Από το 2012, όταν ξεκινήσαμε το StudentLife, η καθημερινότητά μας αφορά MILLENNIALS. Εξυπηρετούμε millennials, δουλεύουμε με millennials, είμαστε millennials.
Αυτός ήταν και ένας από τους κύριους λόγους που μας είχαν καλέσει πριν 1 χρόνο περίπου να μιλήσουμε σε ένα εσωτερικό workshop ενός από τους μεγαλύτερους οργανισμούς της Κύπρου, με θέμα:
“Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι Millennials και γιατί δεν τους καταλαβαίνω;”.
Δεν ήταν αυτός ο επίσημος τίτλος του workshop, αλλά μετά που άκουσα τις απόψεις των συμμετεχόντων ηλικιών 50+, σίγουρα αυτόν τον τίτλο θα έδινα.
Όταν μας κάλεσαν λοιπόν, το είδα σαν ευκαιρία να καταγράψουμε κάτω τις εμπειρίες μας γύρω από αυτό το φλέγον θέμα, σπάζοντας την ανάλυση μας σε 2 βασικά ερωτήματα:
1. Ποιες διαφορές έχουν οι Millennials από προηγούμενες γενιές και γιατί;
2. Τι αλλαγές πρέπει να κάνουν οι εταιρείες για να μπορέσουν να υποδεχτούν τη νέα γενιά υπαλλήλων;
Τα βασικά συμπεράσματα της ανάλυσής μας:
1. Διαφορές υπάρχουν και είναι δικαιολογημένες.
2. Οι εταιρείες μπορούν και πρέπει να προσαρμοστούν στους Millennials γιατί έχουν πολλά να δώσουν. Ακόμη και αν διαφωνούν με τον τρόπο που συμπεριφέρονται. Δεν έχουν επιλογή. The Millennials are here!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως και ας δούμε πώς καταλήξαμε σε αυτά τα συμπεράσματα.
Σε τι διαφέρουμε τελικά;
Για να απλοποιήσουμε την ανάλυσή μας, δημιουργήσαμε δύο βασικές ομάδες τις οποίες και συγκρίνουμε.
- OLDER GENERATIONS – Άτομα ηλικιών 40-70, που ουσιαστικά αποτελούν τους εργοδότες και αυτούς που βρίσκονται στα υψηλά αξιώματα της χώρας.
VS
- MILLENNIALS – Άτομα ηλικιών 18-35
Από τις πολλές διαφορές που έχουμε, επιλέξαμε τις συγκεκριμένες 4 οι οποίες εξηγούν, όπως πιστεύουμε, το χάσμα που βλέπουμε σήμερα, μεταξύ Millennials και αγοράς εργασίας.
Street Smart VS School Smart: Οι πιο παλιές γενιές, λόγω του ότι αναγκάστηκαν να δουλέψουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματική ζωή από μικρή ηλικία, κατάφεραν να ωριμάσουν και να ανακαλύψουν τον εαυτό τους πιο γρήγορα. Κέρδισαν σημαντικές δεξιότητες, όπως την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, κάτι που τους βοήθησε να καλλιεργήσουν παράλληλα και την αυτοπεποίθησή τους.
Από την άλλη, η δική μας γενιά μεγάλωσε υπό την προστασία των γονιών της. “Θα προσφέρω στα παιδιά μου ότι εγώ δεν είχα όταν ήμουν παιδί”. Και (το ίδιο με πάνω) μπράβο στους γονείς μας, αλλά δεν είμαι σίγουρος πόσο καλά αποτελέσματα είχε για εμάς τους ίδιους αυτή η στρατηγική. Οι πλείστοι, δεν χρειάστηκε να δουλέψουμε ποτέ πριν τα 25 και το χειρότερο, δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα, αφού η λύση ερχόταν εύκολα από τους γονείς.
Και δεν φτάνει αυτό, εκπαιδευτήκαμε σε ένα σύστημα το οποίο είναι στημένο για να βγάζει ρομπότ. Ρομπότ τα οποία μπορούν να αποστηθίζουν πληροφορίες, έχοντας ελάχιστη ικανότητα κριτικής σκέψης και δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων.
