Και τι δεν έχουμε διαβάσει και ακούσει τις τελευταίες μέρες… Από το άρθρο των Times του Λονδίνου για την πορνεία στην Ελλάδα, ‘για μια τυρόπιτα’, στη σύλληψη ενός ηλικιωμένου που πωλούσε κάστανα παράνομα, μέχρι το δράμα των πολιτικών της Κύπρου για το μισθό τους.
Μέσα σε όλες αυτές τις εξελίξεις που τρέχουν, μου πήρε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τη κατάντια της κοινωνίας που ζούμε. Όσο εσείς είστε απασχολημένοι με τα χριστουγεννιάτικα σας ψώνια, το τραπέζι των γιορτών, τα δώρα για τα παιδάκια σας, κλπ κλπ. αφιερώστε λίγο χρόνο για να δείτε αυτό το “μπάχαλο” που επικρατεί στη κοινωνία (από κάθε άποψη).
Μπας και μας βάρεσε όλους το κλίμα των ημερών και τα βλέπουμε όλα “ρόδινα”;
Γιατί έξω οι αγορές δεν κινούνται, εκτός από τις γνωστές υπεραγορές στις οποίες συνεχίζεται η κατανάλωση. Και μη σε παρασύρει η εικόνα της πόλης, την περίοδο των γιορτών, με τις εκδηλώσεις και το κόσμο που βγαίνει βόλτα στις πλατείες. Δεν τους αδικώ, δε θα τα βάψουμε και μαύρα επειδή μερικοί πολιτικοί και διάφοροι άλλοι αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πόσες οικογένειες διαθέτουν ένα ή και τους δύο γονείς άνεργους, ή πόσα παιδάκια δε θα πάρουν ΚΑΙ φέτος δώρο από τον Άγιο Βασίλη.
Με βάση λοιπόν τα πιο πάνω δεδομένα, είναι προκλητικό να δηλώνουν πολιτικοί στα κανάλια το μισθό τους και να αναφέρονται σε “χαμηλόμισθους βουλευτές”, ενώ θεωρώ γελοίο και ταυτόχρονα τραγικό να αναφέρεται το καθημερινό ραντεβού στο κομμωτήριο, ως μια αναγκαστική σπατάλη, μέρος των απαιτούμενων ενεργειών που οφείλει να διεκπεραιώνει μια γυναίκα βουλευτής , για να είναι σε θέση να ασκήσει όσο το δυνατό καλύτερα το λειτούργημα του βουλευτή. Γιατί περί ‘λειτουργήματος’ πρόκειται και όχι ενός οποιοδήποτε επαγγέλματος, στο οποίο εάν δε πας “μια μέρα άψογα ντυμένη και χτενισμένη”, τότε δε μπορείς να ασκήσεις τα καθήκοντα σου.
Απορώ… σαν μια κοινή θνητή πολίτης, τι περιμένουν οι εν λόγω βουλευτές; Κατανόηση; Συμπόνια; Ή να αναγνωριστεί πως ο μισθός των βουλευτών δεν είναι τόσο ‘παχουλός’ όσο νομίζουμε; Δε λέω, επάγγελμα είναι και θα πρέπει να υπάρχουν και οι ανάλογες απολαβές. Όταν όμως κάποιος δουλεύει για το κοινό καλό ενός τόπου, για την ευημερία των πολιτών και για τη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου (γι αυτό είναι που πληρώνεται ή μήπως κάνω λάθος;) δε γίνεται τόσο απροκάλυπτα να δηλώνει στον αέρα το μισθό του και να θεωρεί πως είναι και χαμηλόμισθος. Ας πάει τότε μια βόλτα, στην άλλη πλευρά της πόλης, εκεί που βρίσκεται η αληθινή μιζέρια, φτώχεια, ταλαιπωρία κλπ.
Γιατί το δράμα της πόρνης, του εργαζομένου ατόμου που ανά πάση στιγμή μπορεί να απολυθεί, το δράμα ενός εργαζομένου που μόλις βγάζει το μήνα, το δράμα του ανέργου, του ηλικιωμένου που περιμένει να ζήσει από τη σύνταξη του, του ανθρώπου που περιμένει να ζήσει από τα επιδόματα του κράτους, του φοιτητή που περιμένει οικονομική βοήθεια από το κράτος, κανένας μας δε μπορεί να το καταλάβει.
Τότε ποια είναι η δουλειά του πολιτικού, του βουλευτή, του καθενός από εμάς;
Να κλείνει τα μάτια φυσικά. Απλά να σας πληροφορήσω, δεν είναι το επιπλέον ποσό για τα οδοιπορικά που κοστίζει…
Απ’ ότι φαίνεται είναι τα καθημερινά ραντεβού στο κομμωτήριο.
Και μετά απορούμε γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σαν κράτος. Το πρόβλημα μας είναι η υπερβολή που επιδεικνύουμε. Να σας πληροφορήσω ακόμη, πως το ραντεβού στο κομμωτήριο για κάποιες γυναίκες αποτελεί πολυτέλεια…
