Αυτό το κείμενο έχει ως σκοπό να περιγράψει την οπτική γωνιά καθώς και το πάθος ενός ρομαντικού οπαδού του Παναθηναϊκού, να εξηγήσει γιατί εμείς που αγαπάμε αυτή την ομάδα δεν θα την εγκαταλείψουμε.
Αυτό το κείμενο έχεις ως στόχο να προσπαθήσει να εξηγήσει με απλά και λίγα λόγια γιατί αν αγαπήσεις τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί με τίποτα να βγει από την καρδιά σου.
Μπορεί το ποδοσφαιρικό κομμάτι να ταλαιπωρείται και να ζει μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αλλά ότι και να γίνει κάνεις δεν μπορεί να σβήσει ή να απορρίψει τις χρυσές στιγμές και την ιστορία αυτού του συλλόγου.
Γιατί όσο και να θέλουν ο Παναθηναϊκός θα είναι εκεί και δεν πεθαίνει!
Όσοι έχουν αισθανθεί κάποια στιγμή να χτυπάει τριφύλλι στην θέση της καρδίας τότε ξέρουνε πόσο μεγάλη χαρά είναι, καθώς και την περηφανεια. Θα χρησιμοποιήσω και εγώ την φράση “όταν σε αγάπησα ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ” γιατί αγαπημένε φίλε αυτό ισχυει!
Γιατί, φίλε αναγνώστη, τον αγάπησα για κάθε μια από τις ξεχωριστές στιγμές που μου έχει χαρίσει.
Για αυτό το “Πάμε μωρή Πανάθα” που λέω και θα λέω στα δύσκολα και στα εύκολα, για αυτό το πάθος που νιώθεις όταν μπαίνεις στη Λεωφόρο και νιώθεις όλη την ιστορία του συλλόγου να σε κατακλύζει και να ακούς ξαφνικά από τις θέσεις της θύρας 13 να αρχίζουν σιγά σιγά τα συνθήματα.
Για την αδρεναλίνη που νιώθεις όταν βλέπεις την ομάδα σου να σκοράρει στον μισητό σου αντίπαλο και την ηδονή που νιώθεις σε κάθε σου κύτταρο.
Για το χαμόγελο που ρίχνεις κάθε φορά όταν ανοίγεις την ντουλάπα σου και βλέπεις εκείνη την φανέλα με το τριφύλλι που αν σου δινόταν η ευκαιρία θα ήθελες να τη φοράς όλη μέρα.
Για την ανατριχίλα σε κάθε “όλε-όλε” καθώς και τον ύμνο που ακούς στην αρχή και στο τέλος του παιχνιδιού.
Για εκείνα τα γκολ σε κάθε ντέρμπι που σε ψάχνουν οι φίλοι σου κανένα πεντάλεπτο και είσαι κάτι σειρές πιο κάτω από τους πανηγυρισμούς.
Για αυτές όλες τις ευρωπαϊκές νύχτες που έχεις ζήσει! Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις που τις σκέφτεσαι και από τη μια φουσκώνουν τα στήθη σου από υπερηφάνεια και από την άλλη προσπαθείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα από τα ματιά σου;
Ποιο παιχνίδι να πρωτοθυμηθεις από όλα αυτά; Τον τελικό του 1971, τον ημιτελικό του ’85 και του ’96, τους ομίλους, τα παιχνίδια με τα μεγαθήρια όπως την Barcelona;
Γιατί τους κοιτάς όλους στα ματιά και παλεύεις σε κάθε παιχνίδι.
Για αυτή την τρέλα του Cisse που ένιωθε τι εστί “Παναθηναϊκός” και πανηγύριζε σαν τρελός για κάθε του γκολ!
Πού να νιώσεις πιο περήφανος; Για το πρώτο αστέρι στο Παρίσι; Το δεύτερο στην Θεσσαλονίκη; Το τρίτο στην Μπολόνια; Που έφτασες στο έκτο και συνεχίζεις;
Για αναμνήσεις που σου έρχονται κάθε φορά που σημειώνεις κάτι στο ημερολόγιο με το τριφύλλι;
Για αυτή τη μαγεία, για την ακαταμάχητη έλξη με το ΤΡΙΦΥΛΛΙ. Όλα αυτά και το κάθε ένα ξεχωριστά είναι που σε κάνουν να αγαπάς και να έχεις δεθεί με αυτή την ομάδα!
