Πολύ άσχημα ξεκίνησε για το ποδόσφαιρο μας το 2018, αφού στη χαραυγή του πήρε τους Dusan Mitosevic και Eugene Gerard. Χωρίς καμιά αμφιβολία πρόκειται για 2 τεράστιες φυσιογνωμίες για τόσο διαφορετικούς, όσο και πανομοιότυπους λόγους.
Γιατί όμως ο Σέρβος και ο Ολλανδός αγαπήθηκαν τόσο πολύ; Τι πρόσφεραν στο ποδόσφαιρο μας;
Ας ξεκινήσουμε με τον Dusan Mitosevic, τον “Ντούλε” για όσους τον ήξεραν. Ήρθε το καλοκαίρι του 1996 στην Κύπρο για να αναλάβει την Ανόρθωση και αφού προηγουμένως κοούτσαρε τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης.
Μέχρι το 2001 που αποχώρησε ο Σέρβος είχε κατακτήσει 4 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο και 3 Super Cup, ενώ δοκίμασε και απέτυχε στις λεπτομέρειες να προκριθεί στους ομίλους του Champions League 3 φορές.
Το πλέον σημαντικό στην περίπτωση του Σέρβου όμως ήταν ότι η Ανόρθωση του έγινε ξανά μόνιμη πρωταγωνίστρια, έχοντας την αφρόκρεμα του κυπριακού ποδοσφαίρου στις τάξεις της και παρουσιάζοντας, παράλληλα, ελκυστικό ποδόσφαιρο.
Η παρουσία βέβαια του Mitosevic δεν περιορίστηκε μόνο στην Ανόρθωση (την οποία κοούτσαρε και για λίγους μήνες το 2003), αφού υπήρξε προπονητής στην ΑΕΚ, τον Απόλλωνα, τον ΑΠΟΠ Κινύρα Πέγειας, τον Ερμή και τον Άρη Λεμεσού. Από όπου και αν πέρασε τύγχανε του απόλυτου σεβασμού!
Ο Gerard, από την άλλη, είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση! Θα ήταν ψέμα να λεχθεί ότι το 1985, που ανέλαβε τον ΟΦΗ, ήταν γνωστός στο ελληνικό κοινό.
Άγνωστος μεταξύ αγνώστων ήταν ο Ολλανδός, που κατάφερε όμως με μοναδικά όπλα την δουλειά του και μια εξαιρετική φουρνιά ποδοσφαιριστών να καταστήσει τον Όμιλο μια υπολογίσιμη δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Παρέμεινε στον πάγκο των Κρητικών μέχρι το 2000, επίτευγμα που θεωρείται μοναδικό σε ένα χώρο που οι προπονητές αλλάζονται σαν τα πουκάμισα, ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.
Ο “Γκεραρντάκης” βέβαια πέρασε και από την Κύπρο όπου μάλιστα κατέκτησε και το πρωτάθλημα της περιόδου 2001-2002 με την φόρμα του ΑΠΟΕΛ, δείχνοντας και στην Κύπρο μέρος των τεράστιων ικανοτήτων του.
Mitosevic και Gerard όμως υπήρξαν πολύ περισσότερα από απλοί προπονητές!
Διαβάζοντας και ακούγοντας τους ποδοσφαιριστές τους και όλα όσα είπαν για τους “πατεράδες” τους, όπως τους αποκάλεσαν, καταλαβαίνεις πως οι 2 ποδοσφαιρανθρώποι είναι ότι ακριβώς χρειάζεται ο χώρος!
Τίμιοι, δουλευταράδες που σπάνια τους έβλεπες να χαμογελούν στον αγωνιστικό χώρο, αλλά όσοι τους έζησαν έχουν να πουν για το χιούμορ τους και το πόσο προσιτοί ήταν! Άνθρωποι ειλικρινείς πάνω από όλα, που τιμούσαν κάθε σεντ που έπαιρναν χωρίς να κυνηγούν το χρήμα, κάθε άλλο!
Για αυτό και δέθηκαν με τον τόπο (Κύπρο και Ελλάδα αντίστοιχα), γι’ αυτό και αγαπήθηκαν όσο λίγοι! Το γεγονός πως και οι 2 πάλεψαν με τις ασθένειες τους με περηφάνεια, χωρίς πολλές μεμψιμοιρίες αποτελεί ακόμα μια απόδειξη πόσο όμορφοι άνθρωποι ήταν!
Τα λόγια αποχαιρετισμού, άλλωστε, του Αντρέα Μιχαηλίδη προς τον Mitosevic είναι χαρακτηριστικά και για τους 2. Τα δανείζομαι, κλείνοντας αυτό το άρθρο – αφιέρωμα σε 2 μεγάλες μορφές που θα μας λείψουν: “Αυτόν τον γίγαντα Σέρβο που έκανε την Κύπρο δεύτερη του πατρίδα κ νόμιζες ότι ήταν αήττητος… Καλό ταξίδι φίλε Dusan, πήρες μαζί σου ένα κομμάτι της ποδοσφαιρικής μου ψυχής…“
