Αυτή η λογική των καθηγητών να σου δηλώνουν από την αρχή του εξαμήνου την εργασία και το θέμα να στο δίνουν λίγο πριν τις γιορτές με διορία μια με δύο εβδομάδες δεν τη καταλαβαίνω.
Ο χρόνος περνάει , ο φοιτητής προσπαθεί να κατανοήσει την εργασία, να την τελειοποιήσει και να διαβάσει για τις τελικές.
Μήπως όλο αυτό οδηγεί εμάς τους φοιτητές στη παράνοια;
Μα τι λέω; Είναι δυνατόν; Κι όμως είναι. Αυτού του είδους οι εργασίες είναι οι πιο δύσκολες στην υλοποίηση τους καθώς είναι δύσκολο να προλάβεις. Οι δυσκολίες εμφανίζονται στα ξαφνικά και εκεί λέμε : ‘ αύριο συνεχίζω’. Το αύριο έρχεται και μαζί έρχονται και οι πάμπολλες κλήσεις προς φίλους για λύσεις.
Όλο αυτό συνεχίζεται για αυτές τις δύο εβδομάδες με αποτέλεσμα ή να κλαίμε ή να φωνάζουμε ή να γελάμε ή να μη μπορούμε να κοιμηθούμε γιατί σκεφτόμαστε ότι αυτό το ποσοστό, μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε το μάθημα. Γενικά όμως αυτές τις εργασίες συνήθως τις τελειώνουμε on time, όμως η παράνοια μας συνεχίζεται γιατί συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε διαβάσει καθόλου για τις τελικές.
Οι αντοχές μας όμως, έχουν εξαντληθεί και το διάβασμα για τις τελικές εξετάσεις παίρνει παράταση. Ο χρόνος για απορίες έχει λήξη και το τρέξιμο για να προλάβουμε το διάβασμα συνεχίζεται εντός των εβδομάδων των εξετάσεων.
Όλο αυτό δεν μπορούμε να το ζούμε κάθε εξάμηνο…
