Οι 5 σειρές κινουμένων σχεδίων που “σημάδεψαν” την παιδική μας ηλικία!

Ότι τζιαι να πω για το Dragon Ball Z εν πάρα πολλά λλίο. Η προηγούμενη σειρά (Dragon Ball) που απλά ήταν οι περιπέτειες του Goku όταν ήταν μικρός, είχε τεράστια επιτυχία, αλλά κανένας εν εφαντάζετουν ότι το Dragon Ball Z (οι περιπέτειες του Goku αφού ενηλικιώθηκε) θα ήταν περισσότερο επιτυχημένες.

Τζιαι όταν λέω επιτυχές δεν εννοώ μόνο το κέρδος για τον Akira Toriyama (δημιουργό της σειράς και των manga), αλλά και το κέρδος συναισθημάτων που εισπράξαμε τζιαι εμείς σαν θεατές.

Φυσικά πάντα θα έχουμε τις απορίες μας για τη σειρά. Όπως για παράδειγμα το γιατί η μάχη του Gohan με τον Cell εκράτησε 27 επεισόδια (πράγμα που εννοείται πως δεν μας ενόχλησε καθόλου), το αν ο Frieza ήταν άντρας ή γυναίκα τζιαι αν το κεντρικό πρόσωπο της σειράς ήταν τελικά ο Krillin, μιας τζιαι σε κάθε 10 επεισόδια κάποιος τον εσκότωνεν τζιαι εβουρούσαν οι άλλοι να έβρουν τις Dragon Balls για να τον αναστήσουν. Friendship goals!

https://youtu.be/GHnfX1RmZX8

Ακόμα μια σειρά που σημάδεψε την παιδική μας ηλικία. Εν θα ξεχάσω ποττέ τη φάση που τζιείνος ο ρόκολος επέταξεν τες κάρτες του Exodia που το πλοίο!

Το Yu-Gi-Oh! δεν ήταν απλά μια σειρά που μας καθήλωσε στην τηλεόραση. Μας καθήλωννε γενικά όλο το 24ωρο! Έχω την τιμή να πω ότι ήμουν ο πρώτος που επήρεν κάρτα (original) στο σχολείο (κυρίως για να χουμιστώ), τζιαι όι οποιανδήποτε κάρτα – Τον άσπρο δράκο με τα μπλε μάτια!

Ειλικρινά, τούτη η φάση εν μεσα στις top 5 της παιδικής μου ηλικίας. Ένιωθα λες τζιαι ήμουν ο ίδιος ο Kaiba, ο “κακός” της υπόθεσης και ανταγωνιστής του πρωταγωνιστή της σειράς, Yugi.

Σιγά-σιγά, όλοι αγοράζαμε κάρτες τζιαι επερνούσαμε τα διαλείμματά μας παίζοντας ασταμάτητα. Όμως σε κάποια φάση, κάθε περίπτερο της γειτονιάς επουλούσε κάρτες σε πολλά χαμηλή τιμή (κυρίως μαϊμού) τζιαι έτσι το παιχνίδι έχασεν το νόημα του με τον καιρό.

Νομίζω το franchise τούτο εν χρειάζεται τζιαι ιδιαίτερη εισαγωγή. Τα Pokemon είναι ίσως η πιο επιτυχημένη παιδική σειρά που υπήρξε ποτέ και δεν είναι τυχαίο που αποκαλούν τον Pikachu ως τον Ιαπωνικό Μίκυ Μάους.

Το πρώτο επεισόδιο που είδα ήταν εκείνο που ο Ash έπιασε το πρώτο του Pokemon με Pokeball, τον Caterpie και πραγματικά ερωτεύτηκα τη σειρά. Ίσως να “κόλλησα” λόγω του νεαρού της ηλικίας, μιας και όλα τα επεισόδια ήταν τα ίδια, με την πλοκή να πηγαίνει κάπως έτσι:

Ο Ash, η Misty και ο Brock γνωρίζουν ένα νέο Pokemon, έρχεται για να τους πολεμήσει η ομάδα “Πύραυλος”, λένε το καθιερωμένο slogan τους τζιαι την ώρα που επιτίθουνται, απλά κάποιο pokemon που κατέχουν οι πρωταγωνιστές νικά τους τζιαι πετούν στο διάστημα, με την κλασική φράση: “Ώρα να την κάνουμε παιδιά!”.

Εν μας εσκέφτουνταν καθόλου εμάς τους λλίους που ήμασταν φανς του Μιάουθ δηλαδή;

Σοβαρά, τούτο ήταν (και είναι) 1 normal επεισόδιο Pokemon. Οι φάσεις που με σημάδεψαν (κοινώς έκλαια 3 μερόνυχτα) ήταν η φάση που άφηκε το Butterfly του ο Ash να φύει με την αγέλη του, το επεισόδιο που ο Pikatchu εσκέφτετουν να αφήκει τον Ash για να ζήσει με άλλα Pikachu.

