5 πράγματα που μας ενοχλούν στο Πανεπιστήμιο Κύπρου (Κεντρικά)!

Δέχθηκε τους πρώτους φοιτητές το 1992. Είναι δυνατόν μετά από τόσα χρόνια, που δεν είναι και πολλά, να μην το έχουν ανακαινήσει ούτε μια φορά; Ίσως να το έχουν ανακαινήσει πολλές φορές, τα χρόνια που δεν σπούδαζαμε εμείς εκεί. Αλλά σίγουρα δεν του φαίνεται. Τα κτήρια και οι τάξεις –και λυπούμαι που το λέω– φαίνονται παμπάλαια. Ενοείται αυτό το γεγονός είναι και αυτό που του δίνει το κύρος και το χαρακτήρα. Και είναι πολύ όμορφο εξωτερικά, με το δικό μας Big Ben, το συντριβάνι μας, την εκκλησία μας κλπ.

Αλλά οι τάξεις; Πείτε μου, είμαι μόνο εγώ που της αρέσει όταν πάει να κάνει μάθηματα της ανώτατης εκπαιδευτικής πυραμίδας, θέλει η τάξη της να είναι καθαρή και όμορφη; Κάθε μέρα, μπαίνω μες την τάξη και βλέπω θρανία σπασμένα και τοίχους γεμάτους με βρωμιές, μαρκαδόρους, βλακίες που κατέβηκαν ενός φοιτητή επειδή βαριόταν και αποφάσισε να εκφράσει τις ερωτικές του απογοητεύσεις πας τον τοίχο και στην καρέκλα; Μα μιλάμε για πλάσματα ενήλικα και υπεύθυνα;

Να μην βρεθεί ούτε ένας αρμόδιος να βάψει τους γέριμους τους τοίχους και να αντικαταστήσει τα θρανία που ούτε ένα βιβλίο δεν χωρεί, πόσο μάλλον το χέρι μου για να πάρω σημειώσες; Συγγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα είναι απογοητευτικό.

Εντάξει όλοι μας είμαστε εξοικιωμένοι. Είναι χαριτωμένες ναι, είναι καμιά φορά συντροφιά ναι, αλλά είναι παντού. Δεν ξέρουμε από πού έρχονται και το πόσο καθαρές είναι. Λοιπόν, να ακόμη μια ιστοριούλα που σίγουρα όλοι μας βιώσαμε:

Μετά τα πρωινά μαθήματα, κατα τις 12, πας και εσύ στο εστιατόριο να πιάσεις το μεσημεριανό σου και να φας έξω στα τραπεζάκια με τις φίλες σου. Αφού βρεις ένα τραπεζάκι, επειδή μέχρι να πας είναι όλα κρατημένα, κάθεσαι και ανοίγεις το φαΐ σου, έτοιμη να το μπουκωθείς. Αμ δεν!! Κοιτάς κάτω και θωρείς μια γάτα έτοιμη να σου κάμει επίθεση αν δεν της δώσεις λλίο. ”Μάανα μου την ρε!” σκέφτεσαι, τζιαι διάς της λλίο.

Πάμε αλλό μια φορά: Πάει να φάει η φίλη σου και θωρείς την ίδια γάτα τωρά στα πόθκια της κορούας να της κάμνει ούλλο νάζια και αγαπούλες ώσπου να κατακτήσει την αγάπη της και πάρει πραγματικά τζείνο που θέλει. ΦΑΪ! Στο τέλος; Νηστικιά εσύ και χορτάτη η γάτα. Όσες φορές και αν την διώξεις, τόσες φορές θα έρθει πίσω. Γατούλες μου, σας αγαπώ σας εκτιμώ αλλά επαρασσιεσετέ το!

Τι εννοώ; Τις ώρες που δεν έχουμε μαθήματα πού πάμε; Έξω στα τραπεζάκια για να ξεκουραστούμε, να πιούμε το φραπεδάκι μας, να φάμε, και ο,τιδήποτε άλλο περάσει απ’ το νου μας. ‘Ελα όμως που το να βρεις ελεύθερο τραπεζάκι, πόσο μάλλον καρέκλες, έχει καταντήσει πλέον αποστολή! Βγαίνεις που την καφετέρια και το πρώτο πράγμα που κάμνεις είναι να ζουμάρεις επί 200 όλο τον τόπο για ένα ελεύθερο τραπέζι.

Αχάάά!! Βρήκες ένα και τρέχεις να το πάρεις, μόνο που δεν έχει καρέκλες. Ντάξει λες, κάπου θα βρω καμιά καρέκλα, ή όλο και κάποιος καλοσυνάτος συμφοιτητής θα μου δώσει. Τελικά δεν βρίσκεις καμιά και πας σε κάποιον να τον ρωτήσεις έαν θέλουν εκείνη την άδεια καρέκλα που έχουν διπλά του, και κάθεται η ΤΣΑΝΤΑ τους.

