Πριν από μια βδομάδα, πήγα λίγες μέρες διακοπές για ξεκούραση πριν ξεκινήσει το πανεπιστήμιο. Ο προορισμός μου ήταν η Αθήνα, και πέρασα πολύ ωραία και ξεκούραστα. Όμως δεν ήταν και για τους γύρω μου έτσι..
Μια ηλιόλουστη μέρα είχαμε την ιδέα να πάμε σε μια καφετέρια παραλιακά της Αττικής. Όχι πολύ πλούσια και κυριλέ, αλλά σε μια πολύ ωραία περιοχή κοντά στην Αθήνα. Καθίσαμε στην καφετέρια, παραγγείλαμε καφέ και εγώ επέλεξα να διαβάσω ένα βιβλίο. Καθώς διάβαζα βλέπω μπροστά μου να διαγράφεται η αδικία σε όλο της το μεγαλείο. Τόσο παραστατικό, τόσο αληθινό, τόσο ΑΔΙΚΟ. Έβλεπα μπροστά μου δύο παράλληλους κόσμους.
Από την μια, η δική μας πλευρά, η άνετη, που κάθεται στις καφετέριες και απολαμβάνει τον ήλιο, την θάλασσα, το καθαρό νερό, τα καθαρά ρούχα, τα επώνυμα ρούχα, με τα τατουάζ που σκεπάζουν όλο το σώμα, τα ποτά, τα ξενίτια. Aπόλαμβάνουμε της ζωής όπως μπορούμε, με όσα χρήματα βγάζουμε δουλεύοντας – πράγμα πολύ λογικό.
Από την άλλη πλευρά του δρόμου έβλεπα ένα διαφορετικό κόσμο. Αυτό που κάποιος του κόσμου μας βλέπει και θα έλεγε με παρρησία ότι απέναντι βρισκόταν μια οικογένεια γύφτων, οι οποίοι έμεναν σε ένα χώρο κοντά στην θάλασσα που τον λερώνουν. Μια οικογένεια, με 2 γονείς και 3-4 μικρά παιδιά, να μένει σε μια σκηνή και να απλώνει στο πάτωμα. Να “λερώνουν” έτσι τον κεντρικό χώρο την περιοχής κοντά στην θάλασσα και να δημιουργούν μια άσχημη εικόνα για την περιοχή.
Λαθρομετανάστες; Δεν ξέρω ούτε με απασχόλησε. Εγώ σταμάτησα να διαβάζω το βιβλίο. Απλά καθόμουνα και τους παρατηρούσα. Όχι από λύπηση, όχι επειδή είμαι λευκή και θεωρούσα εξευτελισμό αυτό που έβλεπα. Αλλά παρατηρούσα τα πρόσωπα τους, την καθημερινότητα τους. Τον εξευτελισμό τον ένιωσα όταν έβλεπα το σκηνικό πανοραμικά. Όταν έβλεπα μπροστά μου 2 παράλληλους κόσμους. Σαν να βρισκόμουν σε σαπουνόπερα, πως τα λέγαμε; Α ναι, Βραζιλιάνικα. Και θα σας πω αμέσως τι εννοώ.
Εκεί στην καφετέρια υπήρχαν γονείς, παιδιά, ενήλικοι ολοκάθαροι, με ρούχα μάρκες, με τα tablet τους και να παίρνουν ότι ζητήσουν. Από την άλλη πλευρά έβλεπα ένα παιδάκι, θαταν δεν θα ‘ταν 7 χρονών, να κρατά μια μπουκάλα μεγάλη των 10 λίτρων και κάπου να πηγαίνει. Το έχασα από το οπτικό μου πεδίο. Μετά το βλέπω να επιστρέφει με γεμάτη την μπουκάλα και να κατευθύνεται προς την οικογένεια του και όταν έφτασε το αναποδογύρισε πάνω στο κεφάλι του και στην ουσία έκανε μπάνιο φορώντας το παντελονάκι του!! Μετά βλέπω να πηγαίνουν τα υπόλοιπα αδέλφια κρατώντας χεράκια και να κάνουν το ίδιο.
