Σας έχει τύχει ποτέ να νιώθετε ότι χάνετε τον εαυτό σας και ότι πρέπει να αποδράσετε από όλα όσα σας καταπιέζουν για να τον βρείτε; Εμένα μου έχει τύχει.
Στον πρώτο χρόνο των σπουδών μου έμαθα για το πρόγραμμα Erasmus+ στο όποιο μπορείς να συμμετάσχεις στο 2ο ή 3ο έτος των σπουδών σου. Το Erasmus+ ήταν η ιδανική ευκαίρια, ό,τι χρειαζόμουν για να φύγω από όσα με ενοχλούσαν και με καταπίεζαν στην Κύπρο. Ήθελα να βγω έξω στον κόσμο, να δω καινούρια μέρη και να γνωρίσω καινούριους ανθρώπους.
Ευελπιστούσα ότι θα έβρισκα τον πραγματικό μου εαυτό στο άγνωστο, χωρίς να με επηρεάζει κανείς και τίποτα.
Για να μην τα πολυλογώ, όταν ήρθε ο καιρός να κάνω τις αιτήσεις μου, επέλεξα αγγλόφωνες χώρες, γιατί είχαν προτεραιότητα λόγω των σπουδών μου. Μέτα από πολύ φασαρία και κλάματα, με δεχτήκαν στην Ιρλανδία.
Απογοητεύτηκα. Το όνειρο μιας ζωής για Εrasmus στην Αγγλία καταστράφηκε.
Τηλεφώνησα στον μπαμπά μου και του είπα τα νέα. Η απάντησή του ήταν πως ίσως είναι καλύτερα εκεί. Ό,τι τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Εγώ πάλι σκεφτόμουν “Μα πού στο καλό είναι η Ιρλανδία; Θα πάει κανένας άλλος εκεί ή θα είμαι ολομόναχη;” Δεν είχα ίδεα για το τι είδους χώρα ήταν η Ιρλανδία. Εκτός από την πρασινάδα και το κρύο, δεν ήξερα τι άλλο υπήρχε εκεί. Μου φαινόταν πολύ απόμακρη χώρα, αφού είναι δυτικά του Ατλαντικού ωκεανού.
Ναι μεν ήθελα να πάω κάπου στα ξένα, αλλά όχι και τόσο μακριά.
Δεν είχα άλλη επιλογή όμως. Ή Ιρλανδία ή τίποτα, αφού είχα κάνει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες δεν θα υπέκυπτα τώρα. Έμαθα κιόλας ότι θα έρχονταν ακόμα δύο συμφοιτήτριες μου στο ίδιο πανεπιστήμιο και ήδη ένιωθα καλύτερα και λιγότερο φοβισμένη.
Οι μέρες περάσαν γρήγορα, όπως και το καλοκαίρι μου στην Κύπρο. Προσπάθησα να διασκεδάσω και να περάσω όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσα με τις φίλες μου και με την οικογένεια μου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν ξεχνούσα ποτέ όμως το τι με περίμενε με το τέλος του καλοκαιριού. Σκεφτόμουν τις καινούριες εμπειρίες που θα αποκτούσα, τους νέους διεθνείς φίλους που θα έκανα, τα νέα μέρη που θα επισκεπτόμουν.
Δεν ήτανε όλα ρόδινα όμως. Φοβόμουν πολύ, φοβόμουν να μην αποτύχω. Φοβόμουν ότι δεν θα έκανα φίλους και θα έμενα μόνη. Ότι δεν θα τα κατάφερνα μόνη και ότι θα ήθελα να έρθω πίσω σαν μια αποτυχημένη. Μετά από αρκετή υπερανάλυση των πραγμάτων, ήμουν πλέον έτοιμη να κάνω το μεγαλύτερο βήμα στη ζωή μου, μόνη μου. Πλέον θα είχα μόνο τον εαυτό μου σαν οδηγό και σύντροφο σε αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Το τέλος του καλοκαιριού έφτασε και μαζί του έφτασε και η αναχώρηση μου προς την Ιρλανδία. Από το αεροδρόμιο του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Αθήνα θα έπαιρνα το αεροπλάνο για να με πάρει σε ένα τόπο όπου ήλπιζα ότι θα έβρισκα τον εαυτό μου και μαζί του πολλά άλλα πράγματα που με περίμεναν να τα ανακαλύψω.
… Stay tuned for Part 2 😉
Δες επίσης: 4 εμπειρίες που δεν πρέπει να παραλείψεις στη φοιτητική σου ζωή!
