Λοιπόν καλέ μου φίλε πρέπει να σε προειδοποιήσω: Καθώς γράφεται αυτό το κείμενο, ο οργανισμός μου έχει μια σεβαστή ποσότητα αλκοόλ μέσα του. Πρόσεξε όμως, ξέρω τι θα γράψω και είναι η δική μου φωνή που θα ακουστεί, όχι του ποτού. Απλά εγώ σε προειδοποίησα. Γιατί τα γράφω δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ας πούμε πως νιώθω πως δεν είμαι ο μόνος που το πέρασε/θα περάσει.
Όλα ξεκίνησαν από ένα usb, μπορείτε να το πείτε και φλασάκι. Αυτό το φλασάκι που λέτε με συντρόφευε 5 χρόνια μέχρι που μια καλή μέρα αχρηστεύτηκε. Θες και το καλύτερο; Δεν πέρασαν και πολλές μέρες και τα ‘παίξε και το laptop, επίσης 5 χρονών. Αυτό το σώσαμε με λίγα έξοδα παραπάνω. Το φλασάκι όμως καπουτ!
Τα πιο ουσιώδη όμως δεν είχαν έρθει ακόμα. Κάπου εδώ αρχίζουν και χάνονται άνθρωποι. Προς Θεού, μην με παρεξηγήσετε, εννοώ από τη δική μου ζωή φεύγουν. Φαίνεται μοιάζω με τον Αλ Πατσίνο στην ταινία “Any Give nSunday”. Εκεί ο Αλ, ως ο κοουτς Τόνι Ντ’ Αμάτο, δηλώνει στους παίκτες του «έχω διώξει τους ανθρώπους που μ’αγάπησαν πραγματικά και τώρα τελευταία δεν αντέχω ούτε τη φάτσα που βλέπω στον καθρέφτη». Δεν χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω, πιάσατε το νόημα.
Καπάκι έρχεται και ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, που διαλύει το αυτοκίνητο μου, αλλά εγώ την βγάζω καθαρή. Ούτε μια γρατζουνιά! Περαστικοί είπαν πως είχα άγιο! Κάπου εδώ αντιλαμβάνομαι πως μια εποχή τελειώνει. Βλέπετε προσπαθούσα να προειδοποιήσω κάποιον μορφονιό που ήταν στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας-Λεμεσού η ώρα 8 παρά κάτι το βράδυ, χωρίς φώτα ότι θα κινδυνέψει. Στο τέλος, καρφώθηκα σε ένα άλλο αυτοκίνητο ευτυχώς, χωρίς να προκαλέσω τραυματισμό συνανθρώπου. Απερισκεψία μου, υπερβολική καλοσύνη, αλλά δεν θα ξανασυμβεί και σας προειδοποιώ: πίσω από το τιμόνι να’ στε όσο εγωιστές χρειάζεται για την δική σας ασφάλεια και όσο προσεκτικοί μπορείτε με τους γύρω σας.
Τώρα που βρίσκομαι; Με απλά λόγια σε φάση αναθεώρησης! Βλέποντας ποιοι είναι οι φίλοι μου πραγματικά, συνειδητοποιώντας οτι μεγαλώνω (εντάξει 25 είμαι, δεν είμαι και κανένας αιωνόβιος, αλλά ας πούμε πως μια παιδική αφέλεια ψυχής την κουβαλάω, και πιστέψτε με μπορεί να γίνει πολύ εκνευριστική) καταλαβαίνω πως τα χρόνια της αθωότητας τελειώνουν. Έχασα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που μ’ αγάπησαν αληθινά, έχασα υλικά αλλά προσπαθώ να βρώ εμένα
Υ.Γ.1 Το πολύ καλό που αντισταθμίζει κάπως την κατάσταση είναι η ευκαιρία που μου δίνεται να κάνω το χόμπι μου, και μιλώ για το ποδόσφαιρο και την αθλητική δημοσιογραφία, επάγγελμα τουλάχιστον για 3 μήνες.
Υ.Γ.2 Μέσα σε αυτή την πορεία υπάρχουν και άνθρωποι, εκείνοι ξέρουν ποιοι είναι, που με στήριξαν. Τους Ευχαριστώ, όχι γιατί έκαναν και κάτι σπουδαίο απλά γιατί ήταν εκεί ο καθένας με τον τρόπο του.
Υ.Γ 3 Ελπίζω αυτές οι αράδες, οι σκόρπιες σκέψεις μου να μην σας κούρασαν. Θεωρείστε τις δικές σας, γιατί είμαι σίγουρος πως σε ένα τέλος εποχής νιώσατε και εσείς κάπως έτσι.
