5 τραγικά στάδια που ζήσαμε στην εφηβεία μας (και δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε)!

• “Εν το πιστεύκω έγινα όπως τον τρίφτη πάλε. Μα γιατί ρε μάνα;”

• “Αγάπη μου, εν η εφηβεία σου. Γι’ αυτό. Μεν αγχώνεσαι!”

Είχες κι εσύ αυτόν τον διάλογο με τη μάμα σου όπως εγώ με τη δική μου; Σίγουρα. Αφού εν όλες τους μια κασέτα που μόνες τους!

Αναμφίβολα εφηβεία σημαίνει νεύρα και τσακωμοί με όλο τον κόσμο και ειδικά με τους γονείς μας.

Με τσαμπουκά και επίθεση ξεκινήσαμε, αλλά καταλήξαμε, στο να τους μουτρώνουμε ή να κλειδωνόμαστε στο δωμάτιο μας για να μη σπάσουμε όλο το σπίτι από τα νεύρα μας.

Σου έτυχε κι εσένα η πιο κάτω αντίδραση;

• “Έλεος ρε παπά, φτάνει. Εντάξει… εκατάλαβα. Πόσες φορές θα μου το πεις;”

• “Ου άτε ρε μάμα. Άφησ’ με ήσυχη. Πάω στο δωμάτιο μου τζιαι μεν με ενοχλήσει κανένας όταν (τζιαι αν) μου περάσει η πελλάρα!”

• “Όι εν ακούω τίποτε. Εν με κόφτει. Εν να φύω που το σπίτι να μεν με πελλανίσκετε άλλο.”

Σε όλους μας έχει συμβεί να “ψαχνόμαστε” μέχρι να βρούμε τελικά με ποιους παρέες και φίλους ταιριάζουμε! Μα είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού στην εφηβεία μας γνωρίζουμε ανθρώπους και πειραματιζόμαστε, μέχρι να δούμε ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή μας και ποιοι όχι.

Περάσαμε από διάφορες παρέες καταλήγοντας σήμερα να τους ονομάσουμε φίλους και αδέρφια μας. Όσο για τους άλλους, απλώς δεν τα βρήκαμε με όλους και αποφασίσαμε να εντάξουμε στη ζωή μας αυτούς που μας κάνουν πραγματικά χαρούμενους και ευτυχισμένους.

Αυτούς που θα είναι δίπλα μας και θα μας στηρίζουν στα “θέλω” μας, στα όνειρά μας. Στα άσχημα, στις βουρκωμένες μας στιγμές, στα ξεσπάσματα μας. Στα όμορφα, στην τρέλα μας, στα πάθη και τα λάθη μας. Αυτούς που μας κάνουν και γελάμε.

Μ’ αυτούς που είμαστε ο εαυτός μας χωρίς μάσκες και ντροπές! Χωρίς να χρειάζεται να τους αποδεικνύουμε καθημερινά τι είμαστε, αφού για να είναι πλάι μας, σημαίνει πως ξέρουν ακριβώς ποιοι είμαστε!

Ίσως ένα από τα πιο δύσκολα στάδια που περάσαμε όλοι στην εφηβεία μας. Όμορφα ξεκινάνε όλα, άσχημα τελειώνουν. Ωραία είναι όμως, όπως και να έρχονται τα πράγματα στη ζωή μας. Ερωτευόμαστε, αγαπάμε, τα δίνουμε όλα και μετά έρχεται ο χωρισμός.

Έχει και αυτός τη γλύκα του. Εκεί που νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου όταν χάνουμε κάποιον/α, έρχεται ο χωρισμός να μας ανοίξει τα μάτια, λέγοντας μας ότι απ’ αυτόν δυναμώνουμε και προχωράμε.

Έτσι είναι παιδιά. Όλα περνάνε και τα θυμόμαστε τώρα απλώς σαν αναμνήσεις!

Ένα τελευταίο στάδιο που θα ήθελα να αναφέρω είναι η ηλικία των 17 μέχρι τα 19, όπου σηματοδοτείται και επίσημα η εφηβική ολοκλήρωση μας και ξεκαθαρίζουμε την προσωπική μας ταυτότητα.

Είναι εκείνο το διάστημα όπου ανοίγεται ο δρόμος για την ενηλικίωση μας και ξεκινά δυναμικά η αναζήτηση ερωτικού συντρόφου.

Έχοντας πλέον μια ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού μας, οι εντάσεις στο οικογενειακό περιβάλλον περιορίζονται αισθητά και έρχεται η συμφιλίωση με τους γονείς μας σε μεγάλο βαθμό.

Εκεί που νομίζαμε κάποτε πως ότι μας έλεγαν ήταν λάθος και δεν συμφωνούσαμε ποτέ μαζί τους, ερχόμαστε τώρα να τους πούμε “σωτήρες” και πρότυπα μας. Καταλαβαίνουμε και παραδεχόμαστε την αξία τους λέγοντας τους:

• “Αχ ρε μάμα τζιαι εν σε άκουα. Τραβώ τα μαλλιά μου τωρά. Ελάλες μου μάθε κόρη μου τα αγγλικά τζιαι εν να έχεις πρόβλημα μετά στη ζωή σου.”

• “Ναι μάμα μου εν σε άκουα τζιαι ναι, έχω πρόβλημα τωρά που εν μπορώ να μπω σε όποια δουλειά θέλω.”

• “Παπά μου, μπορεί να μου φώναζες, αλλά τελικά είχες δίκαιο σε πολλά πράματα τελικά.”

Τώρα, σαν πιο μεγάλοι και ώριμοι, έχουμε μια πιο ρεαλιστική εικόνα αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Συμφωνείς;

Ποιο από τα 5 στάδια δεν θα ήθελες με τίποτε να ξαναζήσεις;