Όχι, δε θέλω να μιλήσω για ‘μένα. Άλλωστε τα έχω πει αμέτρητες φορές, που έχω κουραστεί να (με) ακούω.
Όχι ότι δεν έχω κάτι ουσιαστικό να πω, αλλά φτάνει πια με τον εγωκεντρισμό και την επιθυμία μας να μονοπωλούμε συζητήσεις, με μοναδικό επίκεντρο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη καθημερινότητα μας.
Να σας ενημερώσω απλά ότι δεν ζούμε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη, καλώς ή κακώς, οπότε δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, που έχουν χάσει το δρόμο τους, που γενικότερα βρίσκονται σε αδιέξοδο, που δεν ξέρουν τι να κάνουν με τη ζωή τους ή που δε μπορούν να βρουν ενδιαφέρον σε τίποτα.
Περισσότερο έχω κουραστεί να νιώθω ότι πνίγομαι σε ένα ποτήρι νερό.
Και ξέρω πως υπάρχουν πολλοί οι οποίοι νιώθουν το ίδιο. Μέχρι σήμερα ένιωθα την ανάγκη να εξωτερικεύω αυτό το θυμό, το άγχος και την απογοήτευση που ένιωθα στους ανθρώπους γύρω μου, ώσπου συνειδητοποίησα ότι κανείς ποτέ δε πρόκειται να περπατήσει το δρόμο που περπατώ εγώ, ούτε πρόκειται να λύσει τα προβλήματα μου ή να φορτωθεί τις έγνοιες μου. Όπως και ούτε εγώ έχω τη δύναμη να ελαχιστοποιήσω τα προβλήματα κάποιου άλλου, έστω και αν αυτή είναι η πρόθεση μου. Γιατί πολύ απλά δεν είμαστε θεοί και δεν έχουμε υπερφυσικές δυνάμεις.
Δεν μπορούμε έτσι απλά να εξαφανίσουμε την αρνητικότητα και τη μιζέρια συγκεκριμένων ανθρώπων, γιατί υπάρχουν και μερικοί που έτσι έχουν μάθει να πορεύονται στη ζωή.
Λες και κουβαλάνε το πιο βαρύ σταυρό από όλους και ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον να κουβαλήσει το δικό τους για αυτούς! Δυστυχώς, όλοι πέφτουμε σε αυτή τη παγίδα γιατί αρεσκόμαστε στο δράμα τόσο πολύ που από ένα σημείο και μετά εμείς οι ίδιοι το δημιουργούμε για να συνοδεύει τη ζωή μας επειδή δε βρίσκουμε τίποτα ενδιαφέρον στο περίγυρο μας, για να αποσπάσει την προσοχή μας επιτέλους από τον εαυτό μας, και να καταπιαστούμε με κάτι άλλο εκτός από ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ.
ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΧΩ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΔΕ ΒΡΙΣΚΩ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ‘ΜΕΝΑ, ΕΓΩ ΠΟΥ ΞΥΠΝΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΓΩ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟΣΑ, ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΧΩΡΙΣΑ, ΕΓΩ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΒΛΕΠΩ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΕΓΩ, ΕΓΩ, ΕΓΩ…. και το δράμα συνεχίζεται!
Λατρεύουμε να ακούμε τον εαυτό μας να μιλάει.
Πόσο μάλλον να γκρινιάζει και να παραπονιέται. Φυσικά φτάνεις ευτυχώς και στο σημείο που συνειδητοποιείς πως όσο και γκρινιάζεις και να αναλύεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να μεταδίδεις αρνητικότητα και τοξικότητα, αφού δεν αφήνεις κανένα γύρω σου να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από εσένα και τα προβλήματα σου, από τα οποία ένα 5% είναι σημαντικά. Λατρεύουμε να παρουσιάζουμε τη ζωή μας σαν σκηνές από δραματική ταινία: επιθετικότητα, θυμός, αισθήματα κατάθλιψης και απομόνωσης, κανείς δεν μας καταλαβαίνει, κακή ψυχολογική κατάσταση και χαοτικό περιβάλλον χαρακτηρίζουν τις σκηνές αυτές.
Ένα είναι σίγουρο: αν συνεχίσουμε έτσι δεν είναι μόνο οι φίλοι και οι σύντροφοι μας που θα μας παρατήσουν (επειδή θα έχουν βαρεθεί να ακούνε τα ίδια και τα ίδια) αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αρνούμαι λοιπόν από τώρα και στο εξής να απαντώ σε ερωτήσεις που θα με βάλουν στο επίκεντρο και κυρίως από άτομα που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά, αλλά ρωτάνε για να σκοτώσουν την ώρα τους. Δε θέλω να μιλάω για ‘μένα πλέον, χωρίς να σημαίνει πως και είμαι πρόθυμη να ακούω από το πρωί μέχρι το βράδυ το δράμα κάποιου άλλου. Δεν αξίζει τον κόπο και δεν αποφέρει θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα, πολλαπλασιάζει τα προβλήματα.
Επιλεγώ λοιπόν να χαμογελάω και να απαντάω, “είμαι καλά”.
Αποφάσισα να πετάξω το δράμα από τη ζωή μου γιατί κουράστηκα να με συνοδεύει κάθε στιγμή της μέρας. Αρκετά εξαντλητικό να πρέπει να κουβαλάς όπου πας την ανάγκη να μοιράζεσαι όσα νιώθεις με τους γύρω σου και να περιμένεις να σε καταλάβουν.
Ως πότε θα περιπλέκουμε τη ζωή μας;
Δες επίσης: I can και παρα-can!
