Αρχικά, τα δικαιώματα για συγγραφή δεν ήταν κατοχυρωμένα κι έτσι όλοι είχαν την ελευθερία να γράφουν για ό,τι θέμα μπορούσαν. Φτάνει μόνο να ήθελαν και να μπορούσαν να καταγράψουν μιαν ενημερωμένη περιγραφή. Όσο περισσότεροι άνθρωποι έμαθαν να γράφουν και να εκφράζονται με αυτό τον τρόπο, μπερδεύτικε η οργάνωση της αρένας και αρκετά δεινά απέκτησαν εκφάνσεις στην κοινωνία εξ αφορμής των γραπτών.
Ως φυσικό επακόλουθο, ήρθαν οι νομικοί σύμβουλοι για να συμμαζέψουν λίγο και μας έβαλαν σε τάξη. Θέσπισαν νομοθεσίες που περιγράφουν και οριοθετούν τα όρια των πολιτών για τη συγγραφη. Φερ’ειπείν, η «απλή Μαρία» αν και γνωρίζει τα βάθη της ψυχής, δεν έχει δικαίωμα να γράφει γι’αυτά ως ειδήμονας, διότι δεν είναι εγκεκριμένη επαγγελματίας ψυχικής υγείας. Ούτω καθ’εξής για όλες τις επιστήμες.
Η τεχνολογική ανάπτυξη στο χώρο της μετάδοσης πληροφορίας (π.χ. διαδίκτυο) αν και, φαινομενικά, έχει φέρει ΤΗΝ επανάσταση, έχει ελλείψεις εν συγκρίσει με την … βιβλιοθήκη! Φτάνει να αναζητήσει κανείς την πραγματικά επιστημονική άποψη για να επαληθεύσει το αρχικό πρόβλημα του Σωκράτη: «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα». Οι επιστημονικές κοινότητες συνεχώς προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια σταθερά και αδιάλλακτα στοιχεία, όμως παραμένει πάντοτε κάτι ανεξήγητο. Στον κυπριακό χώρο, επιστημονικές συναντήσεις, περιοδικά και συλλογικά βιβλία δίνουν φωνή στο ερευνητικό έργο κυπρίων και ξένων επαγγελματιών.
Λοιπόν, το διαδίκτυο έχει ανοίξει τις ευκαιρίες σε ανθρώπους να μοιράζονται τις απόψεις τους, όμως είναι ανεξέλεγκτα τα λάθη που παρουσιάζονται ως αλήθειες, είναι αβέβαιο ό,τι οι φέροντες τις απόψεις έχουν δικαίωμα να τις διαδίδουν και, εν τέλη, τα κίνητρα που ωθούν στην αναμετάδοση τέτοιας γνώσης είναι αμφίβολα!
Μαρία Κανικλίδου
