευκολότερο.

 

Τα ατελείωτα ξενύχτια:

Δεν αναφέρομαι μόνο στα καλά, αλλά και στα μη τόσο επιθυμητά ξενύχτια, που χαρακτηρίζουν κάθε φοιτητή. Βλέπεις αγαπητέ κύριε καθηγητά, όπως προανέφερα, μπορεί μια μέρα να αφιερωθεί μέχρι το απόγευμα στο πανεπιστήμιο. Είτε λόγω διαλέξεων, είτε λόγω συναντήσεων για μελέτες, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Κάποτε πρέπει να πάει και ο έρημος ο φοιτητής σπίτι του. Αν μένει με τους δικούς του, όλα ok. Αν όχι:

  • Θα πάει στο διαμέρισμά του και θα πρέπει: να ετοιμάσει φαγητό να συγυρίσει, να κάνει μπάνιο..
  • Η ώρα πάνω-κάτω θα γίνει 9. Κάπου εκεί χρειάζεται (τουλάχιστον) 30-60 λεπτά για να ηρεμήσει.
  • Η ώρα θα γίνει 10 τη νύχτα. Κάπως έτσι θα αποφασίσει να διαβάσει.
  • Μέχρι να του έρθει και η όρεξη, μπορεί να ξεκινήσει κατά τις 10:30. Ε, δεν θα θέλει άνετα μία ώρα (κατά μέσο όρο);
  • Θα γίνει 11:30. Την άλλη μέρα πρέπει να πάει πανεπιστήμιο στις 9 το πρωί. Άρα, για να αντέξει την επόμενη μέρα έχει 2 επιλογές:
  1. Να πιει καφέ για να τελειώσει την οποιανδήποτε εργασία  και να συμβιβαστεί με την αντικοινωνικότητά του ή
  2. Να βγει για λίγο με τους φίλους του και μετά να πέσει για ύπνο.

Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, είναι λίγο αδύνατο να μη ξενυχτήσει. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε τόσο.

 

Η προσωπική διασκέδαση:

Λίγος χρόνος ξεκούρασης είναι απαραίτητος. Είτε αφορά hobbies (χορό, τραγούδι, φωτογραφία, γυμναστική κτλ.) είτε μια βραδινή έξοδο. Ως φοιτητής, είναι λίγο αδικία να μην απολαύσεις τις φοιτητικές βραδιές, σε μουσικές σκηνές ή σε clubs. Ευτυχώς μας τα θυμίζουν καθημερινά διάφορα μηνύματα στο κινητό ή διαφημιστικά φυλλάδια στο Πανεπιστήμιο. Αν όμως ξενυχτήσεις, δεν θα έχεις δύναμη για πανεπιστήμιο την επόμενη μέρα. Αν δεν ξενυχτήσεις και δεν βγεις έστω μια νύκτα έξω με τους συμφοιτητές σου, δεν θα έχεις με ποιον να μιλάς στο μάθημα. Άρα πού καταλήγουμε; Να επιλέγεις έστω μια μέρα της εβδομάδας να πηγαίνεις απογευματινά μαθήματα! Είναι κρίμα κι άδικο να ξυπνάς καθημερινά για πρωινά μαθήματα.

 

Τεράστια ύλη σε εξετάσεις = ΑΓΧΟΣ:

Είτε πρόκειται για ενδιάμεση εξέταση, είτε για τελική, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Άγχος και ξανά άγχος. Γιατί δηλαδή να κάτσω να παπαγαλίσω ένα ολόκληρο βιβλίο, με θεωρίες, με εξισώσεις, με επιστήμονες; Αν δεν το εφαρμόσω στην πράξη πώς θα το εμπεδώσω; Νιώθω πολύ έντονα πως οι καθηγητές έχουν την εντύπωση και βλέπουν τους φοιτητές τους πολλές φορές σαν μηχανές: “Κάνε και αυτό, μην ξεχάσεις το άλλο, μάθε κι εκείνο, εννοείται πως δεν μπορείς να περάσεις αν δεν..” Η καλύτερη εξέταση είναι εκείνη που σε απαλλάσσει από το άγχος της αποστήθισης και σου ζητά να εφαρμόσεις πρακτικά ότι έμαθες στο μάθημα. Στην ουσία, αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Γιατί να έχεις ένα πτυχίο, όταν δεν μπορείς να εφαρμόσεις αργότερα όσα έμαθες; Θα έρθει ο εργοδότης σου και θα σου ζητήσει να του αναφέρεις τη χρονολογία δημιουργίας της τάδε θεωρίας, ή μήπως θα θέλει να δει τη θεωρία στα χέρια σου;

 

Follow Us

45,341FansLike
11,539FollowersFollow
17,300FollowersFollow
1,070SubscribersSubscribe

Trending