Γεια σας, είμαι ο Δημήτρης. Δεν είμαι ο ορισμός του «εθισμένου» στο Facebook, αλλά τελικά ίσως δεν απείχα και πολύ από αυτό. Αυτή είναι η ιστορία για μια εβδομάδα που μου άλλαξε τη ζωή, έστω και λίγο, προς το καλύτερο.
Facebook: δεν είναι τόσο μέρος της «δουλειάς» μου, όσο είναι μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου. Συχνά είναι το πρώτο πράγμα που αντικρύζω το πρωί (ανοίγοντας το 3G στο κινητό δίπλα στο κρεβάτι μου) και το τελευταίο το βράδυ, ένα μικρό “check” των updates μήπως και μου ξέφυγε κάτι. Παράλληλα, χρησιμοποιώ το Messenger όσο κανένα άλλο μέσο επικοινωνίας, για να βρίσκω τους φίλους, τους συγγενείς, τους συνεργάτες μου.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν να είμαι διαρκώς online, να έχω τις ειδοποιήσεις ενεργοποιημένες και να ελέγχω συνέχεια το κινητό μου. Μπορεί να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και να μη το σηκώσω, αλλά αν έρθει μήνυμα στο chat, σίγουρα θα το κοιτάξω κατ’ευθείαν. Ε, τα υπόλοιπα τα ξέρετε, ένα check-in μια στο τόσο, μια φωτογραφία που θεωρώ ενδιαφέρουσα, links και δημοσιεύσεις…
Αποτέλεσμα, να περνάω πάνω από 3-4 γεμάτες ώρες την ημέρα κοιτώντας την οθόνη του Facebook ή του Messenger, μπορεί να λέω και λίγες. Δεν είναι λίγες, όμως, είναι το 1/4 του χρόνου μας καθημερινά, αν αφαιρέσουμε τις ώρες ανάπαυσης, φαγητού κ.λπ.
Αυτά με κάνουν “addict”;
Είχα καιρό στο μυαλό μου να κάνω ένα μικρό πείραμα, να απέχω από το Facebook ολοκληρωτικά για ένα διάστημα και έπειτα να αναλύσω τις επιδράσεις στη ζωή μου. Γιατί είναι εύκολο είναι να μιλάμε και να γράφουμε για το Facebook όσο είμαστε μέσα, αλλά έξω από αυτό το πράγμα αλλάζει. Πάντα το ανέβαλλα γιατί ερχόταν κάποια απαιτητική εβδομάδα που «θα το χρειαζόμουν»οπωσδήποτε και αυτό κράτησε μήνες. Μέχρι που μια μέρα, εν μέσω πίεσης, άγχους και στεναχώριας πάτησα το κουμπί. Όχι του “logout”, αυτό είναι το εύκολο.
Πάτησα το κουμπί μέσα μου.
Ήξερα ότι μέρος του stress μου προερχόταν από το Facebook, για λόγους που θα αναλύσω στη συνέχεια. Και παρ’ότι ερχόταν ακόμη μια απαιτητική εβδομάδα και μάλιστα εορταστική (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), δε δίστασα δευτερόλεπτο. Logout από παντού και για να μην έχω τον πειρασμό μπροστά μου, απεγκατάσταση των Facebook και Messenger apps. Done.
Δες: Το Savoir Vivre του… Facebook!
To πρώτο που ήθελα να δω ήταν πως θα αντιδρούσε ο οργανισμός μου, ποιά θα ήταν τα«συμπτώματα στέρησης». Ίσως τελικά δεν ήμουν εθισμένος γιατί ένιωσα πολύ καλά και ούτε μια στιγμή την ανάγκη να τσεκάρω για updates. Ένιωσα λίγο πιό ελεύθερος, ένιωσα ένα βάρος λιγότερο στην καθημερινότητά μου. Αν σας φαίνεται αστεία η περιγραφή, δε θα έπρεπε. I’m dead serious, που λένε και στο Αμέρικα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα της εποχής μας και αλλάζουν τη ζωή μας σε καθημερινή βάση. Πολλοί το βλέπουν, το νιώθουν, αλλά δε το παίρνουν τόσο σοβαρά. Ή απλώς λένε «μπορώ να το κόψω όποτε θέλω».
