Γράφτηκαν τόσα πολλά και άλλα τόσα έχουν ακουστεί για την κάθοδο των χιλιάδων μεταναστών στην Ευρώπη από τη Συρία.
Είναι λοιπόν μείζωνος σημασίας ζήτημα και ένα από τα πιο καίρια θέματα τα οποία καλείται να αναλογιστεί και να πράξει επί του παρόντος η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατ’ επέκταση και οι ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και όλοι εμείς, οι “Ευρωπαίοι πολίτες”. Και το “Ευρωπαίοι πολίτες” το βάζω σε εισαγωγικά, διότι θεωρητικά είμαστε πολίτες της Ευρώπης, στην πραγματικότητα όμως είμαστε απλοί πολίτες μιας ήδη διαλυμένης και διχασμένης Ευρώπης (από τον καιρό του Ελληνικού ζητήματος και των διαπραγματεύσεων περί του ελληνικού χρέους) και όχι μιας Ενωμένης Ευρώπης, που υποτίθεται αποτελούσε ένα “αγκάλιασμα των λαών με αποδοχή, κατανόηση, συνεργασία και αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών”.
Είναι γεγονός και απόλυτα φυσολιογικό να νιώθουν οι μεγάλοι ηγέτες της Ευρώπης πως μια μεταναστευτική κρίση αποτελεί απειλή προς τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης.
Αυτό επειδή η συσσώρευση χιλιάδων προσφύγων σε συγκεκριμένες περιοχές δημιουργεί τεράστια προβλήματα, δεν δικαιολογείται όμως η ανικανότητα τους για ομοφωνία, ως προς την εύρεση μιας κοινής γραμμής πλεύσης, ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση αυτή. Και δεν είναι μόνο οι ανθρωπιστές ανά τον κόσμο που κάνουν επιτακτική την ανάγκη για εύρεση μιας κοινής λύσης, ώστε να καλωσοριστούν και να μπορέσουν να βρουν την κατάλληλη περίθαλψη όλοι αυτοί οι πολιτικοί πρόσφυγες. Είναι και τα ίδια τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, πάνω στα οποία κτίστηκε η ένωση και τα οποία αμφισβητούνται όσο ποτέ άλλοτε.
Μπρος σε μια μεταναστευτική κρίση είναι που δημιουργούνται τα πιο μεγάλα διλλήματα, όσον αφορά την ισχύ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Όπως είναι κατοχυρωμένα από την ΕΕ, όπου αναφέρεται ως αναντήρητο και αυτονόητο δικαίωμα, το “δικαίωμα στη ζωή (ανθρώπινη αξιοπρέπεια)” και το “δικαίωμα στην ελευθερία και στην ασφάλεια“. Επομένως, οι απόφασεις των ευρωπαίων αρχηγών καθορίζουν το μέλλον της Ευρώπης ως μιας ένωσης κρατών-μελών ή ως μιας ένωσης στη οποία θα κυριαρχούν οι 3-4 χώρες που δύνανται να “κάνουν κουμάντο” και να αποφασίζουν για ολόκληρη την Ευρώπη. Και ενώ ήδη έχει ψηφιστεί η πρόταση για μια πιο δίκαιη και λογική κατανομή του αριθμού των προσφύγων από Ελλάδα και Ιταλία (όπου υπάρχει ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων) στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, ήδη υπήρξαν χώρες που καταψήφισαν τη συγκεκριμένη πρόταση- Τσεχία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Σλοβακία- μη ξεχνάμε πως η Ουγγαρία είχε σπεύσει να χτίσει τοίχος προς αποφυγή εισόδου των προσφύγων στα σύνορα με τη Σερβία- πράξη που αντιτίθεται στα λεγόμενα ευρωπαϊκά ιδεώδη.
Κάθε λεπτό που περνάει και βρίσκει την Ευρώπη όλο και πιο διχασμένη γυρνάει εις βάρος των πολιτικών προσφύγων, εις βάρος της Ευρώπης ως ένωσης και εις βάρος όλων εμάς που παρακολουθούμε μετέωροι τις εξελίξεις.
Ελπίζω και ευελπιστώ- με ό,τι ελπίδα μου έχει απομείνει ως μια Ευρωπαία πολίτης – και απαιτώ από την Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Όχι χαμηλότερα απ’αυτών.
Δες επίσης: Δύο παράλληλοι κόσμοι..
