Εγώ απλώς πήγα να δω το αγαπημένο μου ροκ συγκρότημα…
13 Νοεμβρίου. Το είχα σημειώσει πως σήμερα δεν θα κανόνιζα τίποτα, γιατί θα πήγαινα να δω επιτέλους από κοντά το συγκρότημα που τόσο πολύ μου άρεσε.
Ανυπομονούσα τόσο πολύ να πάω. Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα μόνος μου. Οι φίλοι μου δεν ήθελαν να έρθουν, προτιμούσαν να πάνε στον φιλικό αγώνα της ομάδας μας, εναντίον της Γερμανίας. Τώρα θα πείτε, 16 χρονών παιδί δεν θα έπρεπε να πηγαίνω μόνος μου. Δεν είχα να φοβηθώ κάτι όμως. Μια απλή συναυλία θα ήταν.
Περνούσαμε όλοι μας τόσο ωραία. Εγώ διασκέδαζα ξέφρενα, σαν να ήταν η τελευταία μου μέρα ζωής.
Μα τότε ένας ήχος ακούστηκε. Και μετέπειτα άλλος. Αυτόν τον ήχο τον γνώριζα μέσα από τις ταινίες που έβλεπα. Ακούστηκε τόσο πολύ σαν να ήταν δίπλα μας.
Εγώ ακούω κραυγές, δεν μπορώ να κινηθώ. Νιώθω να με ποδοπατούν, ενώ άλλοι σκοντάφτουν δίπλα μου.
Μα τι στο καλό; Δεν με βλέπουν; Είμαι κι εγώ άνθρωπος.
Ακούω τις κραυγές παιδιών της ηλικίας μου και μου έρχεται ανατριχίλα. Κανένα παιδί στην ηλικία μας δεν πρέπει να ζει αυτές τις στιγμές τρόμου.
Κλάματα… Πολλά κλάματα και λυγμοί, κι εγώ να παραμένω κάτω στο πάτωμα χωρίς να μπορώ να κινηθώ ή να μιλήσω. Τότε κατάλαβα γιατί. Και πιστεύω πως κι εσείς. Γι’ αυτό οι άλλοι δεν με έβλεπαν και με ποδοπατούσαν..
Γιατί έπρεπε να το κάνουν αυτό; Γιατί να σπέρνουν τον τρόμο και τον φόβο; Τι θέλουν να αποδείξουν;
Δεν μιλάω μόνο για όσα γίνονται στην χώρα μου τώρα αυτή την στιγμή, αλλά και γι’αυτά που γίνονται στις άλλες χώρες και δεν δημοσιεύονται ποτέ. Τώρα καταλαβαίνω τι φοβούνταν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες. Από τι έτρεχαν να σωθούν.
Μαζί με τα φώτα της πόλης μου, έσβησα κι εγώ. Μαζί με τα φώτα της πόλης μου, έσβησαν τόσα χαμόγελα. Μαζί με τα φώτα της πόλης μου, βλέπεις μόνο μαύρο, όπως μαύρη είναι η ψυχή αυτούς που τα έζησαν.
Μαζί με τα φώτα της πόλης μου, έχουν σβηστεί ψυχές και από άλλες χώρες..
Όταν ανάψουν τα φώτα της πόλης μου, εύχομαι όλα αυτά να έχουν τελειώσει…
Γιατί η ελπίδα, πεθαίνει πάντα τελευταία…
Δες επίσης: Αυτός ο κόσμος με τρομάζει…
