Σε αυτή τη ζωή, είναι πολλοί οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα και καλούνται να δώσουν τη δική τους προσωπική μάχη.
Ένας από αυτούς είναι και η Χρυσάνθη, η οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο “κατάματα” και τον νίκησε!
Δες παρακάτω τι μας είπε η Χρυσάνθη για την αλλαγή στη ζωή της!
Γεια σου Χρυσάνθη. Αρχικά θες να μας εξηγήσεις πώς ήταν η αντίδραση σου μόλις διαγνώσθηκες με καρκίνο (αναφορά στο είδος του καρκίνου).
Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, γνώριζα τι είχα πριν γίνει η επίσημη διάγνωση. Για να είμαι πιο ξεκάθαρη, η διάγνωση έγινε αλλά δεν μου το ανακοίνωσαν μέχρι που ρώτησα εγώ ευθέως τον γιατρό. Θεώρησαν πως κρατώντας το μυστικό, θα ήμουν πιο ήρεμη. Θα μου το ανακοίνωναν αφού συμπλήρωνα τον πρώτο μήνα θεραπειών, απλά για να μου «έρθει» πιο ομαλά.
Πώς να ριχτώ όμως σε μια μάχη αν δεν γνωρίζω τον εχθρό; Εγώ λίγο-πολύ, λόγω της βιολογίας που κάναμε στο σχολείο σε συνδυασμό με ένα έντονο προαίσθημα που είχα, ήξερα πως ήταν καρκίνος*.
* Η διάγνωση έδειξε οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία που ανήκει στην κατηγορία ΟΜΛ – οξεία μυελογενής λευχαιμία. Η ΟΜΛ θεωρείται σχετικά σπάνια και εξελίσσεται ραγδαία, είναι θανατηφόρος μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων αν δεν αντιμετωπιστεί.
Ήμουν 99% σίγουρη πως πρόκειται για καρκίνο. Μεσολάβησε αρκετό χρονικό διάστημα από το πρώτο σύμπτωμα μέχρι τη στιγμή της ανακοίνωσης από τον γιατρό – όταν μου το ανακοίνωσαν, απλά επιβεβαιώθηκα.
Ούτε πανικοβλήθηκα, ούτε αγχώθηκα, κανένα συναίσθημα. Απλά επιβεβαίωση. Μπορεί να ακούγεται τρελό όμως ξέρω τον εαυτό μου, τις δυνατότητες του και ξέρω πως είμαι μάχιμη μέχρι τέλους. Ήξερα πως από την στιγμή που ο γιατρός μου το επιβεβαίωσε, έπρεπε να δώσω μια μάχη.
Είχα την επιλογή να κλάψω, να στεναχωρηθώ ή να χρησιμοποιήσω το πείσμα μου και την δύναμη μου για ασπίδα. Δεν θεωρώ ότι όσοι στεναχωρηθούν στο άκουσμα της διάγνωσης είναι αδύναμοι, αλλά είναι προτιμότερο να διοχετεύσεις την ενέργεια σου στο να βγεις από όλο αυτό νικητής και ύστερα αν θέλεις κλάψε – από χαρά!
Όταν μου πρότειναν να φορέσω περούκα γιατί θα έπεφταν τα μαλλιά μου, αρνήθηκα. Από εκείνη τη στιγμή, έμαθα να αγαπώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον εαυτό μου, να αποδεχτώ καθετί στραβό πάνω μου και να νιώθω καλά, ανεξάρτητα με την εμφάνισή μου. Κυκλοφορούσα δημόσια και δεν με ενδιέφερε που το “γυμνό” κεφάλι μου δεν άρεσε σε όλους!
Πόσο σε βοήθησαν τα κοντινά σου πρόσωπα;
Πόσο σε βοήθησαν τα κοντινά σου πρόσωπα;Αν δεν θες εσύ να βοηθήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορεί κανένας και τίποτα να σε βοηθήσει. Αυτό πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω μέχρι και σήμερα. Όση βοήθεια και αν λάμβανα από τους γύρω μου, αν δεν το πίστευα εγώ, αν δεν το ήθελα πραγματικά, τίποτα δεν θα γινόταν. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά σκέψου πως αν διψάς και σου προσφέρουν νερό, είναι στο χέρι σου αν θα το πιεις ή όχι.
Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω την αγάπη που μου έδειξαν οι γονείς μου, η οικογένεια μου, οι συγγενείς και φίλοι μου αλλά και άγνωστα άτομα. Ήταν ιδιαίτερα υπομονετικοί μαζί μου, ιδίως οι γονείς μου που έπρεπε να με φροντίζουν, γιατί δεν είχα δύναμη να εκτελέσω οτιδήποτε μόνη μου. Ακόμη και μπάνιο έπρεπε να με κάνουν.
