fbpx

Ίνγκριτ Ακαθιώτη: “Το γήπεδο του μπάσκετ είναι σαν το σπίτι μου”!

Πολλοί αθλητές νιώθουν πως τα γήπεδα είναι το δεύτερο τους σπίτι. Σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το γεγονός πως περνούν αρκετές ώρες σε αυτά και έτσι ταυτίζονται.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η φοιτήτρια – αθλήτρια του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, Ίνγκριτ Ακαθιώτη.

Με τι ασχολείσαι στη ζωή σου;

Είμαι φοιτήτρια Αθλητικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Είμαι παίκτρια της Γυναικείας ομάδας καλαθόσφαιρας του πανεπιστημίου και του σωματείου ΑΠΟΕΛ.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την καλαθόσφαιρα και πού αγωνίζεσαι τώρα;

Με την καλαθόσφαιρα ξεκίνησα να ασχολούμαι στο γυμνάσιο ενώ μικρότερη ασχολούμουν με το κολύμπι μέχρι όμως που ανακάλυψα την πρώτη και μεγάλη μου αγάπη, την καλαθόσφαιρα. Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην ΑΕΛ Λεμεσού τότε, όπου παρέμεινα για 6 χρόνια και στη συνέχεια μετακομίζοντας στην Λευκωσία για σπουδές άλλαξα ομάδα σαν δανεική παίκτρια, αρχικά στον Κεραυνό Στροβόλου, και τώρα στον ΑΠΟΕΛ.

Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις αθλητισμό και σπουδές;

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό μιας και καταφέρνω να συνδυάζω τον αθλητισμό με τις σπουδές μου. Η αγάπη μου για την γυμναστική και η αρρώστια μου με την “πορτοκαλί θεά” είναι οι 2 ουσιαστικοί λόγοι που με ώθησαν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να σπούδαζα κάτι άλλο! Έτσι ο συνδυασμός σπουδών και αθλητισμού είναι εύκολος αφού μιλάμε για το ίδιο θέμα. Εξάλλου όλα μπορούν να συμβούν αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Impossible is nothing.

Ποια είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή που συγκράτησες μέχρι σήμερα;

Μου είναι δύσκολο να ονομάσω μια μόνο ξεχωριστή στιγμή. Η ζωή ενός αθλητή είναι γεμάτη συγκινήσεις και ξεχωριστές στιγμές. Σίγουρα όμως 2 πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την πρώτη και την τελευταία μου χρονιά στην ΑΕΛ. Την πρώτη μέρα που αντίκρισα ένα γήπεδο του μπάσκετ, όταν πήγα για πρώτη φορά προπόνηση στις ακαδημίες της ΑΕΛ. Υπήρχε ένα κλίμα τόσο όμορφο, τόσο οικείο για ‘μένα σαν να είχα μόλις μπει στο σπίτι μου. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν, είχα ανάμεικτα όμως συναισθήματα. Φόβο, χαρά, αγωνία και μια ευχάριστη ανυπομονησία. Η άλλη σημαντική στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η τελευταία μου χρονιά στην ΑΕΛ Λεμεσού που κατακτήσαμε 3 τίτλους με την γυναικεία ομάδα, ένας από αυτούς και το 9ο συνεχόμενο πρωτάθλημα της “Βασίλισσας” όπως την αποκαλούν οι φίλαθλοι της.

Τότε είναι που κατάλαβα πως αυτή η ομάδα είναι οικογένεια και πως εκεί ανήκω. Ήταν τιμή μου να συμμετέχω και χαρίσω τέτοιες στιγμές χαράς στον κόσμο και την διοίκηση του σωματείου.

