Ξεκινώντας από τα παιδικά μας χρόνια, όλοι θυμόμαστε τα άσπρα τετράδια στο δημοτικό που απεικόνιζαν την όμορφη μας Κερύνεια.
Όλοι μεγαλώσαμε με τα συνθήματα «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι», «Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια». Όλοι μεγαλώσαμε με την εικόνα του μικρού παιδιού που κρατάει την φωτογραφία των αγνοούμενων γονέων του.
1Όλοι μεγαλώσαμε με το αίσθημα της αδικίας
Γιατί να φύγουν οι γονείς μας από τα σπίτια τους; Όλοι μεγαλώσαμε με το αίσθημα της απορίας – γιατί να πάθει τέτοιο κακό η μητέρα μας, η Κύπρος.
Όλοι μεγαλώσαμε με το αίσθημα της περιέργειας – ποιος είναι αυτός που λέμε Τούρκο και μένει στο σπίτι μας;
2Έχουμε όλοι ακούσει πολλές ιστορίες…
Άλλες για την βαρβαρότητα και την βιαιότητα αυτού του λαού που ονομάζονται Τούρκοι και άλλες για τα χρόνια που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ζούσαν ειρηνικά, χωρίς φασαρίες.
Έχουμε ακούσει ιστορίες για τον «προδότη» Γρίβα και τους «φασίστες της ΕΟΚΑ Β’», ενώ έχουμε ακούσει ιστορίες για τον «προδότη» Μακάριο. Έχουμε ακούσει να λέγονται φράσεις όπως «Ειρήνη στην Κύπρο-Kıbrıs’ta bariş engellenemez», ενώ αντίθετα έχουμε ακούσει φράσεις του τύπου «Τούρκος καλός μόνο νεκρός».
Έχουμε ακούσει συνθήματα για “τουρκόφιλους” και “τουρκοπροσκυνημένους” και από την άλλη για “φασίστες που διέλυσαν τη χώρα μας”.
3Ποια είναι τελικά η αλήθεια;
Ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Πού θα καταλήξουμε; Γιατί να πρέπει να κατηγοριοποιούμαστε; Γιατί το να αγαπώ την Ελλάδα με κάνει «Φασίστα και ξενοφοβικό»;
Γιατί το να σέβομαι αυτόν μου, που έχει διαφορετική εθνικότητα, διαφορετική θρησκεία να με κάνει «Αναρχοκομμουνιστή και τουρκόφιλο»;
Γιατί να τάσσομαι υπέρ ή κατά κάποιου σχεδίου λύσης που λέγεται Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία; Γιατί να λέγομαι δεξιός ή αριστερός ή κεντρώος;
Τι θα γίνει σε περίπτωση λύσης του κυπριακού; Θα υπάρξει ειρηνική συμβίωση και αλληλοσεβασμός μεταξύ των δύο εθνικοτήτων που ζουν εδώ;
4Τόσα πολλά ερωτήματα τριγυρίζουν στο μυαλό μου.
Εμένα, ενός 21άχρονου νεαρού, που η μοίρα το ‘φερε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στο πιο όμορφο νησί της Μεσογείου. Στο νησί με την πιο πλούσια ιστορία. Στο νησί που το πεύκο συναντά τη θάλασσα.
Στο νησί που η γεύση του ελληνικού ελαιόλαδου συναντάει τις μυρωδιές από τα μπαχαρικά της Μέσης ανατολής. Στο νησί που ο ελληνικός κίονας αντικρύζει τον Μουσουλμανικό μιναρέ και τα Ενετικά κάστρα. Στο νησί που ο Απόστολος Βαρνάβας συναντάει την Ουμ Χαράμ.
5Και τελικά πού καταλήγουμε; Η απάντηση είναι εύκολη.
Πουθενά. Και γιατί; Επειδή είμαστε διχασμένοι. Και ο διχασμός ξεκινάει από τον εσωτερικό μας κόσμο. Από την στιγμή που κάνουμε τις πρώτες μας «επιλογές». Ποια πορεία θα ακολουθήσουμε. Του “Εθνικόφρονα φασίστα” ή του “Τουρκόφιλου κομμουνιστή”.
Έτσι ο διχασμός περνάει στην επόμενη του φάση. Ο εθνικός διχασμός. Διαχωρίζεται ο λαός. Οι μεν καταριόνται τους δε (αν είναι δυνατόν). Και ξεκινούν οι κατηγορίες περί προδοσίας της Κύπρου. Και μετά καταλήγουμε στον εδαφικό διχασμό. Ψευδοκράτος.
6Και αρχίζω να αναρωτιέμαι. Πότε τελικά θα ενωθούμε σαν λαός;
Πότε θα σταματήσει ο διαχωρισμός σε «κόκκινους» και «μπλε»; Πότε θα φύγουν όλες αυτές οι προκαταλήψεις; Πότε θα σταματήσουμε να γινόμαστε έρμαια των πολιτικών και των λανθασμένων πολιτικών τους αποφάσεων;
Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι όλοι γεννηθήκαμε από την ίδια Μάνα; Ότι είμαστε όλοι παιδιά της Κύπρου, αυτής της όμορφης γυναίκας με το ξανθό μαλλί, το πράσινο φουστάνι και τα γαλάζια μάτια;
Έχουμε για πατρίδα μας την πιο όμορφη νήσο.
Και όπως λέμε όλοι οι Κύπριοι άμαν κάτσει το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο:
«Σαν την Κύπρο εν έσσιει!»
Το άρθρο γράφτηκε από τον αναγνώστη μας Κυριάκο Ιωάννου και στάληκε στο StudentLife για δημοσίευση.
Στείλε μας κι εσύ το δικό σου άρθρο, video ή εικόνα εδώ: SUBMIT & GO VIRAL