Η μητέρα μου φρόντισε να μου αγοράσει μερικά χρωματιστά και εύθυμα σύνολα (πυτζάμες) για την πολύμηνη διαμονή μου στο νοσοκομείο, και μαγείρευε οτιδήποτε της ζητούσα γιατί πολλές φορές μου ερχόταν εμετός και δεν μπορούσα να φάω οτιδήποτε.
Μέχρι και τα μαλλιά της έκοψε κοντά η μητέρα μου για να είμαστε ίδιες, όπως μου ανέφερε, γιατί δεν ήθελε να νιώθω πως είμαι μόνη σε όλο αυτό.
Αξίζει να σημειώσω πως η μητέρα μου για πολλούς μήνες κουβαλούσε την οικογένεια στην πλάτη της, γιατί ήταν το μόνο εργαζόμενο άτομο σε οικογένεια 6 ατόμων. Δούλευε από τις 3:00 τα ξημερώματα μέχρι το μεσημέρι και μοίραζε τον υπόλοιπο χρόνο της σε Λεμεσό και Λευκωσία. Ζήτημα αν κοιμόταν 2-3 ώρες την ημέρα!
Ο πατέρας μου, που έμενε μαζί μου νυχθημερόν στο νοσοκομείο για αρκετούς μήνες, προσευχόταν για εμένα και έκανε τα πιο μικρά και απλά πράγματα που αν και δεν του τα ζητούσα, μου ήταν πολύ χρήσιμα. Μου έφερνε νερό, με βοηθούσε να πιω τα φάρμακα μου (45 την ημέρα), μου έφερνε τις παντόφλες μου, με βοηθούσε να μετακινηθώ, φώναζε τις νοσοκόμες όποτε χρειαζόταν και γενικότερα μου ανέβαζε το ηθικό.
Οι φίλοι μου έδειξαν αστείρευτο ενδιαφέρον για την πορεία μου και όσοι δεν μπορούσαν να με επισκεφθούν στο νοσοκομείο, μου έστελναν μηνύματα και την αγάπη τους.
Δέχτηκα πάρα πολύ αγάπη από όλους (γονείς, οικογένεια, φίλοι, συγγενείς, άγνωστοι) που τα λόγια είναι περιττά για να τα περιγράψω όλα λεπτομερώς. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα θυμάμαι όλα!
Πώς άλλαξε η ζωή σου όταν το ξεπέρασες;
Από τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν πήρα εξιτήριο από το νοσοκομείο ήταν να αρχίσω να μιλάω για αυτή την περιπέτεια. Ξεκίνησα με μια ομιλία στο σχολείο μου τότε, αλλά όταν με προσέγγισαν διάφορα άτομα να μου εκμυστηρευτούν πως άτομα της οικογένειας τους αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις, αποφάσισα πως έπρεπε να κάνω κάτι “μεγαλύτερο”.
Έδωσα συνεντεύξεις σε διάφορες εκπομπές, εφημερίδες (ελληνόφωνες και μη), περιοδικά, ομιλίες σε σχολεία, ομιλίες σε διάφορα σεμινάρια και εκδηλώσεις για το Καραισκάκειο ίδρυμα, για τον Παγκύπριο σύνδεσμο με καρκίνο και συναφείς παθήσεις «Ένα όνειρο μια ευχή», για διάφορες εκκλησίες κλπ. Γενικότερα υπήρξε αρκετό ενδιαφέρον από τον κόσμο για το συγκεκριμένο θέμα: αυξήθηκαν οι δότες μυελού των οστών, ο κόσμος βοηθάει περισσότερο σε ότι αφορά την οικονομική ενίσχυση των σχετικών συνδέσμων που βοηθάνε τα παιδιά.
Ήξερα πως ο καρκίνος σαν θέμα «πουλάει» για αυτό προσπαθούσα να μην ξεφύγω από τα όρια και οτιδήποτε κάνω, να το κάνω για βοήθεια, ενημέρωση και όχι αυτοπροβολή.
Μου έκανε εντύπωση όμως πως από μια απλή ομιλία στο λύκειο, κατέληξα στο πέρασμα των χρόνων στην σκηνή των βραβείων Madame Figaro γυναίκες της χρονιάς. Πέρα από αυτό, άλλαξε η ζωή μου και σε άλλους τομείς όχι όμως δραματικά.
Σαν χαρακτήρας έχω εξελιχθεί και ωριμάσει. Οι περίοδοι απομόνωσης στο νοσοκομείο ήταν αρκετοί για να με κάνουν να μη φοβάμαι τη μοναξιά – μέσα από αυτή μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου.
