Όσο τζιαι να συγκρατούμαι, θέλω να το φωνάξω δυνατά, να το γράψω σε τοίχους, σε παράθυρα, στες κερκίδες της μάππας, οπουδήποτε, ότι: “ΟΛΑ ΤΑ ΑΘΛΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΧΡΕΙΖΟΥΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ“.
Οι Κυπραίοι, θέλοντας ή μη, κατηγοριοποιούν τα αθλήματα σε: εύκολα, δύσκολα, κουραστικά, παιχνιδάκι και το χειρότερο απ’ όλα; Toύτο που λαλούν:
“Μα ίντα προπόνηση κάμνεις σε τούτο το άθλημα χαχαχαχα, sooorry αλλά τζιαι ‘γω κάμνω το τάδε, αλλά ποττέ εν επροπονήθηκα, πολλά ευκολούι”…
Με την ίδια λογική τωρά, ο ποδοσφαιριστής γιατί προπονείται; Αφού τζιαι ‘γω παίζω mini football, τζιαι η κουτσή Μαρία έβαλε τέρμα που ήταν δημοτικό σαν έπαιζε στην αυλή! Προπόνηση για να κλωτσάς την μάππα; Κι όμως, οι ποδοσφαιριστές προπονούνται τις ίδιες ώρες, με τον ίδιο κόπο και πείσμα που προπονείται και ένας αθλητής κάποιου Α ή Β αθλήματος, όπου οι κερκίδες είναι άδειες, που ξέρει τη νίκη του μόνο ο προπονητής και που τα Μ.Μ.Ε. δεν προβάλλουν ούτε καν το σκορ.
Γι’αυτά, τα λίγα και υποτιμημένα αθλήματα θέλω να μιλήσω, με πρώτο (και καλύτερο!) το δικό μου άθλημα:
1. Επιτραπέζια Αντισφαίρηση
Ουπς ! Ξέρω, ή σκεφτήκατε το πινγκ-πονγκ….ή μόλις τώρα καταλάβατε για πιο “άθλημα” μιλώ. Θα αναρωτιέστε γιατί το βάζω σε εισαγωγικά. Γιατί από 6 χρονών που προπονούμαι στο άθλημα αυτό, ακούω τα ίδια και τα ίδια, κάθε φορά.
- “Πινγκ-Πονγκ; Χαχαχα ωραίο παιχνίδι, εν το λαλείς άθλημα όμως!”
- “Μα εν άθλημα; Θέλεις να πεις κάμνεις προπόνηση;”
- “Καλάν, ίντα προπόνηση κάμνετε δηλαδή στο πινγκ πονγκ; Πώς να κουτσιάτε την μάππα;”
Να σας απαντήσω; Και βέβαια κάνουμε προπόνηση, αλλά είμαι σίγουρη πως δεν είναι όπως τη φαντάζεστε. Η επιτραπέζια αντισφαίρηση είναι ένα άθλημα που τείνει να εκπαιδεύει το σώμα και το μυαλό. Xρειάζεται εξυπνάδα, μάτια που να μη χάνουν την μπάλα από το οπτικό τους πεδίο, χέρια δυνατά, πόδια γρήγορα, πνεύμονες που αντέχουν και καρδιά που να μην τα παρατά. Ένα άθλημα τόσο παρεξηγημένο, που πιστεύουν πως όλοι μπορούν να νικήσουν, κι ας μην κρατούν σωστά τη ρακέτα κτλ.! Και μπορώ να σας το αποδείξω άμεσα αυτό, εγώ η ίδια!
Αθλήτρια επιτραπέζιας αντισφαίρησης για 13 χρόνια, με συμμετοχές σε Παγκύπριους, Πανευρωπαικούς και Παγκόσμιους Αγώνες με αρκετές διακρίσεις, τα τελευταία 3 χρόνια. Λόγω έλλειψης χρόνου, απέχω από προπονήσεις. Εντούτοις, συμμετέχω στα Πρωταθλήματα αλλά με πολύ χαμηλότερες επιδόσεις, με ήττες ακόμα και από μέτριους αθλητές. Γιατί η προπόνηση δεν αποτελεί μέρος της καθημερινότητας μου πλέον. Βλέπεις; Θέλει κόπο, χρόνο, θέληση, η πρωτιά. Δεν είναι εύκολη σε κανένα άθλημα.
