Πρώτη εβδομάδα στο πανεπιστήμιο και οι συνήθειες του καλοκαιριού δε λένε να πάρουν πόδι! Η προσαρμογή αργεί… αλλά το Σαββατοκύριακο όλο και πλησιάζει. Μια διάθεση ενθουσιασμού και έντονων σκέψεων μας καταβάλει για το πώς θα απολαύσουμε αυτό το διάλειμμα της βδομάδας, δίνοντας του ακόμα μια ανάσα καλοκαιριού!
Για όσους η «μάνα» επαρχία δεν είναι η Λευκωσία, η διάθεση κτυπά κόκκινο! Γιατί, όσο και να πεις, 3 μήνες διακοπών στην πόλη μας δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα!
Κι αφού νοσταλγούμε τη «μάνα» επαρχία και ταυτόχρονα την αντάμωση των λατρεμένων μας ανθρώπων, καλούμαστε να ακολουθήσουμε τη καρδιά και την Παρασκευή να πάρουμε το δρόμο της μικρής επιστροφής!
Χωρίς καμία (μα καμία) αμφιβολία, είμαι σίγουρη πώς όλοι μας (καλά, όσοι χρησιμοποιούν τα λεωφορεία), ζήσαμε κάποιες από τις πιο κάτω εμπειρίες (ή καλύτερα ατυχίες)…
Oι ατυχίες που περνούμε λοιπόν:
1Πρώτη Ατυχία (και η πιο σπαστική): Το ωρολόγιο πρόγραμμα!
Εε δεν γίνεται Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη να έχεις μαθήματα μόνο πρωινές ώρες αλλά την Παρασκευή (αυτήν την υπέροχη μέρα που σηματοδοτεί το τέλος της «εργάσιμης» εβδομάδας), τα μαθήματα να λήγουν αργά το απόγευμα.
Αποτέλεσμα; Το μόνο λεωφορείο που μπορεί να πάρει κανείς είναι το τελευταίο. Που δεν ξέρει κιόλας αν θα το προλάβει…
2H στιγμή που “παγώνεις” στην ανακοίνωση του οδηγού…
Ναι, ναι, ναι… Κάθεσαι έτσι όμορφα και ωραία και περιμένεις το λεωφορείο σου μαζί με ένα άλλο τεράστιο τσούρμο φοιτητών (και μη)! Ξαφνικά, με το που φτάνει το μεταφορικό μας, κι ενώ όλοι τρέχουμε να προλάβουμε μια θέση σε αυτό (άλλοι κατασκοτώνονται να στριμώξουν τη βαλίτσα τους στο κάτω μέρος του λεωφορείου, κι άλλοι να σπρώχνονται για το ποιος θα μπει πρώτος μέσα), ακούγεται η φωνή του οδηγού να λέει το γνωστό:
«Δεν υπάρχουν θέσεις, παρακαλώ περιμένετε να έρθει άλλο λεωφορείο, αποκλειστικά για εσάς, σε 15 λεπτά»
Κι έτσι, με βαριά ψυχή, επιστρέφεις στο σημείο αναμονής και καταλαβαίνεις δυστυχώς πως τα 15 λεπτάκια του οδηγού αντιστοιχούσαν στη μια ώρα αναμονής…
3«Ούφφου, γιατί έκατσα σε τούτη τη θέση;»
Είτε είσαι από τους πρώτους που θα μπεις στο λεωφορείο, είτε από τους τελευταίους, σίγουρα θα πρέπει να μοιραστείς (τις πλείστες φορές) τη θέση σου με ακόμα ένα συνεπιβάτη. Δεν λέω, ωραία είναι! Ειδικά, αν με το άτομο αυτό, νιώσεις μια μικρή συμπάθεια, τότε ξέρεις πως στη διαδρομή δεν θα θες να κτυπήσεις το κεφάλι σου από τη βαρεμάρα (κι αυτό.. αν είσαι από τους τυχερούς)!
Από την άλλη όμως, το να έχεις «διπλανό» είναι τόσο ενοχλητικό όσο και κουραστικό. Κι αυτό, όταν πρόκειται για άτομο που δεν βάζει γλώσσα μέσα… Και να καταλήγεις να αφήνεις το λεωφορείο στο τέλος της διαδρομής με το κεφάλι… “καζάνι”!
Ή πάλι, αυτό που μερικοί έχουν τη τάση να κοιμούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής και για ένα περίεργο λόγο σε βλέπουν ως το… μαξιλάρι τους! Ποτέ δεν θα το καταλάβω.
Στην τελική, ό,τι αρνητικό κι αν γίνει σε αυτή τη διαδρομή, με το που θα φτάσεις στη «μάνα» επαρχία, παύει να σε ενοχλεί και να σε δυσαρεστεί.
Στην τελική, ό,τι αρνητικό κι αν γίνει σε αυτή τη διαδρομή, με το που θα φτάσεις στη «μάνα» επαρχία, παύει να σε ενοχλεί και να σε δυσαρεστεί.Είσαι εκεί που θες να ’σαι και με αυτούς που λατρεύεις άρα… enjoy it !
Δες επίσης: Το λεωφορείο και τα στάδια που περνά ο Κύπριος φοιτητής!
