Μέχρι σήμερα, στην ομάδα του StudentLife ακούσαμε διάφορα από τους φοιτητές της Κύπρου. Αυτά αφορούσαν όσα μας είπαν φοιτητές, που έγιναν γνωστοί χάρη στα ταλέντα και τις επιτυχίες τους.
Αυτή τη φορά, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε την κατάθεση ψυχής νεαρής Κύπριας φοιτήτριας, η οποία πάλεψε με σοβαρή ασθένεια και στη συνέχεια με την κατάθλιψη. Η φοιτήτρια αυτή θέλησε να μείνει ανώνυμη, για αυτό το λόγο μπαίνουμε εμείς στο πρόσωπο της και παραθέτουμε όσα μας είπε και μας συγκίνησαν!
Και η ιστορία της ξεκινά κάπως έτσι:
«Το πάθος μου από μικρή ήταν η ποδηλασία…
Γι’ αυτό το λόγο προπονούμουν καθημερινά, λάμβανα μέρος σε αγώνες και το όνειρο μου ήταν να συνεχίσω να ασχολούμαι με αυτήν για όλη μου τη ζωή.
Φαίνεται όμως ότι κάποτε τα όνειρα για κάποιους από εμάς μένουν απλά όνειρα, και δεν μπορούν να γίνουν αληθινά. Όχι επειδή δεν θέλουν –θέλουν όσο τίποτε άλλο– απλά δεν μπορούν.
Και ναι, δυστυχώς το δεν μπορώ υπάρχει. Το έμαθα πιο καλά από τον καθένα μας.
Στα 14 μου, η ζωή μου άλλαξε οριστικά εξαιτίας ενός σοβαρού θέματος υγείας που αντιμετώπισα ξαφνικά…
Όταν κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία μου, θέλησα να επισκεφτώ γιατρό. Αυτός μας καθησύχασε (εμένα και την οικογένεια μου), διαβεβαιώνοντας μας πως όλα ήταν μια χαρά.
Ίσως το μεγαλύτερο λάθος στη ζωή μου, που τον πίστεψα και δεν συμβουλευτήκαμε δεύτερη γνώμη!
Πέρασαν 4 χρόνια, έγινα 18, και τα πράγματα με την υγεία μου όλο και χειροτέρευαν…
Εύκολα κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Ξαναπήγαμε σε άλλο γιατρό, ο οποίος διάγνωσε την ασθένεια που είχα. Τα πάντα για ‘μένα τότε γκρεμίστηκαν…
Δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω την ποδηλασία, αυτό για το οποίο ζούσα.
Επί 2μιση ολόκληρα χρόνια πάλευα με την κατάθλιψη, ερχόμουν συνεχώς σε σύγκρουση με αγαπημένα πρόσωπα. Πέρασα τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής μου. Βασανιστικές εξετάσεις, ενέσεις, φάρμακα, πόνοι. Τα χρόνια εκείνα με θυμάμαι να περπατώ και να κλαίω, να πηγαίνω στο μάθημα και να κλαίω, να μην αντέχω τον εαυτό μου..
Μα το πιο άσχημο απ’ όλα ξέρεις ποιο ήταν; To ότι ένιωθα πως πολλοί με λυπούνταν. Ναι, ήταν όλοι δίπλα μου, ναι, όλοι νοιάζονταν για ‘μένα, αλλά όλοι τους με λυπούνταν. Και αυτό με σκότωνε!
Ήθελα να γίνω καλά, ήθελα να νιώθω χαρούμενη. Ακόμα και αν είχα εκείνη την καταραμένη ασθένεια δεν θα πέθαινα, και πάντα ήξερα πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!
Και τότε ήταν που μπαίνει στη ζωή μου ο άνθρωπος και κατάφερε να με κάνει να τα ξεπεράσω όλα αυτά.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα ερωτευτεί αληθινά, και αυτό ήταν που με έκανε να γίνω καλύτερα.
Ο ψυχολόγος που με παρακολουθούσε δεν πίστευε στα μάτια του πόση πρόοδο είχα κάνει. Άρχισα να πίνω και τα φάρμακα μου και οι γιατροί είπαν πως μια μέρα θα είμαι υγιέστατη.
Αυτόν τον άνθρωπο τον έβλεπα καθημερινά και αντλούσα από εκείνον δύναμη, αντοχή, υπομονή,γιατί τον θαύμαζα, όσο δεν θαύμασα ποτέ κανένα και πράγματι τον αγάπησα. Γιατί τον αγάπησα; Επειδή με έβαλε ξανά στη ζωή, μόνο και μόνο επειδή υπήρχε!
Μπορεί να μην έζησα κάτι μαζί του, μπορεί να μην είμασταν ποτέ μαζί σαν ζευγάρι, μπορεί στ’αλήθεια αυτός ποτέ να μην με ερωτεύτηκε.
Δεν με πειράζει όμως, τον ερωτεύτηκα εγώ, και αυτό μου φτάνει! Ναι, ήταν για ‘μένα η ανάσταση απ’ τον εφιάλτη στον οποίο ζούσα. Αυτό που ονομάζουμε ο έρωτας της ζωής κάποιου, ναι αυτό ήταν για ‘μένα.
Μπορεί να ‘ταν ανεκπλήρωτος, αλλά μάτια μου, οι πιο ισχυροί, οι πιο δυνατοί, είναι οι έρωτες που ποτέ τους δεν εκπληρώνονται. Που μένουν πάντα εκεί, πίσω σου, στον παρελθόν, απωθημένα άγρια και φοβερά, τα θυμάσαι και λυπάσαι και χαίρεσαι μαζί.
Μετά απ’όλη αυτή την περιπέτεια που πέρασα, κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό, το πιο σπουδαίο που έχουμε σε αυτή τη μικρούλα ζωή, είναι οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας.
Μόνο στα δύσκολα μαθαίνεις τους ανθρώπους της ζωής σου, εκείνους που είναι ικανοί να κάνουν για ‘σένα τ’ αδύνατα. Και εγώ ευχαριστώ μέχρι σήμερα το Θεό, που ήμουνα τυχερή μέσα στην ατυχία μου, που είχα δίπλα μου στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, άτομα που αξίζουν ολόκληρο τον κόσμο..»
Επενδύστε λοιπόν όλοι σε ανθρώπους, σε σχέσεις, σε συναισθήματα.
Ψάξετε μέσα στα πλήθη εκείνους που πραγματικά αξίζουν και αφήστε τους υπόλοιπους έξω απ’τον κόσμο σας. Και σας το υπόσχομαι: έτσι θα ‘σαστε ευτυχισμένοι.
Ούτε τα λεφτά, ούτε η ομορφιά, ούτε τα πράγματα τα ψεύτικα αξίζουν όσο αξίζουν οι άνθρωποι.
Οι αληθινοί όμως άνθρωποι!
Δες επίσης: Γιατί πρέπει να επενδύσουμε στο συναίσθημα και στον έρωτα;
