Θυμάμαι εκείνο το Δεκέμβρη που έκλεινα δεκατριών….Ήταν μια βροχερή μέρα, με άσχημο καιρό και ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να κάνω πάρτυ γεννεθλίων. Ήθελα να την περάσω μόνη μου. Βλέπετε, την ενέπνεε ο καιρός την μοναξιά, εγώ δεν την συνίθιζα. Μα εκείνο το βράδυ γεννεθλίων την ήθελα όσο ποτέ άλλοτε.
Έτσι όπως καθόμουν τυλιγμένη με την κουβέρτα στο κρεβάτι, μου ήρθε η ιδέα να διαβάσω βιβλίο μπας και μου’ ρθει καμιά όρεξη. Πήγα στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου και θυμήθηκα τα λόγια του μπαμπά μου “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα – να το διαβάσεις. Όταν ευκαιρίσεις να το διαβάσεις! Δεν υπάρχει καλύτερο βιβλίο” μου είπε. Το βρήκα! Έμοιαζε παλιομοδίτικο, με ένα καθόλου ελκυστικό εξώφυλλο και σκέφτηκα πως ίσως να μην ήταν και τόσο καλή ιδέα.
Αποφάσισα, λοιπόν, να ανοίξω μια τυχαία σελίδα και αν μου άρεσε αυτό που θα έβρισκα τότε υποσχέθηκα πως θα το διάβαζα όλο. Παίρνω το βιβλίο και μετροφυλλώ. Πέφτει το μάτι μου σε μιά σελίδα με μούτζες, κάτι σαν υπογράμμιση που ξέφυγε το μελάνι, δεν ξέρω….
Και αρχίζω να διαβάζω από εδώ:
Άμαν πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις; Γιατί: τι είναι η αγάπη; Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε “αγάπη”, είναι αυτή η αγάπη;
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος… Αν δεν τ’ ακούσει κανείς… Είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού; Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη! Τα μωρά ξέρουν περσσότερα…
Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις. Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα!
Αυτό το “πράμα” πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει. Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει. Αληθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
…ο Μέλιος απ’ τη θέση του έμεινε άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει…Κάποιοι άνθρωποι που δεν ήξερε ποιοί, ούτε για ποιό λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ’ τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ’ αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θέση του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιός ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;… Μήπως ο Θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν από τ’ άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φτιάξανε το Θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για παιδιά. Του ‘ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες τα χέρια του.
Ήταν ο εαυτός του. Ο μικρός φτωχός, εαυτός του. Κανένας άλλος»
Δεν ήθελε και πολύ να με μαγέψει. Τσάκωσα τον εαυτό μου να βρίσκεται 20 σελίδες μετά από αυτήν, όταν κατάλαβα πως με συνεπήρε το διάβασμα. Και από τότε δεν έχω διβάσει καλύτερο βιβλίο από αυτό. “Ένα παιδί μετράει τ’άστρα“ του Μενέλαου Λουντέμη, μια κατάθεση ψυχής από τον συγγραφέα, μια αυτοβιογραφία του ίδιου με προσωπικότητα τον μικρό Μέλιο.
Αξίξει να το διαβάσεις!
Δες επίσης: Δες τα 10 καλύτερα κίνητρα που θα σε πείσουν να διαβάζεις βιβλία!