”Ααα σόρρυ, περιμένουμε κάποιον”. Οκ λες, πάω σε άλλον. ”Οι, εν πιασμένη”. Αρχίζεις και τα παίρνεις τώρα. Πάεις πάρακατω και η απάντηση η ίδια. Ε έλεος ρε κουμπάρε, να θέλεις μια καρέκλα να κάτσεις ο ευλογημένος και να μεν σου διά κανένας επειδή κάθονται οι τσάντες τους! Μα είμαστε σοβαροί τωρά; Τελειώνει το διαλειμμά σου και θωρείς γυρώ σου: στις καρέκλες ακόμα κάθονται οι υπερπολυτελείς τσάντες. Κοπελιές, καλύτερα να τις συμμαζέψετε, γιατί την επομένη θα την δείτε μαζί με τις γατούλες μας παρέα στα σκουπίδια! Να μεν σου διούν μια καρέκλα επειδή εν για κάποιον που ΠΟΤΕ εν ήρτε!

Ντάξει λογικό είναι, το μεσημέρι όλοι πεινάμε και τρέχουμε στην καφετέρια να αγοράσουμε κάτι να φάμε ως το επόμενο μάθημα. Μερικές φορές όμως είναι υπερβολικά μεγάλη σειρά. Και πολύ στενός ο χώρος για τόσους φοιτητές. Συνήθως εγώ ο μόνος λόγος που δεν αγοράζω φαΐ απ’ εκεί είναι για την ουρά. Ποιος ο λόγος; Για να κρυώσει ή ακόμα και να μου πέσει όσο στέκομαι στην σειρά; (γιατί μου συνέβη και αυτό). Ακόμα κι αν αποφασίσω να φάω, ένα σάντουιτς θα πάρω για να τελειώνω. Έλα όμως που δεν τελειώνω. Για ένα καταραμένο σάντουιτς περιμένω ώρες στην σειρά! Σημειώστε κι όλας ότι σε 10 λεπτά πρέπει να μπω στο μάθημα. Ένα 10λεπτο αργότερα κατάφερα να πληρώσω και να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από αυτήν την ατέλειωτη μάζα ανθρώπων και φαγητού never looking back! Όλοι μας πιστεύω έχουμε νευριάσει και βρίσει σε αυτή τη σειρά προς το ταμείο!

Αγαπημένοι μου συμφοιτητές και συμφοιτήτριες, σας παρακαλώ τα σκουπίδια μες το κάλαθο, όχι εκτός! Δεν είναι δυνατόν να είμαι η μόνη που έχει αηδιάσει με την κατάσταση στις τουαλέτες του πανεπιστημίου μας. Για όνομα του Θεού!! Μπένεις μες τις τουαλέτες και θέλεις να ξεράσεις από την μυρωδιά που σου έρχεται. Κλείνεις την μύτη σου και ανοίγεις μια πόρτα για να αντικρύσεις χαρτιά πεταμένα κάτω, χαρτιά με **** και ό,τι άλλο φανταστείς… Απίστευτο!! Πάεις στην διπλανή που είναι πιο κάπως πιο καθαρή και όταν πατάς καζανάκι, νερό γιοκ. WHAAAT??!! Πανικοβάλλεσαι και λες στην επόμενη να μην μπει μέσα, γιατί δεν δουλεύει το καζανάκι. Πας να πλύνεις τα χέρια σου και πάλε δεν έχει νερό.

Εκείνη την στιγμή αναρωτιέσαι αν είσαι σε πανεπιστήμιο ή σε στάβλο. Η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη. Αναισθησία από τους φοιτητές αλλά και από τις καθαρίστριες στο έπακρον! Ποια εν η δουλειά του προσωπικού; Πού είναι όταν οι κάλαθοι ξεχειλούν; Και γιατί κανένας δεν φτιάχνει το νερό εδώ και μια εβδομάδα; Ένα πράγμα ξέρω: ότι έχω επισκεφτεί και άλλα πανεπιστήμια, αλλά πουθενά δεν είδα αυτό το θέαμα.

Θα σας παρακαλούσα όλους να ευαισθητοποιειθείτε λιγάκι και να μην πετάτε λερωμένα χαρτιά από εδώ και από εκεί. Πρέπει να προσέχουμε τον Πανεπιστημιακό χώρο, γιατί εμείς τον χρησιμοποιούμε και κανένας άλλος. Αυτό το κτήριο παίρνει ζωή χάρης εμάς, εμείς του δίνουμε αξία, και πρέπει να το τιμήσουμε αναλόγως. Αυτό το πανεπιστήμιο είναι η αντανάκλαση μας. Η αντανάκλαση της συμπεριφοράς μας.

Χωρίς να θέλω να προσλάβω κανέναν, αυτή ήταν καθαρά η δικιά μου προσωπική άποψη. Ποια είναι τα δικά σας παράπονα;

Όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να κάνουμε το Πανεπιστήμιο, που έχει καταλήξει το δεύτερο μας σπίτι, έναν καλύτερο και καθαρότερο χώρο όπου όλοι θα είμαστε ευχαριστημένοι 🙂

Δες επίσης: Η εκδίκηση της γυναίκας: Κεντρικά Πανεπιστημίου Κύπρου!