Σοκ, οργή, θυμός, λύπη, απαξίωση…. Μερικά από τα συναισθήματα που νιώσαμε στο άκουσμα της είδησης της επίθεσης τζιχαντιστών στο Παρίσι. Νοέμβρης. Ένας μήνας που θα θυμάται η Ευρώπη και θα θυμάται για χρόνια από τώρα.
Γενάρης του 2015, Charlie Hebdo…. Ένα χρόνο μετά ξυπνάνε και πάλι οι μνήμες ζητώντας δικαίωση, να ρίξουν πάνω σε κάποιον την ευθύνη και έτσι απλά να συνεχίσουμε να ζούμε στις ψευδαισθήσεις μας, πως εκεί έξω υπάρχει ανθρωπιά και κατ’ επέκταση άνθρωποι. Άνθρωποι υπάρχουν, όμως με μειωμένη μνήμη. Ή με επιλεκτική μνήμη.
Η επιλεκτική μνήμη ενεργοποιείται σε περιπτώσεις σαν και αυτές.
Και τότε στο όνομα της ειρήνης ειπώθηκαν τα πιο μεγάλα λόγια, διά στόματος όλων αυτών των ηγετών οι οποίοι αντιπροσωπεύουν επάξια τη δυτική πολιτική με την επιλεκτική μνήμη. Ο δυτικός άνθρωπος λοιπόν μάχεται για τις αξίες του ανθρωπισμού, της ελεύθερης έκφρασης και του αναντίρρητου δικαιώματος στη ζωή (είτε είσαι μουσουλμάνος είτε Γάλλος είτε Παλαιστίνιος)- εξού και το σοκ για την γαλλική πρωτεύουσα- θες γιατί ήταν ένα γερό πλήγμα στην ανθρώπινη υπόσταση, θες γιατί είναι η χώρα του διαφωτισμού και των ελεύθερων ιδεών- ακόμα να συνέλθουμε από το συμβάν.
Νιώθω όμως μικρή, τιποτένια και ενίοτε υποκρίτρια. Γιατί ενώ θρηνώ για κάθε Ευρωπαίο πολίτη, ξεχνώ τους ανθρώπους που δέχονται καθημερινά τις επιθέσεις των τζιχαντιστών. Το αιματοκύλισμα συμβαίνει γύρω μου, δίπλα μου και συνέβαινε εδώ και χρόνια. Πού ήμουνα τότε εγώ, ο ευρωπαίος πολίτης; Στο όνομα ποιας ειρήνης θα μιλήσω τώρα; Δεν επιλέγω τη σιωπή γιατί η επίθεση στο Παρίσι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Θρηνώ λοιπόν και για κάθε αθώο πολίτη που έχασε τη ζωή του στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία, τη Βαγδάτη… όπως θα θρηνούσα και για κάθε αθώο πολίτη στην Ισπανία, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στη Χιλή και στη Γουατεμάλα.
Δεν ξεπλένει ο δυτικός κόσμος όλο αυτό το αιματοκύλισμα με τους νεκρούς του Παρισιού. Αν αναλογιστεί κανείς πόσοι άμαχοι πεθαίνουν καθημερινά στη Μέση Ανατολή, λογικό να αναρωτηθεί εάν αξίζει να χάνονται ανθρώπινες ζωές στο όνομα της ‘ειρήνης’ και της ‘δημοκρατίας’ (όπως προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι αμερικανοί, οι γάλλοι, οι γερμανοί και οι άγγλοι όλα αυτά τα χρόνια).
Δεν θα ‘πρεπε λοιπόν να εκπλήσσομαι στο άκουσμα τέτοιων επιθέσεων στην καρδιά της Ευρώπης. Δεν το χωράει όμως το μυαλό μου – πώς να χωρέσει άλλωστε όλη αυτή την φρίκη; Σε τι κόσμο ζούμε, να πεθαίνουν άνθρωποι για χάριν της θρησκείας και άλλων οικονομικών συμφερόντων (όπως η εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου), να πεθαίνουν τόσοι άμαχοι για χάριν μερικών αρχηγών κρατών των οποίων τις πολιτικές χρεώνονται;
Δεν επιλέξαμε να ζούμε μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο, και όμως τον ανεχόμαστε.
Ας μην σταθούμε όμως μόνο στο Παρίσι.
Ας μην αφήσουμε την οργή να μας θολώσει τα μάτια. Δεν είναι λύση να πληρώνεις με το ίδιο νόμισμα- δεν είναι λύση να εισβάλεις στα κράτη απλά για να ξεπλύνεις το αίμα αθώων θυσιάζοντας καινούργιο αίμα. Ας μην αφήσουμε όλους αυτούς που αντιπροσωπεύουν το ιμπεριαλιστικό δυτικό μοντέλο να εκπροσωπούν την Ευρώπη γιατί εμείς αυτήν την Ευρώπη δε τη θέλουμε. Το Παρίσι αποτέλεσε νέα πρόφαση για ένα νέο κύκλο αίματος στη Συρία- μήπως σταμάτησε ποτέ αυτός ο κύκλος;
Δεν είναι λύση λοιπόν να κλείσουμε τα σύνορα – δεν φταίνε οι πρόσφυγες για τους βομβαρδισμούς και τα πυρά που εξαπολύουν καθημερινά οι εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις και το ΝΑΤΟ. Και ούτε εξιλεωνόμαστε για την αδιαφορία μας για τους αμάχους της Μέσης Ανατολής με τις κοινοποιήσεις «Pray for Paris». Αν βρεθείτε σε κάποια πορεία για να τιμήσετε τους νεκρούς του Παρισιού, ανάψτε και ένα κερί για τους αμάχους που δε ζούνε στην κλίμακα της Ευρώπης.
