Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια μιας μέρας ή ενός 48ωρου για κάποιους, μας πιάνουν τα φιλοσοφικά της ζωής, τα υπαρξιακά μας, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.
Ίσως να μην είμαι και ο πιο κατάλληλος για να αναλύσω το θέμα, αλλά κάτι θα έχω περάσει κι εγώ για να μπαίνω στον κόπο να το κάνω. Είναι εκεί που παρατηρούμε τα πάντα γύρω μας, ακόμα και το φύλλο του δέντρου και μπαίνουμε σε σκέψεις για το πόσο σοβαρά θα έπρεπε κανείς να πάρει τη ζωή. Συνήθως οι σκέψεις αυτές έρχονται κατ’ αποκλειστικότητα όταν έχουμε τις μαύρες μας.
Τουλάχιστον απ’ ότι έχω δει στα κλαμπς, κανένας δεν σκέφτεται, παρά μόνο όταν ψάχνει υποψήφιο άτομο για να περάσει ‘διασκεδαστικά’ η νύχτα.
Η ζωή μας ολονών είναι μια σειρά από έντονες σκέψεις, αποφάσεις και επιλογές.
Μα μέσα σε κάθε μία απο αυτές τις διαδικασίες υπάρχει η ενέργεια του να δίνεις, αν θες και του να παίρνεις, αν το αξίζεις. Δίνουμε λέξεις, εκφράσεις, προτάσεις, υλικά αγαθά, βοήθεια, αγάπη, συναισθήματα, σκέψεις και πολλές φορές δίνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Σε κάποιες απ;o αυτές τις ανταλλαγές κάποιοι παίρνουν και κάποιο αντίτιμο. Ακούγεται κάπως ΄’εμπορικό’’, αλλά σε συναισθηματικό επίπεδο ισχύoυν παρόμοιοι κανόνες. Αλλά σ’ αυτό κυρίως το κομμάτι είναι που κυρήσσονται οι περισσότερες πτωχεύεσεις. Το αντίτιμο λοιπόν μπορεί να είναι πολλές φορές κάτι ψεύτικο και κάλπικο. Κάτι που μπορεί να μας δυαλύσει την ψυχή και να μας κάνει να χάσουμε τη γη κάτω απο τα πόδια.
Ποιοι την πατάνε πιο συχνά;
Ίσως όλοι. Ίσως οι περισσότεροι. Ίσως μια συγκεκριμμένη κατηγορία ανθρώπων. Ίσως οι πιο ρομαντικοί και ευαίσθητοι. Δεν έχω πάρει ποσοστά και ούτε έχω κάνει σχετικές έρευνες, αλλά έχω δει αρκετά για τα οποία θα μπορούσα να γράφω μέρες και για τα οποία έχω σχηματίσει ήδη μια άποψη.
Δίνουμε πολλά, μα παίρνουμε πίσω μηδενικά.
Δίνουμε τον εαυτό μας, αλλά παίρνουμε μια σκέτη απογοήτευση που επισκιάζει τη μετέπειτα ζωή μας. Στο βωμό του εγωισμού και του ψέμματος έχουν καταστραφεί οι καλύτερες ψυχές. Και ναι, όντως η ζωή συνεχίζεται και έρχονται νέα άτομα, νέες εμπειρίες, νέα σκαμπανεβάσματα. Κι όσο αρχίζει νέος κύκλος, επουλώνονται πληγές, αλλάζουν κανόνες της ζωής και φοριούνται τα προσωπεία και οι μάσκες της χαράς και της εικονικής διάθεσης. Δείχνουμε σε όλους ότι η ζωή μας είναι ωραία, πείθοντας ίσως τους περισσότερους, αλλά μη έχοντας την ικανότητα να πείσουμε και τον εαυτό μας. Γιατί όσο την φανταζόμασταν τέλεια με τον ή τους ανθρώπους που την συγκροτούσαν, τόσο πιο πολύ ξεγελούσαμε τους εαυτούς μας.
Λένε ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Όσο παρατηρώ λοιπόν, η ζωή γενικότερα μετατρέπεται σε μια τρελή τρελή κωμωδία, η αν το πάρουμε πιο σοβαρά μια παρωδία.
Την άλλη φορά λοιπόν που θα γνωρίσετε νέους ανθρώπους και τύχει και αφιερώσετε περισσότερο χρόνο για να γνωριστείτε λάιβ παρά να ρίχνετε τα λάικς εξ αποστάσεως, θυμηθείτε να ρίξετε μια καλύτερη ματιά στα μάτια τους. Να προσπαθήσετε να δείτε πόσο αυτά γελάνε όταν οι μύες του προσώπου το κάνουν και όταν διαγράφεται το χαμόγελο. Να παρατηρήσετε πώς αντιδρά η στάση του σώματος και πόσο αντίθετα ‘φωνάζει’ αυτό, σε σχέση με το χαμόγελο που βλέπετε.
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν είναι κι αυτοί που έδωσαν πολλά αλλά πήραν λίγα.
Ίσως να είναι κι αυτοί που συνεχίζουν να δίνουν πολλά χωρίς να έχουν πάρει τίποτα αναγνωρίζοντας απλά τη μορφή της αγάπης σαν κάτι αφηρημένο, χωρίς να την έχουν λάβει ποτέ. Υπάρχουν! Μπορεί και σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ όσο δείχνει το Φέισμπουκ.
Αυτούς μην τους δώσετε τη συμπόνια σας. Δώτε τους την αγάπη σας όταν και αν την βρείτε κι εσείς.
Μπορεί να γίνει στη φάση που το ζητάτε κι εσείς περισσότερο και τότε είναι που θα δείτε ότι δίνοντας την ίσως την πολλαπλασίασετε.
Ίσως βρείτε και το νόημα σε όλη αυτή την πλάκα της ζωής…
Δες επίσης: Η αλλαγή στη ζωή μας: Να αλλάξει κανείς τον εαυτό του ή όχι;