Ποια είναι η άποψη σου για το επίπεδο της καλαθόσφαιρας στον Πανεπιστημιακό Αθλητισμό αλλά και στην Κύπρο γενικότερα;

Πιστεύω πως ο πανεπιστημιακός αθλητισμός είναι σε αρκετά καλό επίπεδο όσο αφορά τους αθλητές του και την κάλυψη μέσα από τα ΜΜΕ, κυρίως το διαδίκτυο. Είναι κρίμα όμως που ο αθλητισμός γενικότερα στην Κύπρο, πέρα από το ποδόσφαιρο, τα υπόλοιπα αθλήματα είναι παραμελημένα. Οφείλω να ομολογήσω πως τελευταία έχουν γίνει προσπάθειες και για κάλυψη της καλαθόσφαιρας μέσα από τα μέσα ενημέρωσης αλλά δυστυχώς ακόμα τα γήπεδα συνεχίζουν να είναι άδεια. Ο κόσμος πρέπει να επιστρέψει στα γήπεδα και να στηρίξει τους αθλητές, νέους και παλιούς! Το επίπεδο είναι αρκετά χαμηλό και χρειάζεται συλλογική προσπάθεια για ανεβεί.

Πιστεύεις πως υπάρχει αρκετή κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης;

Η μειωμένη κάλυψη έχει οδηγήσει σε λανθασμένη εικόνα του αθλητισμού με αποτέλεσμα αντί να μεγαλώνει το ενδιαφέρον από τον κόσμο, στο τέλος να χάνεται. Είναι πραγματικά λυπητερό γιατί η Κύπρος έχει πάρα πολύ καλούς αθλητές και μεγάλα ταλέντα σε διάφορα αθλήματα οι οποίοι κατέληξαν να παίρνουν διακρίσεις στο εξωτερικό πια, όπου αναγνωρίζονται αφού όσο ήταν εδώ οι ομοσπονδίες και οι παράγοντες τους δεν τους έδωσαν ποτέ σημασία ή στήριξη. Είτε αυτή ήταν ηθική είτε οικονομική, οι παράγοντες τους αγνοούσαν την ύπαρξη τους.

Τι θα ήθελες περισσότερο να αλλάξει ως προς το καλύτερο;

Θα ήθελα να άλλαζε προς το καλύτερο το γεγονός που προανέφερα. Ο αθλητισμός στην Κύπρο πρέπει να προωθηθεί και πιστεύω πως πλέον πρέπει να γίνει από εμάς τους νέους. Αρχίζοντας από τα σχολεία. Γιατί το μάθημα της γυμναστικής να θεωρείται δευτερεύον και να αντιμετωπίζεται ελαφρά και άνευ σημασίας; Κάποιος πρέπει να ασχοληθεί ξανά μαζί με τον αθλητισμό! Γνωρίζω πως παλιότερα υπήρχε πολύ ενδιαφέρον και με το πέρας του χρόνου χάθηκε.

Εύχομαι πραγματικά μια μέρα να δω ξανά να λάμπει το μεγαλείο του αθλητισμού στο νησί μας και τον κόσμο να το αναγνωρίζει!

Τέλος μια συμβουλή για τους φοιτητές – αθλητές;

Τέλος το μήνυμα που θέλω να δώσω σε όλους τους φοιτητές – αθλητές είναι “Να μην το βάζουν κάτω ποτέ!” Όσες φορές και αν πέσεις άλλες τόσες πρέπει να σηκωθείς. Γνωρίζω καλά τις δυσκολίες και τις θυσίες που απαιτεί ο αθλητισμός. Κάθε μέρα που ξυπνάς και το σώμα σου πονά και κάθε ξενύχτι στο γήπεδο που δεν φεύγεις αν δεν μπει η τελευταία βολή. Αυτά είναι που σε κάνουν καλύτερο και δεν πρέπει να σε πτοούν. Κι ας πονάς όλο και περισσότερο. Αυτά είναι που κάνουν την στιγμή της επιτυχίας και το αίσθημα της νίκης να έχει αξία. Αυτά τα βραδιά του πόνου είναι που σε κάνουν δυνατό ψυχικά και που σου θυμίζουν να μην τα παρατήσεις ποτέ!

Ευχαριστούμε την Ίνγκριτ και της ευχόμαστε καλή επιτυχία!

Δες επίσης: Ραφαέλλα Ιωάννου: “Η αγάπη για τον αθλητισμό είναι κάτι σπουδαίο”!

Follow Us

45,341FansLike
11,539FollowersFollow
17,300FollowersFollow
1,070SubscribersSubscribe

Trending