Αυτοί είναι οι λόγοι που η Ελλάδα κατέκτησε το Euro 2004!

Για μια ομάδα που λάμβανε μέρος σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης μόλις για 3η φορά στην ιστορία της, χωρίς να μετρά, μάλιστα, νίκη, η συμμετοχή και μόνο, ήταν επιτυχία για πολλούς.

Η Εθνική πήγε στην Πορτογαλία βέβαια για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος δήλωνε τότε “Δεν ήρθαμε στην Πορτογαλία για να δούμε πόσο ωραία χώρα είναι για διακοπές και θα κάνουνε λάθος όσοι μας πάρουν για αμελητέα ποσότητα. Δεν είπα και ότι έχουμε ψευδαισθήσεις πως θα πάμε τελικό” δίνοντας το στίγμα και για τους υπόλοιπους διεθνείς.

Με άλλα λόγια, οι ποδοσφαιριστές του Ρεχάγκελ πήγαν για να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό χωρίς να νιώθουν την έντονη πίεση που είχαν άλλες χώρες.

Ο μέσος όρος ηλικίας της 23άδας που ταξίδεψε στην Πορτογαλία ήταν στα 27, 1 χρόνια.

Ο μέσος όρος, απ’ την άλλη, των 13 ποδοσφαιριστών που στηρίχθηκε κυρίως ο Γερμανός προπονητής ήταν τα 28.9 χρόνια.

Πιο απλά, στην Εθνική υπήρχε το κατάλληλο μείγμα ποδοσφαιριστών με εμπειρίες (Νικοπολίδης, Ζαγοράκης, Τσιάρτας, Δέλλας) αλλά και νεαρών με ενθουσιασμό (Σεΐταρίδης, Κατσουράνης, Χαριστέας).

Ακόμα πιο απλουστευμένα, στην “επίσημη αγαπημένη” υπήρχε η κατάλληλη ισορροπία πάθους και μυαλού, κάτι που συνεπάγεται με συνταγή επιτυχίας.

OK, οι προϋποθέσεις για να γίνει κάτι καλό στο Euro 2004 υπήρχαν, αλλά όπως λέει και το αρχαίο γνωμικό “Συν Αθηνά και χείρα κίνει“.

Και τα παλικάρια του Ρεχάγκελ κίνησαν και το χέρια και τα πόδια υπερβάλλοντας, ουσιαστικά, τον ποδοσφαιρικό τους εαυτό.

Ο Ζαγοράκης ήταν τόσο εντυπωσιακός στο κέντρο που ψηφίστηκε MVP της διοργάνωσης. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, την α λα Zidane ενέργεια του στο τέρμα επί της Γαλλίας;

Ο Σειταρίδης μέσω των εμφανίσεων του στο Euro κέρδισε μεταγραφή στην Porto, Καψής και Δέλλας συνέθεσαν ένα αξεπέραστο αμυντικό δίδυμο (με τον δεύτερο να ψηφίζεται και στην κορυφαία εντεκάδα της διοργάνωσης) ενώ επιθετικά ο χρυσοκέφαλος Χαριστέας έκανε στην κυριολεξία τα παιχνίδια της ζωής του, σκοράροντας 3 φορές με κορυφαία στιγμή το τέρμα στον τελικό.

Με ένα προπονητή από το 1972 στους πάγκους αλλά με σύγχρονες απόψεις περί προπονητικής, η συνταγή έμοιαζε να έχει τον κατάλληλο σεφ για να πετύχει.

Από το 2001 στην Ελλάδα ο “Όθωνας” είχε αφενός καταλάβει την περίεργη ιδιοσυγκρασία του Έλληνα την ίδια ώρα που κατάφερε να επιβάλει την γερμανική πειθαρχία σε ένα σύνολο που πριν από αυτόν δεν φημιζόταν ως τέτοιο.

Και μπορεί να χρησιμοποίησε “αμυντική” τακτική  με μέσο όρο κατοχής ανά παιχνίδι που ίσα που ακουμπούσε το 37% αλλά όπως δήλωσε και ο ίδιος “προσαρμόζεις την τακτική σου στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που έχεις“.

Ο “Ρεχακλής” τοποθέτησε 3 μέσους (Ζαγοράκης, Μπασινάς, Καραγκούνης) στο κέντρο που μπορούσαν να τρέξουν και να κουράσουν τον αντίπαλο, τοποθέτησε σε αρκετά παιχνίδια τον Κατσουράνη ως λίμπερο να καθαρίζει ότι ξέφευγε από τους Δέλλα – Καψή ενώ επιθετικά είχε δουλέψει πάρα πολύ τις στημένες φάσεις.

Είχε ως κρυφό όπλο την ποιότητα του Τσιάρτα (όποτε την χρειαζόταν) και κολόνα τον πολύ καλό στο κεφάλι, Χαριστέα.

Προφανώς και θα ήταν ουτοπικό να υποστηρίξει κανείς πως περίμενε από την Ελλάδα να παίξει επιθετικό ποδόσφαιρο.

Μπορεί να μοιάζει άτοπο, αλλά ο Γιώργος Χελάκης δικαιούται ένα κομμάτι από την πίτα του θριάμβου στην Πορτογαλία. Με τέτοιον τρελό εκφωνητή πως να μην πετύχεις;

Ο Χελάκης, υπήρξε από μόνος του, λόγος να παρακολουθείς την Εθνική και να παρακαλάς να πάει καλά για να μην τελειώσει το ρεσιτάλ του μεγάλου σπήκερ. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να ξεχάσει κανείς μας τις περιγραφές του; Την πατέντα με το “πειρατικό”; Κοτζάμ τραγούδι έγινε!

Στην τελική, οι περιγραφές του Χελάκη λειτούργησαν ως συσπείρωση των Ελλήνων γύρω από την Εθνική, ειδικά όσο προχωρούσε πιο βαθιά στο τουρνουά. Και αποδεδειγμένα μέσα από τους αιώνες, άμα ο Έλληνας είναι ενωμένος, κάνει θαύματα και βρίσκει νέα όνειρα. Τέτοια όνειρα, το 2004, δημιούργησε η φωνή του Χελάκη…

Ποιος πιστεύεις εσύ πως ήταν ο σημαντικότερος λόγος που κατέκτησε η Ελλάδα το Euro;