Πότε ήταν που ήμασταν τόσο δα μικρά παιδάκια και τρέχαμε στα χωράφια και στις γειτονιές;
Τότε, που πέφταμε κάτω και χτυπούσαμε και μετά από λίγο το ξεχνούσαμε και γελούσαμε συνεχίζοντας το παιχνίδι;
Πότε ήταν που δειλά-δειλά πατήσαμε το πόδι μας στο προαύλιο του δημοτικού και ακούσαμε το πρώτο κουδούνι; Και μετά από αυτό… χιλιάδες κουδούνια, χιλιάδες πρώτες μέρες, καινούριες αρχές , καινούριες εμπειρίες..
Όλα γίνονται ξαφνικά και φεύγουν και ποτέ δεν γυρίζουν πίσω…
Όσα έγιναν στο παρελθόν χάνονται και μόνο μπροστά κοιτάνε. Μα πώς πέρασαν τόσα χρόνια; Δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ… Φοβάμαι το χρόνο, ίσως να ‘ναι ο μεγαλύτερος μου φόβος..
Είναι σαν να βλέπεις τη ζωή σου όλη σαν ταινία στον κινηματογράφο. Θέλεις να πατήσεις το pause, έστω για λίγα λεπτά, να δεις τι έκανες, τι έζησες μέχρι σήμερα μα δεν μπορείς. Ο χρόνος είναι ο μόνος, που ποτέ δεν μπορεί να σταματήσει… Αλλά και να σταματούσε τι θα ‘κανες; Τίποτα. Απλά θα στεκόσουν εκεί, και θα τρόμαζες, δεν θα έκανες όμως απολύτως τίποτα! Μα γιατί τότε λυπάσαι που φεύγει ο χρόνος τόσο γρήγορα; Σε απαλλάσσει με κάποιο τρόπο από αυτό το τίποτα που θα έκανες.
Δες: Η πλάκα της ζωής!
Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά εγώ; Επειδή ακόμα και αν η ζωή μας τρέχει, ακόμα και αν δεν μας μένει χρόνος για μια έστω αναπνοή, μπορούμε εντούτοις να προλάβουμε τα πάντα. Μπορούμε και οφείλουμε να ζήσουμε τα πάντα.
Μην ξοδεύεις την ζωή σου σε πράγματα “φτηνά” και ανούσια! Μην την αφήνεις να είναι ένα τίποτα!
Φίλε άνθρωπε κατάλαβε ένα πράγμα: σήμερα ζεις και αύριο όχι.
Ότι θέλεις να το κάνεις σήμερα, ποτέ μην το αμελείς για αύριο. Γιατί το αύριο μπορεί να μην υπάρξει, γιατί το αύριο μπορεί να αλλάξει. Και τότε είναι που μετανιώνουμε και τα βάζουμε με τον εαυτό μας που δεν είπαμε εκείνο το “συγνώμη” ή το “ναι έκανα λάθος” , εκείνο το “σε θέλω πίσω” , εκείνο το“ξέρεις σε αγαπώ όσο δεν αγάπησα κανένα στη ζωή μου”.
Και μένουμε με τις σκέψεις μας, μόνοι μας, στον δικό μας γκρίζο κόσμο. Μένουμε με τα αν, με εκείνα τα ρημάδια τα αν, που τα σκεφτόμαστε και θέλουμε να τα φτύσουμε – τα μισούμε αφού αν κάναμε τα αν πράξη , η ζωή μας θα’ ταν τόσο διαφορετική, ίσως και να ‘μασταν ευτυχισμένοι.
Γι’ αυτό ότι σε τρώει, ότι σου βασανίζει το μυαλό και δεν σε αφήνει να κοιμηθείς απλά άλλαξε το! Πήγαινε πες όσα νιώθεις και μην σκέφτεσαι τι θα πει ο ένας και ο άλλος.. Ο κόσμος μάτια μου πάντα θα σχολιάζει ακόμα και αν κάνεις και την καλύτερη πράξη. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο για μας.
Έτσι, απόψε σκέψου καλά τι θέλεις και τι όχι στην ζωή σου, συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπων. Άρχισε επιτέλους να ζεις και να κάνεις ότι αγαπάς!
Μια αστραπή η ζωή μας αλλά όταν κάνεις ότι αγαπάς αυτή η αστραπή φτάνει και περισσεύει..
Δες επίσης: Πόσο σημαντικά είναι τελικά τα φοιτητικά χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου;
