Οι περισσότεροι από εμάς δεν αφήνονται να αφεθούν στην παρόρμηση της στιγμής. Να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε είδους φόβο ή αμφιβολία και αυτή την άτιμη τη λογική που μας κρατάει τις πιο πολλές φορές πίσω από τον αυθορμητισμό και την τρέλα της στιγμής.
Γιατί λοιπόν δυσκελευόμαστε να αφεθούμε;
Επειδή έτσι μας βολεύει περισσότερο. Δεν χρειάζεται να έρθουμε ποτέ σε σύγκρουση με αυτά που νιώθουμε και αυτά που “πρέπει να νιώθουμε“. Γιατί αποφασίσαμε μόνοι μας πως δεν αρμόζει να δρούμε αυθόρμητα, παρορμητικά και επιπόλαια, μήπως και εκτεθούμε. Αποτέλεσμα: άνθρωποι εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε αυτά που χρειάζεται ο εαυτός τους για να ικανοποιήσει τα πάθη του και σε αυτά που χρειάζεται για να ικανοποιήσει τους στόχους του.
Όλως παραδόξως, πάντα υπερμετρούν αυτά που χρειαζόμαστε για να πετύχουμε τους στόχους μας, ξεχνώντας πως εκτός από τα βασικά που χρειάζεται ο άνθρωπος για να επιβιώσει (τροφή, στέγη, δουλειά, χρήματα), χρειάζεται και λίγο τρέλα, παρόρμηση και αυθορμητισμό, αλλίως δε ζει πραγματικά-απλά επιβιώνει.
Τώρα θα σκέφτεστε- “αμπελοφιλοσοφίες” που λίγο έχουν υπόσταστη στη πργματική ζωή. Και έχετε δίκαιο- αφού για εμάς το να κοιτάμε ανθρώπους χαρούμενους και πλήρεις με απλά πέντε κουβέντες φιλικές ένα βράδυ, παρέα με ένα ποτήρι κρασί φαντάζει αφύσικο και χαζό- διότι πιο πολύ κοπτόμαστε για το καινούργιο κινητό ή υπολογιστή που θέλουμε να αγοράσουμε, παρά για το αν μέσα μας αισθανόμαστε όντως πλήρεις με αυτά και αυτούς που υπάρχουν γύρω μας.
Η μέγιστη αλήθεια είναι πως δε θα ζούμε για πάντα, υγιείς, αρτιμελείς και ωραίοι.
Οπότε, οι στιγμές που περνάμε τώρα στο συγκεκριμένο χώρο με τους συγκεκριμένους ανθρώπους είναι στιγμές που δε θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε. Οπότε, μην το πολυσκέφτεσαι: αγόρασε το φόρεμα που σου άρεσε, πάρε τηλέφωνο αυτόν/αυτήν που σου λείπει, σήκω και βγες αν νιώθεις ότι πνίγεσαι στο σπίτι, πιες από τη μπουκάλα και την τελευταία σταγόνα, επισκέψου μέρη που δεν έχεις ξαναπάει, μη μένεις κολλημένος στα ίδια και στα ίδια.
Το θέμα δεν είναι να πετάς στα σύννεφα και να σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι, να αναλύεις, να ονειροπολείς. Το θέμα είναι να έχεις το θάρρος να ζήσεις, έστω και με λιγότερα από εκείνα που ονειρεύεσαι- έστω και αν δεν πετύχεις όλα όσα θέλεις να πετύχεις.
Τα συναισθήματα δεν είναι αριθμοί– να ελέγχεις την ποσότητα, πόσα να δώσεις και να τα μετριάζεις. Και αυτό είναι το λάθος μας- υπολογίζουμε “ακόμη και τη τελευταία σταγόνα“.
Δες επίσης: Αυτοί που όλο λένε “μη χαθούμε, να τα λέμε πού και πού”..
