5+1 ομαδάρες από τη δεκαετία του 2000 που δεν κατέκτησαν τίτλο!

Η σεζόν 2000-01 ήταν η καλύτερη στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού Λευκωσίας.

Με πρόεδρο τον νέο -τότε- στα του κυπριακού ποδοσφαίρου, Χριστόφορο Τορναρίτη και προπονητή στη μεγαλύτερη διάρκεια της σεζόν τον Ιρλανδό, Ronnie Wheelan, η ομάδα του Τακτακαλά πραγματοποίησε εντυπωσιακή πορεία στο πρωτάθλημα.

Με μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της εποχής (Πετρίδης, Μάριος Χαραλάμπους, Κώστα, Ασσιώτης, Τσιακλής, Θεμιστοκλέους, Τσολάκης) και με ξένους, όπως ο Kozlej οι μαυροπράσινοι τερμάτισαν 2οι με 54 βαθμούς (έναντι 57 της πρωταθλήτριας Ομόνοιας), εξασφαλίζοντας συμμετοχή στο τότε κύπελλο UEFA.

Η διετία 2000-02 παραμένει αξέχαστη σε όλους τους φίλους της ΑΕΛ. Δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια από το 1996 και την τραυματική εμπειρία στη Β’ Κατηγορία που πείσμωσε την ομάδα, με τους γαλαζοκίτρινους να παρουσιάζουν εξαιρετικό ποδόσφαιρο.

Και τις 2 σεζόν τερμάτισαν στην 3η θέση, φτάνοντας πολύ κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Προπονητής ήταν ο Αντρέας Μιχαηλίδης που είχε στα χέρια του ένα νεανικό κατά βάση ρόστερ (Λεωνή, Κωνσταντή, Χρύσης Μιχαήλ, Γαρμπόζης, Λάμπρου) πλαισιωμένο από έμπειρους Κύπριους (Μαλέκκος 2000-01, Χριστοφή, Καλοθέου, Χρυσοστόμου, Κυριάκου), αλλά και ξένους, όπως ο Sebok, ο Walemark και ο Tomic.

Στον Α’γύρο της σεζόν 2003-04 ο Απόλλωνας ήταν μια από τις καλύτερες ομάδες που είδαμε στα κυπριακά γήπεδα τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια.

Σφριγηλή ομάδα με άμυνα που έσπαζε κόκαλα και επίθεση που χτυπούσε σαν κόμπρα, οι γαλάζιοι της Λεμεσού, με το τέλος της 13ης αγωνιστικής, τότε, ήταν πρωτοπόροι με 36 βαθμούς, έχοντας 12 νίκες και 1 μόλις ήττα και συντελεστή τερμάτων 32-4!

Όλα αυτά ήταν έργο του προπονητή Ilie Dumitrescu που είχε στο ρόστερ του αξιόλογους Κύπριους ποδοσφαιριστές (Αυγουστή, Μίτσιγγας, Θεοφίλου, Ιακώβου, Πίττας) αλλά και εξαιρετικούς ξένους όπως οι Sosin, Bogdan, Sibik και Mouzaoui.

Αυτή η ομάδα υπέστη δραματική καθίζηση τον 2ο γύρο, νικώντας μόλις 4 αγώνες και τερμάτισε στην 3η θέση, 16 ολόκληρους βαθμούς μακριά από τον πρωταθλητή ΑΠΟΕΛ.

Πλέον όλο και πιο σπάνια βλέπουμε στο πρωτάθλημα μας ομάδες σαν το Διγενή της σεζόν 2004-05.

Οι Μορφίτες, στην 3η συνεχόμενη τους σεζόν, τότε, στην Α’ Κατηγορία ήταν πλέον μια υπολογίσιμη δύναμη, αλλά τη συγκεκριμένη σεζόν υπερέβαλαν εαυτό φτάνοντας στην κορυφαία επίδοση της σύγχρονης ιστορίας τους!

Με προπονητή τον Μάριο Κωνσταντίνου και με μια καλή βάση Κύπριων παικτών (Κωνσταντίνου, Αχιλλέως, Γεωργίου, Κουντούρης, Χαϊλής, Παπακυριακού) και φιλότιμους ξένους (Falub, Dobrasinovic, Mazic, Τσιρώνης, Novakovic, Νασιόπουλος) οι Μορφίτες πραγματοποίησαν ένα εξαιρετικό δεύτερο μισό στη σεζόν.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τερματίσουν στην 5η θέση, έχοντας την 4η καλύτερη άμυνα (31 γκολ παθητικό) και να φτάσουν μέχρι τον τελικό του κυπέλλου, εκεί που έχασαν από την Ομόνοια.

Η καλύτερη πορεία που έκανε ο Εθνικός Άχνας τα τελευταία 20 χρόνια στο πρωτάθλημα μας ήταν τη σεζόν 2006-07. Το καλοκαίρι του 2006 είχε κάνει εντυπωσιακή πορεία στο κύπελλο Intertoto, κερδίζοντας πρόκριση μέχρι και τον Α’ γύρο του κυπέλλου UEFA.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή για την αχνιώτικη ομάδα. Με προσεγμένες επιλογές στο ρόστερ από τον προπονητή Toza Sapuric, ο Εθνικός έκανε πολύ καλό Β’ γύρο τερματίζοντας στην 4η θέση με 37 βαθμούς, με highlight τη νίκη επί του ΑΠΟΕΛ με 3-1.

Σταρ της ομάδας ήταν οι Belic, Stjepanovic, Πογιατζής που πλαισιώνονταν από παίκτες, όπως οι Adamovic, Kebadze, Ipavec και Lars Schlichting.

Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 η Ένωση ήταν υπόδειγμα σταθερότητας ως ομάδα, τερματίζοντας 2 συνεχόμενες φορές στην 5η θέση, τις σεζόν 2005-06 και 2006-07.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως σε μεγάλο βαθμό διατηρούσε το ίδιο ρόστερ (Milosevski, Ejiofor, Kaseke, Ελευθερίου, Ηλία, Γούμενος, Κκαράς), την ίδια φιλοσοφία στον πάγκο (Eli Gutman τη σεζόν 2005-06, Nir Klinger 2006-07), αλλά και μια πολύ δυνατή έδρα όπως ήταν το “Τάσος Μάρκου”.

Ποια από αυτές τις ομάδες νομίζεις πως άξιζε να κερδίσει κάποιο τρόπαιο;