Εγώ συνέχισα να παρατηρώ μπροστά μου τους δύο παράλληλους κόσμους. Από την μια τα παιδάκια της καφετέρια να έχουν ότι θέλουν και όποτε το θέλουν και από την άλλη τα άλλα παιδάκια, που ναι ήταν σαν πως και ανήκαν σε ένα άλλο κατώτερο θεό να κάνουν ότι μπορούν για να επιβιώσουν.
Η τραγική ειρωνεία σε όλο αυτό το σκηνικό ήταν ότι έβλεπα αυτά τα αδέλφια να χαμογελούν και να αγαπά ο ένας τον άλλο, να είναι τόσο δεμένοι μεταξύ τους.
Τα παιδιά που έχουν τα πάντα, συνήθως, κατσουφιάζουν, κλαίνε επειδή ο μπαμπάς δεν τους πήρε ένα παγωτό, ένα tablet, ένα υπολογιστή, ένα κινητό ή ό,τι άλλο ζητήσουν ή τα αδέλφια κάποτε τσακώνονται για το ποιος θα παίξει πρώτος στο tablet ή στο playstation.
Όλο αυτό το σκηνικό με αηδιάζει, ειδικά σε αυτή την φάση της ζωής μου. Νιώθω την αδικία και αυτή η “παράσταση” της ζωής που διαγράφτηκε μπροστά μου με ωρίμασε. Όμως το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι εγώ βρισκόμουνα στην χειρότερη θέση. Στην θέση του παρατηρητή, αυτού που προβληματίζεται και στο τέλος… δεν κάνει τίποτα. Αφού όταν τελείωσε η “παράσταση” ή καλύτερα όταν τέλειωσε η ώρα σηκώθηκα και έφυγα. Όμως η ζωή στους δύο κόσμους συνεχίζετε, και οι δύο αυτοί κόσμοι θα συνεχίσουν να ζουν με αυτό τον τρόπο, θα συνεχίσουν να έχουν τις ίδιες νοοτροπίες. Θα συνεχίσουν να αναθρέφουν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο. Και εγώ να μην μπορώ να κάνω κάτι απτό, κάτι που να έκανε αυτούς τους 2 κόσμους, έναν. Ναι, ίσως κάτι το ουτοπικό, και αυτό είναι που με απογοητεύει.
Η ζωή όλων μας συνεχίζεται και αυτή η ΑΝΟΧΗ και το γνωστό “έτσι είναι η ζωή” είναι που θα καταστρέψει τον κόσμο! Όμως θα τον καταστρέψει; Όλοι βολεφτήκαμε με αυτη την αδικία και ανισότητα. Κάνουμε τις φιλανθρωπίες για να νιώσουμε ωραία που κάναμε το “καθήκον” μας σαν λευκοί, σαν καλοί Χριστιανοί.
Συνεχίζουμε να υποδυόμαστε τους ίδιου ρόλους σ’ αυτήν την παράσταση. Συνεχίζουμε να κάνουμε κάτι γιατί έτσι πρέπει. Μας είπαν ότι πρέπει και πλέον έγινε καθήκον. Ούτε η Αντζολίνα Τζολή είναι η μητέρα Τερέζα ούτε οποιοσδήποτε δις και τρις εκατομμυριούχος που υιοθετεί 5-6 μαυράκια είναι ο πιο γλυκός και καλός ηθοποιός, τραγουδιστής ή ο πιο θρήσκος. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν θέλω να μηδενίσω τα πάντα, αλλά μιλώ με αυτό τον τρόπο απλά επειδή αυτοί μια χαρά την έχουν, με τα εξοχικά τους, με τις αυτοκινητάρες τους, με όλα και όσα θέλουν.
Συνεχίζουν τη ζωούλα τους και νομίζουν ότι έτσι εξαλείφουν την ανισότητα.
Η πραγματικότητα είναι μία: Οι δύο Κόσμοι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Εμείς βολευτήκαμε και κάνουμε το “καθήκον” μας αλλά η άλλη όψη του νομίσματος, ο παράλληλος κόσμος συνεχίζει να αναζητά την επιβίωση. Μεταναστεύει και κάνει τα πάντα για να επιβιώσει, ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον που θα του εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Η απογοήτευση έρχεται όταν η ελπίδα αυτή ΣΒΗΝΕΙ…
Δες επίσης: Δωμάτια γυναικών από όλο τον κόσμο
