Πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί εκείνο το απόγευμα στο κέντρο της πόλης για την πολυαναμενόμενη εκδήλωση. Τα περίπτερα είχαν στηθεί, οι μπάντες ετοιμάζονταν να βγουν στη σκηνή και οι πλανόδιοι πωλητές είχαν ανοίξει την πραμάτεια τους. Όλα έδειχναν πως θα ήταν μια ηλιόλουστη μέρα όμως ο καιρός είχε προσωρινά, άλλα σχέδια. Ξεκίνησε να βρέχει ξαφνικά όμως η εκδήλωση συνεχίστηκε κανονικά. Βρισκόμασταν με την παρέα στο κέντρο του πλήθους χωρίς να έχουμε κάτι να “προστατευτούμε” από τη βροχή.
Αρκετοί, τυχεροί όπως νομίζαμε, είχαν ανοίξει τις ομπρέλες τους. Η βροχή δε διήρκεσε πολύ · μετά από λίγο σταμάτησε. Αφού πέρασαν μερικά λεπτά, παρατήρησα κάτι που με έβαλε σε σκέψεις: Όσοι κρατούσαν ομπρέλες συνέχισαν να τις κρατούν και μετά το τέλος της βροχής.
Πολλές φορές όταν κάτι μας απειλεί ή όταν φοβόμαστε κοιτάμε να προστατευτούμε, γιατί βεβαίως θέλουμε να είμαστε σίγουροι για την ασφάλειά μας και για την επιβίωσή μας σε διάφορες καταστάσεις, επικίνδυνες ή μη.
Την ίδια στιγμή όμως, αναγνωρίζουμε πως για να νιώθουμε ζωντανοί, όχι απλώς να επιβιώνουμε αλλά να ζούμε, πρέπει να κάνουμε βήματα έξω από τη “φούσκα” που έχουμε όλοι μας δημιουργήσει και ζούμε μέσα της.
Είναι το λεγόμενο comfort zone, μέσα στο οποίο προσπαθούμε να επιβιώνουμε, χωρίς δυσκολίες και ρίσκα.
Εξ ορισμού όμως, κάθε αγώνας για αλλαγή και βελτίωση του εαυτού μας περιέχει δυσκολίες, γιατί είναι ένας δρόμος τον οποίο περπατάμε για πρώτη φορά και συνήθως δεν έχουμε καν κάποια ιδέα για το πώς μοιάζει. Είναι δηλαδή ένας δρόμος γεμάτος εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες.
Παίρνοντας την απόφαση να βγούμε, έστω για λίγο, από την καθημερινή μας φούσκα είναι σίγουρο πως θα κερδίσουμε αρκετά, από τις διάφορες εκπλήξεις.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις θα μας βοηθήσουν να συνεχίσουμε το δρόμο μας και οι δυσάρεστες θα αποτελέσουν ένα είδος δοκιμής για μας, για το αν θα επιλέξουμε τον εύκολο δρόμο και να μπούμε ξανά στη φούσκα μας ή αν θα συνεχίσουμε πιο δυνατοί, χωρίς να μας τρομάζει το άγνωστο.
Έτσι, στην επόμενη “βροχή” – κάποια δυσκολία δηλαδή – που θα συναντήσουμε στη ζωή μας, ας δοκιμάσουμε να μην ανοίξουμε την “ομπρέλα” μας – δηλαδή να μη μπούμε στη φούσκα μας. Τότε θα καταλάβουμε αμέσως πότε θα σταματήσει η “βροχή” και πότε θα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε, ενώ οι υπόλοιποι θα νομίζουν ακόμη πως “βρέχει” και θα βρίσκονται κάτω από τις “ομπρέλες” τους.
Τι λες, είσαι έτοιμος να βραχείς;
Δες επίσης: Τι γίνεται με όλα τα όνειρα που θέσαμε όλοι μας κάποτε;
