Μεγάλες και δύσκολες είναι κάτι τέτοιες βραδιές αφού ο Γολγοθάς της εξεταστικής φαντάζει ατέλειωτος. Πολλοί νέοι, αποκομμένοι από κάθε λογής διασκέδαση με προέκταση του χεριού τους ένα βιβλίο. Η σημασία αυτού του βιβλίου αρκετά βαρυσήμαντη, καθώς είναι ο δρόμος προς το προσωπικό όνειρο του καθενός. Ένα βιβλίο καθορίζει την ζωή μου, μπορεί να καταστρέψει τα πιο ισχυρά θέλω μου, τις πιο μεγάλες χαρές μου, χαρίζοντας μου τις πιο μεγάλες λύπες…
Στο ίδιο δωμάτιο βρίσκεται η 5χρονη αδελφή μου η οποία με απίστευτο ενθουσιασμό λύνει τις ασκήσεις που τους έβαλαν στην τάξη. Το λαμπερό πρόσωπό της εκπέμπει ένα αίσθημα ευχαρίστησης και χαράς.Όταν την πλησίασα τη ρώτησα:
– Γιατί γελάς;
– Επειδή είμαι χαρούμενη, σήμερα γνώρισα καινούριους φίλους και μου αγόρασε η μαμά ένα μεγάλο παγωτό! Εσύ γιατί είσαι λυπημένη;
– Πολλά διαβάσματα, γράμματα (της διευκρήνισα..)
– Μα εγώ είμαι χαρούμενη όταν μαθαίνω νέα γράμματα!
– Λυπημένη πότε είσαι; (τη ρώτησα με μια δόση ειρωνείας).
– Όταν είμαι σπίτι, όταν δεν μαθαίνω γράμματα και όταν δεν έχω φίλους να παίξω (μου είπε κατσουφιασμένη).
– Όταν λυπάσαι τι κάνεις για να αισθανθείς καλύτερα;
– Εεμμ, μιλώ στο Θεούλη και αγκαλιάζω τη μαμά μας!!
-Να μην λυπάσαι γιατί σε αγαπάμε!
-Αν με αγαπάτε να παίζετε μαζί μου! Αυτό είναι αγάπη για ‘μένα, να παίζετε μαζί μου!!
– Εσύ μας αγαπάς; (τη ρώτησα συγκινημένη).
– Εγώ όλους τους αγαπώ, γι’ αυτό όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ήρωας!
– Γιατί θέλεις να γίνεις ήρωας;
-Για να βοηθάω τον κόσμο! Ειδικά τα λυπημένα παιδάκια στο σχολείο και να παίζω μαζί τους, επειδή η μανούλα τους, τους ξεχνάει!
Μέσα από μια τόσο απλή κουβέντα με ένα μικρό πλασματάκι, αλλά τόσο σοφό, μια άλλη πλευρά της ζωής, πιο αληθινή, πιο δυνατή έλαμψε. Πίσω από τα βιβλία ,μακριά από τις μουντές οθόνες και τα αστραφτερά όνειρα, μου υπενθύμισε το πιο σημαντικό..Να παραμείνω ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Η αγάπη δεν μετριέται με ποσοστά…οι περισσότεροι ρωτάνε “Πόσο μ’αγαπάς;” και έρχεται ένας μπόμπιρας λέγοντάς σου μέχρι τα αστέρια!!
#ThanksMary