Το 3ο τζιαι καλύτερο επεισόδιο (δαμέ πρέπει να μιλούμε για 10 μερόνυχτα non-stop), ήταν ο Ash που επέτρωσε στην ταινία του Mewtwo τζιαι εκλαίαν που πάνω του ούλλα τα Pokemon.

Την ταινία είδα την σε cinema της πρωτεύουσας μαζί με τους γονιούς μου, με τη μάνα μου στη συγκεκριμένη φάση να εν κάπως: “Αγάπη μου ηρέμισε ένα μίκι-μάους είναι, έλεος“. Dem feels!

Το Bayblade δεν μπορεί να μη συμπεριλαμβάνεται σε αυτή τη λίστα. Ήταν η σειρά που, μαζί με το Yu-Gi-Oh!, μας έκανε να λιώσουμε με τους κολλητούς μας.

Η σειρά περιείχε ομάδες εφήβων που κατείχαν τους σβούρες, τις οποίες με έναν μηχανισμό (το σσιηνούι τζιαι το “πράμα” που τις εστερεώναμε πάνω αν θυμάσαι καλά) τις έκαναν να γυρίζουν και να δίνουν μάχες με σβούρες άλλων παικτών.

Ο νικητής ήταν φυσικά εκείνος που θα έμενε όρθια η σβούρα του, καθώς έδιναν μάχη “σβούρα με σβούρα” μέχρι να φανεί ποια θα ήταν η ταιλευταία που θα γυρίζει στην λεγόμενη πίστα.

Σβούρες παρόμοιες με αυτές που βλέπαμε στη σειρά βγήκαν σε κυκλοφορία και όλοι είχαμε τη δική μας αντίστοιχη, παίζοντας για ατελείωτες ώρες με τους φίλους μας (τζιαι επειδή δεν είχαμε πίστα, απλά εχρησιμοποιούσαμε την κούππα που έβαλλεν η μάνα μας τα ρούχα για πλυντήριο).

Κατά το τέλος τούτου του trend με τις σβούρες, επιάναμε υλικά άσχετα με τη σβούρα τζιαι εκολλούσαμεν τα με σπιτ-φίξ ή superglue πάνω τους, για να τις κάμουμε (τζιαι καλά) πιο δυνατές για να αντέχουν στη μάχη.

Το αποτέλεσμα; Απλα εδιαλύονταν στο ένα δευτερόλεπτο τζιαι εμέναμε -κυριολεκτικά- με τη σβούρα στο σσιέρι.

Οι σβούρες μπορεί να διαλύονταν, αλλά οι αναμνήσεις έμειναν. Fidget Spinner τζιαι πελλάρες!

Η σειρά πήρε το όνομα της από τα ψηφιακά τέρατα (Digital Monsters) που είχαν στην κατοχή τους οι πρωταγωνιστές.

Στην 1η σεζόν, μια ομάδα 7 παιδιών, μεταφέρθηκε στον λεγόμενο “ψηφιακό κόσμο” με στόχο να τον σώσει από κάποιον κακό (που ως συνήθως ήθελε να καταστρέψει τα πάντα χωρίς λόγο και αιτία), ο οποίος ήταν απειλή και για τον πραγματικό κόσμο.

Κάθε πρωταγωνιστής κατείχε από ένα Digimon, το οποίο σε αντίθεση με τα Pokemon, εξελισσόταν όποτε του εκάπνιζε, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει (με τις οδηγίες του μάστρου του φυσικά) διάφορες απειλές από τους εχθρούς.

Πολλοί κατηγόρησαν τη σειρά πως αντίγραψε το concept των Pokemon, πράγμα που και να είναι αλήθεια, εμάς εν μας έκοφτεν τζιαι πολλά.

Τουλάχιστον ήταν μια θετική νότα στη βαρεμάρα που μας προκάλεσαν τα Pokemon με τον καιρό, αφού όπως ανέφερα πιο πριν, κάθε επεισόδιο είχε ακριβώς την ίδια κατάληξη (με το happy ending τζιαι την ομάδα Πύραυλος στα σύννεφα).

Προσωπικά πιστεύω ότι η επιτυχία της σειράς βασίστηκε στις φοβερές εξελίξεις (σχεδιαστικά) των Digimon και στο λίγο-πιο-σκοτεινό ύφος.

Συμφωνείς με την πιο πάνω λίστα; Ποιες άλλες σειρές σημάδεψαν τη δική σου παιδική ηλικία;