Κάποτε, γνώρισα τον πιο θετικό άνθρωπο… Ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που αναρωτιόμουν πώς έφτασα εκεί.
Ποια βήματα ακολούθησα ώστε να οδηγηθώ κάπου που -βαθιά μέσα μου- ένιωθα πως δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι.
1Η αρχή της συζήτησής μας ήταν τα όνειρα.
Καλύτερη αφορμή δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Αλήθεια, τι είναι τα όνειρα; Δεν είναι στόχοι που βάζεις στη ζωή σου, γιατί γι’ αυτούς παλεύεις να τους πετύχεις μέσα από συγκεκριμένα βήματα. Τα όνειρα είναι κάτι πιο αφαιρετικό, πιο μαγικό, με φωτεινό γαλάζιο και φανταχτερό ροζ – σαν τα σύννεφα της αυγής!
Είναι εκείνα που εκφράζουν τις στιγμές που θα σε κάνουν ευτυχισμένο – το φωτεινό σημείο που θες να φτάσεις.
2Η ζωή μας είναι σαν ένα μονοπάτι…
Κάθε φορά που συναντάμε κάτι, πρέπει να αποφασίσουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, αν θέλουμε να το κρατήσουμε σε αυτή. Και τι θα μας βοηθήσει να πάρουμε τη σωστή απόφαση; Το θέμα είναι πού θέλουμε να φτάσουμε, ποιο είναι το φωτεινό σημείο που εκφράζει τα όνειρα μας. Κάθε φορά που στρεφόμαστε προς αυτό, δεν μπορεί παρά ένα χαμόγελο να εμφανιστεί στα χείλη μας.
Είναι αυτό που, όπως και να το κάνουμε, it feels right: είναι η ευτυχία μας!
3Όλα αυτά ακούγονται ρόδινα. Έλα όμως που πολλές φορές τα πράγματα πάνε στραβά!
Τι γίνεται όταν προσπαθείς να γυρίσεις πίσω στον «σωστό δρόμο», ενώ είσαι παγιδευμένος σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο; Χρειάζεσαι κάποιον να σου δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα, να σε βοηθήσει να καταλάβεις τι πήγε λάθος, ποια λάθος στροφή.
Κι έτσι, σιγά-σιγά διορθώνεις από τον μεγαλύτερο, στον μικρότερο λεκέ, για να καθαρίσει το μονοπατάκι σου και να μπεις σιγά-σιγά στο δρόμο που σε κάνει ευτυχισμένο.
Τελικά, ποια είναι η καλύτερη επιλογή: Να γνωρίζεις πού θέλεις να φτάσεις και να παίρνεις τις αποφάσεις σου με βάση αυτό, ή να απολαμβάνεις τη διαδρομή όπως σε οδηγεί, με καθετί που προκύπτει;
Αν κάνεις το δεύτερο, είναι πιο εύκολο να παρασυρθείς από κάτι άλλο που δεν σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Για καθετί που συναντάς, πρέπει να ρωτάς τον εαυτό σου:
“Με βοηθά να φτάσω στο φωτεινό μου σημείο, ή με βγάζει από τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω;”
Πάντα υπάρχουν, βεβαίως, και τα περιθώρια λάθους. Είμαστε άνθρωποι, παρασυρόμαστε και, πού και πού, τα κάνουμε μαντάρα. Αν όμως κάθε φορά που «πέφτεις», παρασύρεσαι και αντί να γυρνάς πίσω, βρίσκεις άλλη οδό, εύκολα μπορεί να παρασυρθείς και σε κάποια στιγμή να βρεθείς σε ένα λαβύρινθο, ο οποίος είναι πολύ δύσκολο να σε οδηγήσει σε οποιαδήποτε ηλιακτίδα ευτυχίας.
4Πριν κάθε απόφαση σου, πρέπει να γνωρίζεις πού θέλεις να πας, έστω κι αν ο στόχος σου είναι μόνο δυο βήματα μακριά.
Κάθε απόφαση πρέπει να γίνεται με οδηγό το τι νιώθεις πραγματικά. Όχι το τι θέλεις και ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου, αλλά αυτό που νιώθεις μέσα σου πως θα σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, έχοντας στο νου το φωτεινό σου σημείο.
Εξάλλου, όπου έχουμε στραμμένο το βλέμα, εκεί καταλήγουμε, ξεπερνώντας τα εμπόδια.
5Βλέπετε, ποτέ κανείς δεν μας έμαθε να βαδίζουμε έτσι στη ζωή μας.
Το σημείο που βρισκόμαστε ακριβώς όταν πρέπει να επιλέξουμε το επάγγελμα της υπόλοιπης μας ζωής, τον άνθρωπο που θα ζήσουμε μαζί, ή όποια άλλη απόφαση που καθορίζει τη ζωή μας σε μεγάλο βαθμό, είναι εκείνο το σημείο που αρχίζουμε να βλέπουμε ποιοι είμαστε πραγματικά.
Ανά πάσα στιγμή, η αυτογνωσία είναι απαραίτητη και είναι αυτή που μας κρατά συντροφιά στις σωστές αποφάσεις. Αν όμως αυτό τον τρόπο σκέψης τον καλλιεργούσαμε από πριν, ίσως να είχαμε μπροστά μας το φωτεινό σημείο που θέλουμε να φτάσουμε και να παλεύαμε γι’ αυτό κάθε στιγμή.
Εξάλλου, όπως μας έμαθε και ο Μικρός Πρίγκιπας, αγνοώντας αυτό που πραγματικά αγαπάμε, κάνουμε κακό και σε αυτό, αλλά και στον εαυτό μας.
Γι’ αυτό βρες το αστέρι σου και ζήσε εκεί!
“Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Η ουσία είναι αόρατη στα μάτια.”
Δες επίσης: Σκέψεις που κάνουμε εμείς οι αναποφάσιστοι…