Patience VS Instant Gratification: Οι γονείς μας, έμαθαν ότι πρέπει να δουλέψουν και να κάνουν υπομονή για να πάρουν αυτό που θέλουν. Εμείς από την άλλη, λόγω τεχνολογίας αλλά και των γονιών μας, οι οποίοι μας πρόσφεραν τα πάντα μόλις τα ζητούσαμε, μάθαμε να τα θέλουμε όλα ΑΜΕΣΑ. Θέλουμε να γευτούμε τους καρπούς, πριν καν κάνουμε τον κόπο να φυτέψουμε και να περιποιηθούμε το δέντρο.
Η λέξη υπομονή, με λίγα λόγια, δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. Και αυτό δημιουργεί προβλήματα σε θέματα καριέρας: “δεν με γεμίζει αυτή η δουλειά”, “δεν παίρνω το μισθό που θέλω”, “δεν μου έδωσαν τη θέση που ΑΞΙΖΩ”, με αποτέλεσμα αρκετοί να πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, χωρίς να επενδύουν τον απαιτούμενο χρόνο.
Make Money VS Beyond Money: Η παλαιότερη γενιά είχε σαν κύριο στόχο να βρει μια δουλειά, η οποία θα της πρόσφερε χρήματα. Αυτός ήταν ο μοναδικός στόχος. Χρήματα για να μπορέσω να μεγαλώσω την οικογένεια μου. Από την άλλη, η δική μας γενιά, θέλει μια δουλειά που να της προσφέρει πολύ περισσότερα και να νιώθει ότι συνεισφέρει σε ένα μεγαλύτερο σκοπό.
Αυτό από μόνο του, δεν είναι κακό, αλλά σε συνδυασμό με την ανυπομονησία που έχουμε, δεν καταφέρνουμε να μείνουμε σε μια δουλειά, να δουλέψουμε σκληρά και σιγά-σιγά να ανακαλύψουμε αυτόν τον σκοπό που θα μας εμπνέει.
Above Expectations VS Below Expectations: Και όπως κινούμαστε από το safety zone του σχολείου, του Πανεπιστημίου και της οικογένειάς μας, προς το reality zone της αγοράς εργασίας, εκεί εντοπίζουμε μία από τις μεγαλύτερες διαφορές. Οι παλαιότερες γενιές δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα είχαν μια τόσο οικονομικά άνετη ζωή. Ήταν παιδιά φτωχών γονιών τα οποία έζησαν την πείνα με όλη την έννοια της λέξης!
Και όταν ήρθε ο καιρός να κάνουν τη δική τους οικογένεια, βρέθηκαν στη μέση μιας ραγδαίας αναπτυσσόμενης οικονομίας, η οποία επιβράβευσε την όρεξή τους για δουλειά και κατάφεραν να έχουν μια ζωή πολύ καλύτερη από αυτή που ανέμεναν. Αποτέλεσμα αυτών; Μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ικανοποίηση.
Από την άλλη εμείς, μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ο δρόμος είναι απλός και πολλά υποσχόμενος. Θα τελειώσουμε το σχολείο και το Πανεπιστήμιο και επειδή είμαστε “special”, μόλις βγούμε στην αγορά εργασίας θα καταφέρουμε να έχουμε όσα ονειρευτήκαμε. Σπουδαία θέση, με πολλά λεφτά και κόσμο να μας επιβραβεύει και να μας εκτιμά για την πολύ καλή δουλειά που κάνουμε. Δηλαδή, όπως έκαναν οι γονείς μας τόσα χρόνια.
Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Δεν βρίσκουμε εύκολα δουλειά και οι μισθοί είναι πολύ πιο κάτω από αυτά που θα θέλαμε. Και το χειρότερο, λόγω του ότι η αγορά εργασίας, και συγκεκριμένα οι εταιρείες, δεν είναι έτοιμες για τη νέα γενιά, δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε. αφού δυσκολευόμαστε να φτάσουμε τις προσδοκίες του εργοδότη. Αποτέλεσμα αυτών; Σύγχυση και απογοήτευση.
Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε;
Δεν είναι θέμα ποιος φταίει και γιατί. Το θέμα είναι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Οι Millennials μπαίνουν στην αγορά εργασίας και κανείς δεν είναι έτοιμος – ούτε οι Millennials, αλλά ούτε κι οι εργοδότες.
Έχουμε μια γενιά η οποία είναι school smart, της λείπουν βασικές ικανότητες όπως δημιουργικότητα, επίλυση προβλημάτων και αυτογνωσία. Θέλει τα πάντα άμεσα. Τα χρήματα δεν είναι αρκετά, αφού ζει για ένα “μεγαλύτερο σκοπό” και η αυτοπεποίθησή της είναι στα χαμηλά επίπεδα, λόγω της μεγάλης διαφοράς μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας.
Όπως σε όλα τα προβλήματα, έτσι και σε αυτό, υπάρχει λύση. Κατά την άποψη του γράφοντα, η λύση είναι ένα ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ. Όπως μεγαλώσαμε και πάντα είχαμε στο πλευρό μας (καλώς ή κακώς) ένα χέρι να μας δείχνει το δρόμο – οι γονείς μας, το σύστημα που ήταν δομημένο σε μια ροή “διάβασε-παπαγάλησε-γράψε εξέταση-τέλειωσες”. Έτσι και τώρα που μπαίνουμε στην αγορά εργασίας, έχουμε ανάγκη για ένα τέτοιο χέρι, που θα μας καθοδηγήσει στο χάος της αγοράς εργασίας.
Και αυτό το χέρι βοηθείας πρέπει να το παρέχουν οι ίδιες οι εταιρείες.
Οι Millennials έχουν πολλά να προσφέρουν σε ένα περιβάλλον που μπορεί να τους παρέχει αυτή τη στήριξη και καθοδήγηση. Το ζούμε στο StudentLife καθημερινά. 18 άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 27, δουλεύουν περισσότερες ώρες απ’ ότι προνοεί το συμβόλαιό τους, παράγουν δουλειά υψηλού επιπέδου και το κάνουν μάλιστα με χαμόγελο και μεγάλη ικανοποίηση.
Σε τι μεταφράζεται αυτό το χέρι;
Πρακτικά, αν μια εταιρεία θέλει να κερδίσει αυτή τη γενιά, χρειάζεται ένα πράγμα:
Caring Leadership
Οι εταιρείες χρειάζονται διευθυντές, οι οποίοι να νοιάζονται πραγματικά για τους υπαλλήλους τους. Διευθυντές οι οποίοι θα μπορούν να αντιληφθούν ότι ΝΑΙ αυτή η γενιά είναι διαφορετική και ως διαφορετική χρειάζεται και μια διαφορετική προσέγγιση.
Είναι δουλειά των εταιρειών να επενδύσουν χρόνο και υπομονή σε αυτή τη γενιά. Να της παρέχουν τη στήριξη και καθοδήγηση που χρειάζεται. Την καθοδήγηση που είχε για τόσα χρόνια και που η σημερινή χαώδης αγορά εργασίας δεν προσφέρει.
Για να το συνοψίσουμε:
Αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω έναν παραλληλισμό για να συνοψίσω το πιο πάνω σκεπτικό θα ήταν ο πιο κάτω:
Ο Millennials σήμερα είναι σαν τα 3 αυτά συστατικά: πλούσιο χώμα, ποιοτικοί σπόροι και καθαρό νερό.
Μόνα τους όμως αυτά τα 3 συστατικά δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Χρειάζονται κάποιο να τα βάλει μαζί, να τα περιποιηθεί και τότε…
Ένα όμορφο λουλούδι θα ανθίσει.
Και το λέω αυτό, γιατί έχω τη χαρά να το ζω καθημερινά. Βλέπω με τα μάτια μου Millennials να δουλεύουν με πάθος, με απόλυτη αφοσίωση, να κάνουν από μόνοι τους υπερωρίες, απολαμβάνοντας αυτό που κάνουν και να ξεπερνούν κάθε μου προσδοκία.
