Ο Στράτος Καρακάσης είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που γεννήθηκαν για τον αθλητισμό. Μέσω ποδοσφαίρου έγινε μπασκετμπολίστας με την αγάπη του για την πορτοκαλί θεά να μην σταματά ούτε και όταν ήρθε στην Κύπρο.
Δες παρακάτω όλα όσα μας είπε:
Γεια σου Στράτο, πες μας, καταρχάς, με τι ασχολείσαι στη ζωή σου;
Είμαι φοιτητής της Νομικής στο Ευρωπαικό Πανεπιστήμιο, είμαι από την Αθήνα και είμαι παίκτης της ομάδας μπάσκετ του πανεπιστημίου.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την καλαθόσφαιρα και πού αγωνίζεσαι τώρα;
Με το μπάσκετ ξεκίνησα να ασχολούμαι στην τελευταία τάξη του δημοτικού εντελώς τυχαία κι αυτό το λέω επειδή έπαιζα ποδόσφαιρο. Επειδή στην έκτη δημοτικού δεν βόλευαν τα ωράρια του ποδοσφαίρου οι γονείς μου με έγραψαν μπάσκετ στην ομάδα του Ικάρου Καλλιθέας.
Εκεί, μετά από μια εβδομάδα προπονήσεων ο προπονητής είπε στους γονείς μου οτι θέλει να μου κανει δελτίο για να αγωνιστώ από την επόμενη κιόλας αγωνιστική καθώς ήταν αρκετά ενθουσιασμένος από αυτά που έβλεπε πάνω μου. Κάπως ετσι ξεκίνησε η ενασχόληση μου με την πορτοκαλί θεά. Αγωνίστηκα στον Ίκαρο Καλλιθέας για 6 χρόνια.
Μετακομίζοντας στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Λευκωσία για σπουδές, άλλαξα ομάδα και έπαιξα για ένα χρόνο στον Κεραυνό Στροβόλου.
Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάζεις αθλητισμό και σπουδές;
Σίγουρα δεν είνα εύκολο. Όμως θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό μιας και καταφέρνω να συνδυάζω τον αθλητισμό με τις σπουδές μου. Ο χρόνος για ξεκούραση δεν υπάρχει ειδικά σε περίοδο εξεταστικής ή εργασιών.
Η αγάπη μου για την γυμναστική και η αρρώστια μου με την “πορτοκαλί θεά” είναι οι πραγματικοί λόγοι που με ώθησαν και με ωθούν να ασχολούμαι με τον αθλητισμό ακόμα και τώρα που το πρόγραμμα της σχολής είναι αρκετά βεβαρημένο.
Όλα μπορούν να συμβούν χωρίς να αφήσεις πίσω σου ούτε τις σπουδές σου ούτε το χόμπι σου αρκει να το θέλεις.
Ποια είναι η πιο ξεχωριστή στιγμή που συγκράτησες μέχρι σήμερα;
Οι στιγμές ενός αθλητή ειναι πάρα πολλές, ανάμεσα τους καλές και κακές και μου είναι δύσκολο να ονομάσω μονο μία. Σίγουρα υπάρχει όμως ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Την κλήση μου στο προπονητικό τριήμερο της Εθνικής Ελλάδας Παίδων που έγινε στην Ελευσίνα το τριήμερο 15-17 Ιανουαρίου του 2010.
Μπορεί να μην κατάφερα να περάσω από τα κλιμάκια αλλά μονο που κλήθηκα και έκανα προπόνηση κι εγώ με τους καλύτερους παίκτες της ηλικίας μου όπως ο Αγραβάνης που έπαιζε τοτε στο Μαρούσι κι ο Παπαπέτρου στον Ηλυσιακό, μου αρκεί. Θεωρώ ύψιστη τιμή για κάθε αθλητή να φορά το εθνόσημο.
Ποια είναι η άποψη σου για το επίπεδο της καλαθόσφαιρας στον Πανεπιστημιακό Αθλητισμό αλλά και στην Κύπρο γενικότερα;
Θεωρώ πως βρίσκεται σε ικανοποιητικό επίπεδο Πανεπιστημιακά στην κάλυψη από τα ΜΜΕ και ειδικότερα στο Διαδίκτυο.
Δυστυχώς ο αθλητισμός στην Κύπρο περιστρέφεται γύρω από το ποδόσφαιρο.
Τα υπόλοιπα αθλήματα θεωρώ πως είναι παραγκωνισμένα κι αυτό φαίνεται από τα γήπεδα που τις περισσότερες φορές είναι άδεια.
Υπάρχουν πολλά ταλέντα στο Κυπριακό μπάσκετ στα οποία όμως δεν δίνεται η απαραίτητη προσοχή κάτι που τους ωθεί να ψάξουν σε άλλη χώρα την τύχη τους ή να χαθούν. Ένα τέτοιο παράδειγμα ειναι ο Αντρέας Χριστοδούλου, ένα ταλέντο από την Κύπρο που απέκτησε όμως στην πορεία την Ελληνικη υπηκοότητα κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να βοηθήσει την Εθνική Κύπρου.
Πιστεύεις πως υπάρχει αρκετή κάλυψη της καλαθόσφαιρας από τα μέσα ενημέρωσης;
Η κάλυψη στον χώρο της καλαθόσφαιρας είναι αρκετά μειωμένη με αποτέλεσμα ο κόσμος να χάνει το ενδιαφέρον του για το μπάσκετ και να μην πηγαίνει στο γήπεδο. Ο κόσμος πρέπει να επιστρέψει στα γήπεδα και να στηρίξει τους αθλητές μικρούς και μεγάλους.
Τι θα ήθελες περισσότερο να αλλάξει ως προς το καλύτερο;
Θα ήθελα ο κόσμος να πηγαίνει στο γήπεδο να δει μπάσκετ είτε αυτο είναι σχολικό πρωτάθλημα είτε αγώνας Euroleague.
Είναι τεράστιο κίνητρο στην ψυχολογία ενός αθλητή να βλέπει ένα γεμάτο γήπεδο που δίνει παλμό, σε αντίθεση με ένα άδειο όταν πάει να αγωνιστεί.
Τέλος, μια συμβουλή για τους φοιτητές – αθλητές;
Το μήνυμα που θέλω να δώσω σε όλους τους αθλητές-φοιτητές ειναι “Δουλειά, δουλειά, δουλειά”. Γνωρίζω καλά τις δυσκολίες και τις θυσίες που απαιτεί ο αθλητισμός.
Ακόμα και τώρα, που πλέον παίζω μπάσκετ σαν χόμπι λόγω του βεβαρημένου μου προγράμματος στα μαθήματα, προσπαθώ να βρίσκομαι σε κάθε προπόνηση της ομάδας. Μάλιστα πολλές φορές όταν τελειώσει η προπόνηση κάθομαι μόνος μου και σουτάρω για αρκετή ώρα στο κλειστό γι’ αυτό και πολλές φορές φεύγοντας πρέπει να κλείσω εγώ τα φώτα του γηπέδου!(γέλια). Αυτά τα βράδια είναι που σε κάνουν δυνατό ψυχικά και κάνουν την στιγμή της επιτυχίας και της νίκης να έχουν αξία.
Ευχαριστούμε τον Στράτο και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο μέλλον!