Λοιπόν, αυτή η εβδομάδα μου χωρίς Facebook είναι για όλους εσάς που το σκέφτεστε αλλά δεν το τολμάτε. Και για μένα.
Θα προσπαθήσω με «μετρήσιμα» μεγέθη να σας δείξω τι κέρδισα και τι έχασα, αυτές τις 7 μέρες χωρίς Facebook. Και στη συνέχεια θα πάμε στα μη-μετρήσιμα, που είναι και τα σημαντικότερα:
Τι κέρδισα:
- Γύρω στα 300-400MB δεδομένων που κατανάλωνα μέσω 3G μόνο για το Facebook και το Messenger. Φωτογραφίες, video, δημοσιεύσεις και η συνήθειά μου να χρησιμοποιώ τα data αντί για τα Wi-Fi hotsposts «φούσκωναν» τον όγκο σε MB, σε επίπεδα που αν μη τι άλλο, είναι υψηλά. Αυτά τα νούμερα είναι για μια εβδομάδα, υπενθυμίζω.
- 30-40% μπαταρία στο κινητό μου κάθε μέρα. Με το Facebook και το Messenger διαρκώς ανοικτά, ακόμη κι αν δε χρησιμοποιούσα, η μπαταρία μου εξαντλείτο πολύ πιό γρήγορα. Έπρεπε να κάνω κράτει ή να φορτίσω το κινητό το απόγευμα για να είμαι σίγουρος ότι θα με βγάλει μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες. Πλέον το φορτίζω κάθε 1,5 μέρα και αυτό «προληπτικά».
- 2-3 ώρες καθαρής «δουλειάς» την ημέρα. Και πάλι, ανάλογα με την περίσταση μπορεί να λέω και λίγες. Δεν είναι ότι κάθεσαι 2 ώρες και λες ότι «τώρα θα χαζέψω στο Facebook». Χαζεύεις διαρκώς, χαζεύεις ασυναίσθητα, το ανοίγεις για να σου κρατάει παρέα και το μάτι σου πέφτει πάντα σε κάτι νέο. Κάνεις κλικ, βλέπεις ένα video, σχολιάζεις μια φωτογραφία…ειδικά όταν έχεις όρεξη για κουβέντα ή είσαι πολύ κοινωνικός, δε θέλει και πολύ…λίγο scroll down ακόμη…και μόλις τα έχεις δεί «όλα» και είσαι έτοιμος να κλείσεις, νέο μήνυμα στο messenger. Γεια σας…
Τι έχασα:
- Την άμεση επικοινωνία με πολλούς φίλους και όχι μόνο. Το chat μας φέρνει πολύ πιό κοντά, αλλά αυτό είναι απλά μια αυταπάτη. Ναι, δεν έλεγα πια «καλημέρα» σε πολλούς και δεν κάναμε κουβεντούλα, αλλά ανακάλυψα πως ούτε μου έλειπε τόσο αυτό, ούτε ένιωσα «μόνος». Και φυσικά με ελάχιστους διατηρήσαμε την επικοινωνία μέσω SMS ή έστω μέσω Viber. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, πως δεν έχουμε πραγματικούς φίλους. Ίσα-ίσα, βλέπουμε ποιοί ενδιαφέρονται πραγματικά για εμάς κι το ίδιο ισχύει και για εμάς απέναντι σε αυτούς. Ανάλυση στη συνέχεια.