Άρα γιατί να χρείζει αυτής της υποτίμησης και απάθειας; Υπάρχουν τόσο ωραία αθλήματα, μακριά από πολυσύχναστα γήπεδα και τα φώτα της δημοσιότητας, που οι αθλητές τους δίνουν καθημερινή μάχη, δίνουν σώμα και ψυχή. Δεν είναι κρίμα να έχουν αυτή την αντιμετώπιση; Καιρός να το ξανασκεφτείς!
2. Handball
Κάποιοι από εμάς έτυχε να παρακολουθήσουμε αγώνα Basketball, αγώνα Volley, αλλά για αγώνα χειροσφαίρησης ούτε λόγος! Την μία και μοναδική φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει handball, ήταν στην τρίτη δημοτικού στο μάθημα γυμναστικής, όταν η αποθήκη ήταν κλειδωμένη και η μόνη μπάλα που βρισκόταν εκεί ήταν της χειροσφαίρησης. Από τότε, δεν έχω ξαναδεί ή αγγίξει μια τέτοια μπάλα. Αν σας ρωτήσω μάλιστα, τι μορφή έσσιει ή τι μέγεθος, κανένας εν θα μου απαντήσει.
Tι σε κάμνει να πιστεύκεις πως αμαν παρακολουθήσεις ένα αγώνα handball, εν θα νιώσεις την ίδια αδρεναλίνη όταν η ομάδα σου στο ποδόσφαιρο κοντεύει στα γκόλα, οι ποδοσφαιριστές τρέχουν μανιωδώς να κρατήσουν την μπάλα κοντά και τσουπ καταλήγει έξω απ’ τα δύχτια;
Μήπως οι αθλητές του handball δεν κουράζονται αρκετά, ή μήπως δεν αξίζουν ενός πανηγυρισμού για κάθε τέρμα τους; Κάθομαι και συλλογίζομαι τις διαφορές που έχει με το ποδόσφαιρο. Το μεν με τα πόδια και 1000000 θεατές και υποστηρικτές, το δε με τα χέρια και λίγους οπαδούς. Τι να φταίει άραγε; Η κουλτούρα που μας μετάδωσαν; Tα στερεότυπα; Tι;
3. Ποδηλασία
Ούλλοι μας είχαμε ένα ποδήλατο που είμασταν μιτσιοί τζιαι εκυκλοφορούσαμε μες τες στράτες με τους φίλους μας. Μετά εμεγαλώσαμε, το ποδήλατο μας άγιωσε τζιαι εβαώσαμε το στην αποθήκη του σπιθκιού (αν δεν το χαρίσαμε ή πετάξαμε). Τι γίνεται ξαφνικά μετά την ηλικία των 14; Ούτε οι επιστήμονες εν εκαταφέραν να καταλάβουν. Μια δραστηριότητα τόσο αγαπητή σε μικρή ηλικία, αλλά τόσο αποφευκτή σε μεγάλη ηλικία μετά! Η πλήρης αντίφαση!
Υπάρχουν, όμως, τζιαι τζείνοι οι λλίοι που αποφασίζουν να ασχοληθούν με το εν λόγω άθλημα, που η αγάπη τους υπερισχύει κάθε υποτιμίσης και απόρρηψης. Βέβαια οι πλήστοι από αυτούς με διακρίσεις στο εξωτερικό. Βλέπετε στην Κύπρο το να ασχοληθείς με ένα τέτοιο άθλημα δεν σε βγάζει κάπου – το πολύ να βγεις Πρωταθλητής στο ετήσιο αγώνα και μετά… κενό. Σκεφτείτε πόσο ιδανικά θα ήταν γι’ αυτούς του Πρωταθλητές να τυγχάνουν της αναγνώρισης μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, ώστε να μη χρειάζεται να φεύγουν από την Κύπρο για να προπονηθούν και να διακριθούν.
