Πριν μερικές μέρες ολοκλήρωσα τον 4ο μου μαραθώνιο δρόμο. Ένας αγώνας 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων γεμάτος προκλήσεις, ελπίδα, πόνο, χαρά, αμφιβολία, πείσμα, απελευθέρωση· συναισθήματα που εναλλάσσονται συνεχώς κατά τη διάρκεια του αγώνα.
Απ’όλες τις εμπειρίες που μπορεί κάποιος να ζήσει, θα έλεγα με απόλυτη σιγουριά ότι η εμπειρία του να τρέχει κάποιος ένα μαραθώνιο είναι μοναδική και φυσικά ανεπανάληπτη, καθώς κάθε αγώνας προσφέρει ένα διαφορετικό μείγμα συναισθημάτων.
“42 χιλιόμετρα; Γιατί κάποιος να θέλει να τρέξει 42 χιλιόμετρα;!“, μπορεί να ρωτήσει κάποιος.
Η απάντηση είναι απλή: Επειδή τον φοβίζουν. Επειδή τα 42 χιλιόμετρα φαντάζουν πολλά στο μυαλό του. Όμως αυτή είναι η φύση του δρομέα και του κάθε αθλητή γενικότερα. Να πηγαίνει ενάντια σε όσα τον φοβίζουν, να αποδεικνύει στον εαυτό του πως ο ‘φόβος’ υπάρχει μόνο στο μυαλό του και δεν έχει υλική υπόσταση. “Δεν μπορώ καν να τρέξω 5 χιλιόμετρα – ούτε καν που μπορώ να φανταστώ να τρέχω 42!“, συνεχίζει. Ο δρομέας ήταν σε ακριβώς αυτή τη θέση κάποτε. Όμως συνέχισε να σπρώχνει τον εαυτό του συνεχώς, με πείσμα, επιμονή, πάθος, θυσίες, πειθαρχία και, χιλιόμετρο με χιλιόμετρο, κατάφερε να πετύχει το στόχο του, αποδεικνύοντας πως άμα θέλει, μπορεί.
Η ομορφιά του μαραθωνίου σε κάθε στάδιο του είναι διαφορετική.
Στην εκκίνηση, ο δρομέας βλέπει 10-15 ή και περισσότερες χιλιάδες άλλων δρομέων οι οποίοι είναι έτοιμοι να γράψουν προσωπική ιστορία και να πετύχουν τον προσωπικό τους άθλο. Δρομείς κάθε φύλου, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού, θρησκείας. Αποδεικνύουν με τον πιο δυνατό και προφανές τρόπο πως η αγάπη για το συνάνθρωπο είναι η λύση, θυμίζοντας πως, σαν άνθρωποι, δεν έχουμε, και δεν πρέπει να έχουμε, οτιδήποτε μου να μας χωρίζει. Η θέση που ανήκει σε ιδεολογίες που εξυμνούν την περηφάνια μιας ομάδας έναντι κάποιας άλλης είναι μια θέση στον κάλαθο των αχρήστων.
Οι δρομείς στον μαραθώνιο δεν ανταγωνίζονται – συναγωνίζονται.
Με μερικές εξαιρέσεις, δεν τρέχουν για το μετάλλιο ούτε για το χρηματικό έπαθλο, ούτε τους ενδιαφέρει η θέση και πολλές φορές ούτε και ο χρόνος. Είναι μια μάχη ενάντια και μόνο στον εαυτό τους. Τους ενδιαφέρει μονάχα να νικήσουν το χθεσινό τους εαυτό, να αποδείξουν πως μπορούν να παν ενάντια στο δικό τους σώμα, στα δικά τους πιστεύω και τις δικές τους ψεύτικες πεποιθήσεις. Κάθε φορά δηλαδή που το σώμα λέει “Σταμάτα, ξεκουράσου λίγο”, ο νους λέει “Ένα βήμα ακόμα. Ένα βήμα ακόμα.”
Κατά τη διάρκεια του αγώνα βλέπει κάποιος κάθε λογής δρομείς.
Κάτι που κάνει τον αγώνα ακόμη πιο όμορφο. Μπαμπάδες που τρέχουν έχοντας στη φανέλα τους μια φωτογραφία του γιου τους που γράφει “Θα σε δω στον τερματισμό!“, ζευγάρια που τρέχουν φορώντας χειροπέδες αποδεικνύοντας έτσι πως η αγάπη χωράει ακόμη και στις πιο ακραίες περιπτώσεις κατακλυσμού θετικών και αρνητικών συναισθημάτων, όπως είναι ένας μαραθώνιος, ηλικιωμένοι οι οποίοι είναι ζωντανή απόδειξη πως, δεδομένου πως το σώμα μπορεί, πως ούτε τα χρόνια αποτελούν δικαιολογία. Τα πλήθη στην άκρη του δρόμου είναι μια άλλη ‘μαγεία’ του μαραθωνίου. Άνθρωποι οι οποίοι βγήκαν από το σπίτι τους μια Κυριακή πρωί για να συμβάλουν κι αυτοί με το δικό τους τρόπο στον αγώνα των μαραθονοδρόμων. Η ενέργεια που μεταφέρουν τα πλήθη είναι απίστευτη. Ο δρομέας, εκείνη τη στιγμή, ξεχνά ό,τι έχει να κάνει σχέση με πόνο και νιώθει μια τεράστια δόση ενέργειας να εισχωρεί μέσα του. Από ανθρώπους άγνωστους, οι οποίοι όμως είναι συνάνθρωποι.
Στα τελευταία 10 χιλιόμετρα του μαραθωνίου πολλοί δρομείς “χτυπούν στον τοίχο”.
Η έννοια αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει την έλλειψη ενέργειας που νιώθει ο δρομέας και πως, κυριολεκτικά “εν πάει άλλο“. Ξέρει όμως ο δρομέας ότι όσο το σώμα κουράζεται περισσότερο, ο νους έχει την ευκαιρία να δυναμώνει ακόμη περισσότερο. Ξέρει επίσης ότι είναι μέρος της προπόνησης του, αλλά και της όλης ιδεολογίας του να νικήσει τον “τοίχο” και να μην τα παρατήσει. Στο τελευταίο χιλιόμετρο, φτάνοντας στο τέλος, αλλά και με όλη τη δύναμη του πλήθους, ο δρομέας νιώθει τον “τοίχο” να εξαφανίζεται, μερικώς. Όταν περνά τη γραμμή του τερματισμού είναι πλέον άλλος άνθρωπος. Για πάντα.
Οποιοσδήποτε μπορεί να προπονηθεί και να τερματίσει ένα μαραθώνιο.
Το τρέξιμο είναι από τα πιο εύκολα, ευέλικτα και φτηνά αθλήματα. Ο ρυθμός που κάποιος βελτιώνεται είναι ψηλός και σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Μπορεί να γίνει οπουδήποτε, οποιαδήποτε, σχεδόν, ώρα της ημέρας και το μόνο χρηματικό κόστος στον δρομέα είναι τα κατάλληλα παπούτσια. Χρειάζεται σωστή και πειθαρχημένη προπόνηση για περίπου 4 μήνες, σωστή διατροφή και… πολλά χιλιόμετρα!
Εάν θέλεις να ξεπεράσεις τα όρια σου, να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου και αμέσως μετά να τον διαψεύσεις, αλλά και να νιώσεις μια μοναδική εμπειρία, ο μαραθώνιος είναι για ‘σένα.
Τι λες; Πάμε να τρέξουμε;
Δες επίσης: “Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε…”