- 50-60 SMS την εβδομάδα περισσότερα. Εκεί που σχεδόν είχα ξεχάσει τι θα πεί “SMS”, το ξαναθυμήθηκα κατ’ανάγκην. Θα ήταν πολύ περισσότερα αλλά συνηθίζω να τηλεφωνώ σε κάποιον αντί να στείλω μήνυμα, όταν έχεις πολλά δωρεάν λεπτά ομιλίας είναι λογικό. Αν δεν είχα, τότε τα SMS θα ήταν πάνω από 100. Και πάλι «δωρεάν», αλλά για κάποιους ίσως είναι υπολογίσιμο έξοδο.
- Γιορτές. Έχασα πολλά γενέθλια φίλων, ακόμη και ονομαστικές γιορτές. Αυτό είναι κάτι που όλοι παραδέχονται αλλά δεν έγινε και τίποτα. Μονάχα τα γενέθλια 2 φίλων μου θυμάμαι απ’έξω και το Facebook φυσικά δεν έχει βοηθήσει να αυξηθούν. Απλώς ευχόμαστε σε άτομα που υπό άλλες συνθήκεςδε θα το κάναμε… Ούτε νομίζω να παρεξηγήθηκε κανείς.
- Ενημέρωση. Κάποια ενημερωτικά sites τα επισκέπτομαι καθημερινά, αλλά έχουν μόνο ένα ψήγμα της ενημέρωσης που προσφέρουν οι χρήστες του Facebook μεταξύ τους. Σίγουρα έχασα πολλά γεγονότα και ενδιαφέροντα links που θα έβρισκα στο news feed μου και ίσως τώρα να μη βρω ποτέ.
- Επίσης, έχασα και την επικοινωνία μου με άτομα σε διάφορα groups και κοινωνικές ομάδες, όπως και την ενημέρωσή μου για τα τεκταινόμενά τους. Αρκετοί χρήστες είναι μέλη σε τέτοια groups και ενημερώνονται για events ή για το αν κανονίζεται κάτι μεταξύ των μελών τους. Ο μόνος τρόπος ήταν η ενημέρωση μέσω τηλεφώνου ή SMS από κάποιον φίλο που είναι επίσης μέλος (και θυμόταν να στείλει ή ρωτούσα εγώ για να μη χάνω την επαφή με τα γεγονότα).
Τα παραπάνω είναι τα -σχετικά- «μετρήσιμα». Πάμε και στα ακόμη σημαντικότερα.
Πρώτα να ενημερώσω για ένα χούι μου. Δε μπορώ να αφήσω μήνυμα αναπάντητο, δε μπορώ να αφήσω «κοινωνική εκκρεμότητα» και όταν είμαι σε ένα χώρο (φυσικό ή ψηφιακό) θέλω να ξέρω ό,τι συμβαίνει σε αυτόν, να μη μου ξεφύγει τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε, όταν μιλάμε για ένα χώρο οπως το Facebook και περίπου 800 φίλους, από τους οποίους μιλάς καθημερινά στο chat με τους 50, είναι κάτι που σε σκοτώνει. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είχα φτάσει στο σημείο να κοιτάζω το Facebook και να κάνω chat την ώρα της οδήγησης (την οποία, ωστόσο, θεωρώ «χαμένο» χρόνο όταν μιλάμε για το κυκλοφοριακό χάος της Αθήνας), για να «κερδίσω» μερικά λεπτά ακόμη “up-to-date”.
Stress, stress, stress.