4. Waterpolo
Τα τελευταία χρόνια έτυχε να γνωρίσω πολλούς που ασχολούνται με αυτό το άθλημα. Και δεν μπορώ να μην το ομολογήσω, παραξενεύτηκα. Ας υποθέσουμε ότι με τα προηγούμενα αθλήματα είχα κι έχω κάποια επαφή, με το συγκεκριμένο, όμως, ποτέ. Δεν ήξερα πώς παίζεται, ποιοι είναι οι κανόνες του, ούτε καν πώς μπορείς να προπονηθείς και πού μπορείς να το παρακολουθήσεις. Κι όλα αυτά επειδή κανείς δεν μου μίλησε για αυτό το άθλημα. Στο σχολείο μάθαμε τα “γνωστά” αθλήματα. Δεν θέλησε κανείς να μας αναφέρει κι αυτά τα εντελώς “άγνωστα“. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι υπάρχουν συχνά τέτοιοι αγώνες, ανοιχτοί προς το κοινό. Έτσι αποφάσισα να πάω να παρακολουθήσω.
Το παιχίδι άρχισε, το σκορ είχε ανατροπή συνέχεια, η αδρεναλίνη στα ύψη, οι αθλητές έδειχναν σε φόρμα και ήταν συνέχεια σε εγρήγορση. Σε κάθε τέρμα ήθελα να πανηγυρίσω, να φωνάξω, να μοιραστώ τη χαρά μου. Ξέρετε, ένιωθα σαν να έπαιζα εγώ μέσα στη πισίνα, ταυτιζόμουν με τους αθλητές, τους έβλεπα να πετάγονται από τη χαρά τους και χαιρόμουν διπλά. Αλλά όταν γύριζαν στις κερκίδες για να πάρουν λίγη δύναμη, δεν είχαν κανένα. Κέρδισαν, λοιπόν, την προσοχή μου και την αγάπη μου, και από εκείνη τη μέρα εύχομαι όλο και περισσότεροι να έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο αγώνα. Ναι, το θεωρώ ευκαιρία και προτέρημα.
Δεν σας κρίνω! Προς Θεού! Αν δεν συμμετείχα εγώ σε ένα τόσο υποτιμημένο άθλημα, ίσως να μην σκεφτόμουν ποτέ έτσι, ίσως να είχα ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση με ούλλους τους υπόλοιπους Κυπραίους. Τζιαι εγώ είμαι οπάδος ομάδας, βρέθουμαι συχνά στα γήπεδα τζιαι απολαμβάνω τους πανηγυρισμούς τζιαι τα γκολ της ποδοσφαιρικής μου ομάδας.
Αλλά εν τζιαμέ που πάντα φέρνω στο νου μου τζιαι τούτα τα αθλήματα. Απορώ γιατί ο κόσμος να συγκεντρώνεται μόνο δαμέ, στη μάππα. Τόσα γήπεδα, τόσες υποδομές, τόσες ακαδημίες “άγνωστες” στους πολλούς μα γνωστές στους λίγους και πιστούς. Πίστεψέ με, πολλά αθλήματα μπορούν να σε κερδίσουν, να σε ψυχαγωγήσουν, να σε εκτονώσουν.
Μερικά από αυτά βρίσκονται στις υποδομές του Πανεπιστημίου σου. Ψάξε τα! Επίσης, κάθε βδομάδα υπάρχουν διάφοροι διαπανεπιστημιακοί αγώνες, μπορείς να λάβεις μέρος ή και να τους παρακολουθήσεις 🙂
Μάζεψε τη παρέα σου και φύγαμε!
Δες επίσης: Οι μοναδικές “περιπτωσάρες” των Κυπραίων που όλοι βλέπουμε στο γήπεδο!
