fbpx

Το νεανικό “δαιμόνιο”

Επιτέλους χαιρετώ την 2η δεκαετία! Αφορμή και έμπνευση του εξής κειμένου αποτελεί όχι μόνο η μεταπήδηση μου από τα 19 στα 20, αλλά και ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από την “Αργώ” του Γ. Θεοτοκά (όσοι παρακολουθείτε Πεζογραφία του Μεσοπολέμου σίγουρα καταλαβαίνεται περί τίνος πρόκειται το άρθρο αυτό).

14159712431_1e8e747223_z

Όταν είσαι 16-17 χρονών είσαι ενθουσιώδης, ρουφάς σαν το σφουγγάρι την γνώση και ονειρεύεσαι δίχως τέλος. Σε αυτήν την ηλικία δεν συνειδητοποιείς πως κάποιες αποφάσεις ή επιλογές που λίγο παίρνεις στα σοβαρά μπορούν να καθορίσουν τη ζωή σου. Και φτάνεις κάπου στα 18, όπου καλείσαι πλέον να αλλάξεις περιστάσεις, να αναγκαστείς να ζήσεις μόνος σου και να μάθεις πως η ζωή δεν είναι αυτό που νόμιζες. Όλο και μειώνεται ο αυθορμητισμός σου, ενώ αυξάνεται η βαθύτερη, εσωτερική αναζήτηση του ποιος είσαι και του ποιος θέλεις να γίνεις. Ξεκινάς λοιπόν να μετριάζεις πιο πολύ τα πράγματα, βάζεις τη ζωή σου σε καλούπια, προσπαθείς να βρεις ποια βήματα θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία. Ακόμη, νιώθεις αποπροσανατολισμένος, είναι στιγμές που κάνεις πράγματα τα οποία ούτε και εσύ ο ίδιος δεν κατανοείς το λόγο, όπως δεν κατανοείς το γιατί η κοινωνία σου επιβάλλει συγκεκριμένα πρότυπα και κανόνες που θα πρέπει ως ενήλικας πια να ακολουθείς.

Ίσως το κυριότερο: αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι τι εστεί ζωή, παύεις να ονειροπολείς συνεχώς μπροστά από ανοικτά βιβλία, περιμένοντας τη μέρα που επιτέλους θα μπορέσεις να ξεφύγεις από τη μικρή πόλη που ζεις, από τη ρουτίνα που τόσο έχεις βαρεθεί, από τα “ηλίθια μαθήματα¨ του λυκείου… Βιάζεσαι, βιάζεσαι να ζήσεις, θέλεις να κάνεις πράγματα, να φέρεις την καινοτομία στον κόσμο, να κάνεις τη διαφορά, να αριστεύσεις, να πετύχεις, να δείξεις σε όλους τι μπορείς να κάνεις… Και φτάνεις κάπου στα 20 μπροστά από ανοικτά βιβλία και πάλι, γύρω σου ένα σωρό τόμοι και χαρτομάνι όμως νιώθεις νικημένος. Νιώθεις νικημένος που αναγκάστηκες (όπως δικαιολογείς τον εαυτό σου) να αλλάξεις τα πιστεύω σου, τα όσα διατυμπάνιζες για ένα καλύτερο αύριο, άρχισες να προδίδεις τα ιδανικά σου τοποθετώντας νέα πρότυπα.

Τέρμα ο άκριτος ενθουσιασμός, τέρμα και η “μεγάλη ιδέα”. “Μεγάλη ιδέα” εννοώντας τη βλακεία σου να νομίζεις ότι με το που θα γίνεις ενεργός μέλος της κοινωνίας οι άνθρωποι γύρω σου θα σε αγκαλιάσουν και θα σε εκτιμήσουν απευθείας με μια μόνο επιτυχία. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως δεν είναι δυνατό να γίνει εν μια νυκτί: να καταφέρεις κάτι μεγάλο και να σε αναγνωρίσει η κοινωνία. Έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου μέχρι να καταφέρεις όσα θέλεις.

girl-reading_2669631b

Προς το παρόν, ξεκινάς από το πιο βασικό, να θέτεις μικρούς και εφικτούς στόχους και όχι σκόρπιες ιδέες δεξιά και αριστερά. Μορφώνεσαι όσο πιο πολύ μπορείς, διαβάζεις πολύ. Παρόλ’ αυτα διαβάζεις μηχανικά, ρουφάς τη γνώση αλλά δεν την απολαμβάνεις. Μετά τα 20, νιώθεις μια ξαφνική υπευθυνότητα. Δεν είσαι πια μικρό παιδί, νομίζεις πως είσαι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα, και τις αποτυχίες. Γι’ αυτό και αντιλαμβάνεσαι μια νέα πραγματικότητα, όλο και εξασθενεί μέσα το νεανικό σου “δαιμόνιο”, αυτή η εσωτερική αναζήτηση του πως να χτίσεις ένα πιο βέλτιστο μέλλον για όλους. Κατεβάζεις και τα πόστερ του John Lennon από τον τοίχο που μιλούν για ειρήνη και ανθρωπισμό. Δεν χωράνε στη νέα σου πραγματικότητα. Δεν συμβαδίζουν με τον ορθολογιστικό τρόπο που αρχίσεις να βλέπεις το προσωπικό σου μέλλον. Συνεχίζεις δε, να μην επαναπαύεσαι και διατηρείς τον ενθουσιασμό του νέου ανθρώπου που θέλει να κάνει πράγματα. Απλά τώρα δεν σε απασχολεί ιδιαίτερα το να κάνεις τη διαφορά όσο το πως θα καταφέρεις να διαπρέψεις στον τομέα που αποφάσισες ότι είναι ο πιο κατάλληλος να αναδείξει τις ικανότητες σου.

Μέσα σου ακόμα σφύζεις από φιλοδοξίες, ενώ κάθε τόσο κλείνεις εκούσια αυτή τη φωνούλα που σε ρωτάει τι έκανες εσύ για τον κόσμο. Έμαθες με τον καιρό να νικάς το νεανικό σου “δαιμόνιο“…

 

Follow Us

45,341FansLike
11,539FollowersFollow
17,300FollowersFollow
1,070SubscribersSubscribe

Trending