Μακριά από το Facebook, κέρδισα μέρες χωρίς άγχος, χωρίς την αγωνία των updates, του «να μη μείνω πίσω» από τις εξελίξεις. Οι εξελίξεις συνέχιζαν, είχα τη δυνατότητα να τις παρακολουθώ, είχα πρόσβαση στο Internet, απλά επέλεξα να μη το κάνω και βγήκακερδισμένος. Κατάλαβα ότι μου ήταν ασήμαντες, δε με ενδιάφεραν. Ζούσα σε μια φούσκα. Επίσης, όταν σκοτώνεις ώρες στο Facebook, όλο και σε κάποιον θα στείλεις μήνυμα, έτσι, χωρίς λόγο μερικές φορές. Μόνο για να περάσει η ώρα. Φυσικά είναι στο χέρι μου να μην απαντάω σε τέτοια μηνύματα, αλλά πολλές φορές το έκανα, κι ας μην είχα το χρόνο να το κάνω. Ή έστελνα κι εγώ για να ξεκίνησει μια ανούσια κουβέντα, με αποτέλεσμα κι άλλο χαμένο χρόνο που μπορούσα να αφιερώσω αλλού. Και πάλι stress.
Έκανα τη δουλειά μου πιό άνετα, είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου, ξαφνικά το 24ωρο μου έφτανε και περίσσευε γι’αυτά που ήθελα να κάνω. Είναι τρελό, είναι απίστευτο, αλλά είναιαλήθεια. Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε.
Φυσικά, αυτή ήταν η δική μου αντίδραση, ο καθένας θα έχει διαφορετική. Άλλωστε, δεν έχουμε όλοι την ίδια σχέση με το Facebook, άλλοι το χρησιμοποιούν ελάχιστα, άλλοι για λίγα λεπτά κάθε μέρα, άλλοι μόνο για να παίζουν παιχνίδια, άλλοι μόνο για το chat. Αλλά για όσους ασχολούνται σοβαρά με αυτό και θέλουν να τα βλέπουν «όλα», θα το πω και ισχύει 100%.
Το Facebook είναι καρκίνος.
Αν ακόμη σοκάρεστε με τη λέξη ή με βρίσκετε υπερβολικό, τότε μάλλον δεν κατάφερα να σας περάσω αποτελεσματικά το «μήνυμά» μου. Ελπίζω, όμως, πως οι περισσότεροι πιάσατε το νόημα. Και μιλάω κυρίως σε αυτούς που έχουν το ίδιο «πρόβλημα» με εμένα. Αν το έκανα εγώ, μπορείτε και εσείς. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα απουσίας μου δεν ένιωσα μόνος, δεν ένιωσα πως έχασα φίλους, δεν ένιωσα πως έχασα εξελίξεις. Τα σημαντικά ήταν όλα εκεί, έχασα απλά τα ασήμαντα. Τα σημαντικά σε βρίσκουν ή τα βρίσκεις, τα ασήμαντα απλά πέφτουν μπροστά σου στο δρόμο. Μπορείς να τα προσπεράσεις επιλεκτικά και να μείνεις ήρεμος ή μπορείς ναασχοληθείς παθολογικά με το καθένα και τελικά να χάσεις ένα κομμάτι της ζωής σου γι’αυτά, χωρίς λόγο.
Το καλύτερο όλων; Ένιωσα ότι δε χρειαζόμουν καθόλου το Facebook, μάλιστα το σκέφτηκα πολύ πριν κάνω και πάλι “login”, το ανέβαλλα για αρκετές μέρες πέρα από το «προκαθορισμένο» διάστημα. Δεν ήθελα, φοβόμουν μήπως πέσω στον ίδιο βούρκο. Αλλά αυτή η μια βδομάδα (που τελικά ήταν παραπάνω) ήταν τόσο διαφωτιστική που άλλαξε τη ζωή μου. Με κάθε ειλικρίνα και χωρίς ντροπή.
Μπορείτε να αλλάξετε και τη δική σας, αρκεί να πατήσετε το «κουμπί» μέσα σας.
Υ.Γ. Λίγο πριν δημοσιεύσω το άρθρο, απόρησα για το ότι δεν υπάρχει ακόμη μια Παγκόσμια Ημέρα χωρίς Facebook. Υπάρχουν δεκάδες ηλίθιες τέτοιες μέρες, αλλά λείπει μια τόσο σημαντική. Λέτε να την καθιερώσουμε;
Πηγή: galsnguys.gr
