Σε αυτό τον κόσμο συναντάς συχνά: είτε υπερβολικά ειλικρινείς ανθρώπους είτε εντελώς υποκριτές. Δεν είναι κακό να προσποιείσαι. Άλλωστε αν προσέξεις γύρω σου, όλοι λίγο πολύ δειλιάσαμε να πούμε ανοικτά την άποψη μας και καταλήξαμε με ένα αδιάφορο “ναι“, “όχι“, “συμφωνώ“… Μα το χειρότερο όλων είναι αυτό το “εξαρτάται” και το “ίσως“, “βλέπουμε“, φράσεις που θυμίζουν περισσότερο ελιγμούς από την αλήθεια και μια επιτηδευμένη προσπάθεια αποφυγής μιας ειλικρινούς απάντησης, με οποιοδήποτε κόστος.
Και αυτό το οποιοδήποτε κόστος είναι που μας ανησυχεί και ενίοτε μας ωθεί στην παγερή ειλικρίνεια που χρησιμοποιούμε για να πληγώσουμε κάποιον ή να δυναμώσουμε το εγώ μας, ενώ τείνουμε να αποφεύγουμε αυτήν την αθώα και καθαρή ειλικρίνεια, που μπορεί να πονέσει μερικούς. Είναι όμως πιο επιθυμητή από την εκούσια προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών μας σκέψεων και συναισθημάτων, προκειμένου να είμαστε αρεστοί ή προς Θεού να μην κακοκαρδίσουμε κανένα.
Εγώ λέω ας κακοκαρδίσουμε, γιατί μια ζωή ζούμε για να καταπιεζόμαστε.
Ξαφνικά αναπτύξαμε όλοι την τέχνη της διπλωματίας. Πετύχαμε με μερικές χιλιοειπωμένες φράσεις και χωρίς να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια, να γίνουμε περίτεχνοι διπλωμάτες, ικανοί να σε πείσουν για την ειλικρίνεια των προθέσεων τους και των λεγομένων τους, που όμως δεν μπορούν να πείσουν ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό για την αλήθεια των λεγομένων τους.
Θυμάσαι εκείνη τη φορά που σε ρώτησαν στη δουλειά εάν σε πείραζε να μείνεις λίγο παραπάνω; Εκείνη τη φορά που σε ρώτησε η κολλητή σου αν της πάει το καινούργιο της φόρεμα; Εκείνη τη φορά που σε ρώτησε μια συνάδελφος αν της πάει το καινούργιο χρώμα μαλλιών; Κυρίως, εκείνη τη φορά που σε ρώτησαν αν είσαι των δεσμεύσεων;
Και εσύ όλες εκείνες τις φορές δεν απάντησες όπως θα απαντούσε ο εαυτός σου, αλλά σαν ένας δεξιοτέχνης διπλωμάτης και ένας εξαιρετικά καλός ηθοποιός, “στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων”.
Μόνο που εκείνες όλες τις φορές που ενώ σου έρχονταν να πεις όλη την αλήθεια εσύ προτίμησες να απαντήσεις πλαγίως και υποκριτικά, με ένα βέβαιο “όχι” ή “ναι” ή με ένα αβέβαιο “ίσως, μπορεί” που έμοιαζε περισσότερο με συγκαλυμμένο “ναι“. Η τέχνη της ειλικρίνειας, είναι δυστυχώς, μια υποτιμημένη τέχνη διότι σε παρουσιάζει στα μάτια των άλλων ως ένα σκληρό και επιβλητικό άνθρωπο. Έτσι, το 99% του πληθυσμού, προτιμά να ξεφεύγει από την αλήθεια και να κολακεύει τον συνομιλητή του, διότι έχει παρατηρήσει πως το να λες αυτά που θέλει να ακούσει ο άλλος έχει περισσότερα να σου προσφέρει από το να λες ευθύβολα αυτά που ο άλλος δεν θα ήθελε να ακούσει. Και κάπως έτσι οι άνθρωποι εξασκούνται στη τέχνη της διπλωματίας και γίνονται επιτηδευμένα, οι καλύτεροι διπλωμάτες.
Και κάτι τελευταίο: οι ανθρώπινες σχέσεις δεν φθείρονται από την υπερβολική ειλικρίνεια. Φθείρονται κυρίως από τα όσα δεν λέμε, για χάρη ενός νικημένου εγωισμού ή μιας ανασφάλειας ότι θα δεν θα έχει πια ο ένας τον άλλο.
Δες επίσης: Πώς να κάνεις μια καλή πρώτη εντύπωση;