Πολλοί με προσέγγιζαν με πολλή αγάπη γιατί γνώριζαν τι περνούσα, όμως δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό. Ένιωθα πως έχανα την πραγματικά αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Ήθελα να με γνωρίσουν, να με αγαπήσουν ή να με μισήσουν για αυτό που είμαι και όχι για αυτό που πέρασα.
Είναι ένα θέμα που θα συζητήσεις με τα νέα άτομα που γνωρίζεις;
Πλέον, επειδή λόγω της εμφάνισης μου δεν είναι προφανές, αποφεύγω να το λέω σε άτομα τα οποία γνωρίζω για πρώτη φορά, όχι επειδή ντρέπομαι ή θέλω να το ξεχάσω, αλλά για να με γνωρίσουν χωρίς να επηρεάζονται συναισθηματικά. Δεν επιδίωξα ποτέ να γίνω αρεστή στον κόσμο για αυτό, ούτε επιζήτησα ποτέ σημασία ή “κοινό” για αυτό.
Μετά από όλο αυτό, εκτιμώ πραγματικά μικρά καθημερινά πράγματα, όπως το να είσαι σπίτι σου, το να είσαι καλά, να έχεις φαγητό, να μπορείς να πας μια βόλτα χωρίς βοήθεια και άλλα πολλά. Δεν στεναχωριέμαι εύκολα, παρά μόνο αν κάτι το αξίζει. Έχω πλέον περισσότερη θέληση και πείσμα για να εκπληρώσω τους στόχους μου.
Βέβαια, οι χημειοθεραπείες είναι τόσο δυνατές που τα κατάλοιπα τους θα με συντροφεύουν για πολύ καιρό ακόμα. Δεν θα μπορέσω ποτέ να δώσω αίμα, ούτε να γίνω δότρια μυελού των οστών. Ο οργανισμός μου μετά τις χημειοθεραπείες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος και είναι εξαιρετικά εύκολο να μολυνθώ. Σε διάστημα 20 ημερών αντιμετώπισα 3 διαφορετικά περιστατικά.
Σε αυτή τη φάση της ζωής σου, με τι ασχολείσαι;
Πήρα το πτυχίο μου το καλοκαίρι που μας πέρασε και τώρα βρίσκομαι στη διαδικασία απόκτησης του μεταπτυχιακού. Ευελπιστώ να αριστεύσω και φέτος για να προχωρήσω δυναμικά για το διδακτορικό μου. Συνεργάζομαι με το πανεπιστήμιο μερικές φορές σε εκδηλώσεις / σεμινάρια / ημερίδες σχετικά με την κατεύθυνση σπουδών που επέλεξα.
Πρόσφατα δημιούργησα ένα blog, στο οποίο δημοσιεύω ιστορίες ατόμων που νίκησαν τον καρκίνο, πρώτον για να διαδοθεί το μήνυμα στο ευρύτερο κοινό πως ο καρκίνος είναι ιάσιμος και δεύτερο για να εμψυχώσουμε τα άτομα που την παρούσα φάση υποβάλλονται σε χημειοθεραπείες. Υπάρχει και η αντίστοιχη σελίδα στο Facebook: “Stronger than cancer together”.
Στο πρόσφατο παρελθόν είχα αρχίσει τη συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου που βασίζεται στην περιπέτεια μου, όμως λόγω σπουδών και πιεστικού προγράμματος το αμέλησα. Μάλιστα παραμέλησα λίγο διάφορες εθελοντικές δράσεις που συμμετείχα ενεργά και νιώθω πως χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι δυσκολότερη από όσο πίστευα αρχικά, όμως υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως πρέπει να το τελειώσω. Έχει γίνει αρκετή δουλειά στο βιβλίο για αυτό παραμένω αισιόδοξη πως θα τα καταφέρω.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όσους ζουν οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους αντίστοιχες καταστάσεις;
Είναι κάτι που λέω συνεχώς στις ομιλίες μου, «ο καρκίνος είναι ιάσιμος» και μάλιστα με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας. Πρέπει να καταρριφθεί αυτή η καταστροφική ταυτότητα που έδωσαν στον καρκίνο.
Πριν την διάγνωση μου και εγώ πίστευα πως δεν τα καταφέρνουν πολλοί, πως είναι κάτι τελεσίδικο. Όμως ισχύει το αντίθετο, πολλοί τα καταφέρνουν, γι’ αυτό να έχετε πίστη, θέληση και κουράγιο.
«Μη λες στον Θεό πόσο μεγάλη είναι η καταιγίδα που περνάς – πες στην καταιγίδα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός που πιστεύεις».
