Ο καθένας από εμάς έχει διερωτηθεί αν πραγματικά αξίζει, αν του αξίζουν τα καλά (ή ακόμα και τα κακά) που έχει, αν για αυτά που δουλεύει θα ανταμειφθεί , αν γι’ αυτά που κοπιάζει θα βρεθεί έστω και κάποιος που θα τον ανταμειφθεί (όχι μονο υλικά αλλά και πνευματικά).
Αυτοί οι στοχασμοί στοιχειώνουν έναν σκεπτόμενο άνθρωπο και πόσο μάλλον ένα φοιτητή εν έτη 2015.
Μεγαλώνοντας μας δίδαξαν για καλοσύνη, για προσπάθεια, και πως:
«Αν δεν δρώσεις, ψωμί στο τραπέζι για την οικογένειά σου εν θα έσσιεις ».
Μα δεν μας είπαν για την πιθανότητα της αποτυχίας, για το τι κάνουμε στην περίπτωση που «ιδρώνουμε» και δεν ανταμειβόμαστε.
Ή για την περίπτωση που (ας πούμε) οι εποχές και οι συγκυρίες λειτουργούν ως βαρίδια, τραβώντας μας όλο πιο μακριά από το στόχο μας.
Ως φοιτητές, προσπαθούμε να αποδείξουμε την αξία μας, προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε τη θέση που εμείς κερδίσαμε. Στην «ιδανικότερη» περίπτωση όταν πλέον αποφοιτήσουμεν θα βρεθεί ο εργοδότης που θα αναγνωρίσει τους κόπους των τεσσάρων χρόνων.
Μεγαλώνοντας όμως και (αν θέλετε να το πούμε ωριμάζοντας) αντιλαμβανόμαστε δικαίως πως οι κόποι μας θα χρειαστεί να περάσουν από άλλες δοκιμασίες για να αναγνωριστούν, θα πρέπει να περάσουν από κι άλλους κόπους για να λάμψουν.
Διερωτώμαι όμως τι μπορεί να κάνει ένας φοιτητής για να μπορέσει να διαχωριστεί από τη μάζα.
Να διαχωρίσει τον εαυτό του από «τη γενιά του χαβαλέ» και να αναδείξει πως ΜΠΟΡΕΙ, πως σε καιρούς δύσκολους σαν αυτούς μπορεί να φέρει τη διαφορά και όχι τη διαφθορά.
Αν θεωρήσουμε τα προαναφερθέντα (μεταξύ άλλων) ως δοκιμασίες για την ανάδειξη των δυνατοτήτων μας, το μόνο που μας μένει είναι να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στις δυνατότητες μας, να συνεχίσουμε να αγαπάμε αυτό που κάνουμε και να το αφήσουμε να αχνοφανεί.
Ένα θετικό άρθρο, με προσωπικές -για τον καθένα -ερωτήσεις. Ένα άρθρο για να κάνεις save, και να επιστρέφεις σε αυτό κάθε φορά που αντιμετωπίζεις μια δυσκολία.
Δες επίσης: Οι καλύτερες συμβουλές που ειπώθηκαν για να αντέχεις στα δύσκολα!
