Το “play with purpose, play with heart” που χρησιμοποιείται ευρέως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, βρίσκει την τέλεια εφαρμογή του στο μπάσκετ που παίζουν οι “Ελληνίδες Θεές”.
Έπειτα από τον θρίαμβο επί της πανίσχυρης Ρωσίας των τριών χρυσών στην διοργάνωση, η Εθνική μας υπέταξε και την Τουρκία με σκορ 84-55.
Με την αρχηγό της Εβίνα Μάλτση να περνάει μια “δεύτερη εφηβεία” και να τελειώνει τον αγώνα με 25 πόντους και 10 ριμπάουντ, αλλά και πολύ δουλειά στην άμυνα πράγμα που δεν φαίνεται στα νούμερα, η Ελλάδα έκλεισε το εισιτήριο για την τετράδα του Ευρωμπάσκετ Γυναικών.
Στο δρόμο για τον μεγάλο τελικό, τα κορίτσια του Κωνσταντίνου Κεραμυδά, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μία εκ των Γαλλία ή Σλοβακία. Πάμε όμως να ρίξουμε μια ματιά στο πώς η Ελλάδα κατάφερε να πανηγυρίσει μια τέτοια μεγάλη νίκη-πρόκριση.
Οι διεθνείς μας μπήκαν στο ματς νευρικές μη μπορώντας να κυκλοφορήσουν σωστά τη μπάλα, πράγμα που εκμεταλεύτηκαν οι παίκτριες της Τουρκίας που βρέθηκαν να προγούνται με 22-12 στις αρχές της δεύτερης περιόδου.
Τις ισσοροπίες άλλαξε η είσοδος της Λύμουρα στον αγώνα, που με την εμπειρία της και το καθαρό μυαλό έδωσε λύσεις στην ελληνική επίθεση και κάπως έτσι η ανάπαυλα βρήκε το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να οδηγεί με 36-30.
Και ενώ όλοι μας περιμέναμε να δούμε ένα κλειστό παιχνίδι, οι “Κοριτσάρες” μας φύλαγαν το καλό για το δεύτερο μέρος. Μένοντας πιστές στο πλάνο τους, έπαιξαν άμυνα για σεμινάριο “αφοπλίζοντας” τις αντίπαλες ψηλές (η Ελλάδα υστερεί πολύ σε αυτόν τον τομέα), και με τις Μάλτση και Λύμουρα να δίνουν ηρεμία στο παιχνίδι, έκλεισαν το τρίτο δεκάλεπτο με διαφορά 17 πόντων.
Το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο άτυπα είχε λήξει. Η Ελλάδα χρειαζόταν να σκοράρει 10 πόντους στα δέκα τελευταία λεπτά που απόμεναν και να κερδίσει εύκολα το παιχνίδι.
Παρολ’ αυτά όμως οι δειθνείς μας, συνέχιζαν να αγωνίζονται με το ίδιο αμείωτο πάθος, μη καταλαβαίνοντας από κούραση. Τελικά η κόρνα της λήξης μας βρήκε νικητές με το εμφατικό 84-55.
Πλέον η Εθνική μας, έπειτα και από αυτή την επιτυχία βαδίζει ολοταχώς για μετάλλιο. Σε όλους εμάς που αν και μικροί σε ηλικία θυμόμαστε τον άθλο της Εθνικής Ανδρών το 2005, στο κεφάλι μας έχει ήδη αρχίσει να αντιχεί το “The Final Countdown”.
