Το 2000 είχε κάνει αίσθηση στην Ελλάδα (και στην Κύπρο μέσω της εκπομπής Α.Μ.Α.Ν Τα καθάρματα) το προεκλογικό σλόγκαν της Νέας Δημοκρατίας “Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε”.
Όπως κατάλαβες αυτό το σλόγκαν παραφράσαμε για να εκφράσουμε τον τίτλο του συγκεκριμένου άρθρου, αλλά και την πεποίθηση κάθε υγιώς σκεπτόμενου Κύπριου φίλαθλου.
Δεν είναι μυστικό πως τα τελευταία χρόνια η Εθνική μας ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Βέβαια, γι΄αυτό οι τελευταίοι που φταίνε είναι οι ποδοσφαιριστές που καλούνται ανά διαστήματα. Πρώτη και κύρια υπεύθυνη είναι η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου.
Μια ομοσπονδία που έχει ως πρόεδρο ένα άνθρωπο που η σχέση του με το ποδόσφαιρο είναι καθαρά επιχειρηματική δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Εδώ χώρες που θεωρητικά ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εμάς (π.χ. Μαυροβούνιο) εμπιστεύτηκαν τη θέση του προέδρου σε πρώην ποδοσφαιριστή και εμείς ψάχνουμε τα πώς και τα γιατί…
Ακόμα και η πολιτική μας στο θέμα της Εθνικής είναι προβληματική. Από τότε που αποχώρησε η γενιά των Κωνσταντίνου-Οκκά ακούμε για “ανανέωση” στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα χωρίς όμως να μπορείς να διακρίνεις ένα ξεκάθαρο πλάνο.
Ανανέωση σε μια ομάδα, είτε αυτή είναι σύλλογος είτε η Εθνική σημαίνει: Κρατάς ένα κορμό 5-10 παικτών και τον μπολιάζεις σταδιακά με νέο αίμα που θα τον βοηθήσει και θα τον εξελίξει. Αυτό που εμείς βλέπουμε, ειδικά μετά τον ερχομό του Johan Valem είναι δυσνόητο.
Βλέπουμε ριζική αλλαγή του κορμού της Εθνικής με μεγάλο αριθμό νεαρών που προσπαθούν να βρουν ομοιογένεια και ρυθμό μέσα από επίσημα παιχνίδια, με τον προπονητή μάλλον να τους μπερδεύει παρά να τους βοηθά σε αυτό τον τομέα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παίζουμε παιχνίδια με ομάδες που μέχρι πριν μερικά χρόνια θεωρούσαμε πως τις “είχαμε” και να νομίζουμε πως αντιμετωπίζουμε την εθνική Γερμανίας κάθε φορά.
Αμφισβητεί κανείς πως σε ένα όμιλο με ομάδες όπως το Μαυροβούνιο, το Αζερμπαϊτζάν και το Λουξεμβούργο δεν θα είμασταν φαβορί για την πρωτιά πριν 10-15 χρόνια; Σήμερα, σε αυτόν τον όμιλο του Nations League (το άρθρο γράφτηκε πριν το παιχνίδι με το Αζερμπαϊτζάν) είμαστε στην τελευταία θέση χωρίς βαθμό και γκολ!
Είναι ξεκάθαρο στα δικά μας μάτια πως για να γίνει η Εθνική πραγματικά “η ομάδα που μας ενώνει”, όπως δηλώνει το σλόγκαν της ΚΟΠ, πρέπει να γίνει κάτι που στην Κύπρο θεωρούμε πυρηνική φυσική: να κάτσουν οι άμεσα υπεύθυνοι σε ένα τραπέζι και να χαράξουν μια στρατηγική 10-15 χρόνων με ξεκάθαρους στόχους.
Για παράδειγμα, η γενιά που προωθείται τώρα δεδομένα έχει ταλέντο, αυτό εξάλλου δεν έλειψε ποτέ από το ποδόσφαιρο μας.
Ας καθίσει η Ομοσπονδία και να πει αυτή τη γενιά θα τη γαλουχήσω ούτως ώστε το 2024 να παλέψουν για την 3η θέση στα προκριματικά του Euro και το 2028, πάντα παραδειγματικά μιλάμε, να παλέψουμε για τα μπαράζ με στόχο το 2032, όταν αυτή η γενιά θα είναι στα 30κάτι της, να προκριθούμε σε τελική φάση Euro.
Η επιτυχία ενός τέτοιου πλάνου φυσικά και δεν θα είναι δεδομένη, άλλωστε κανείς δεν σου εγγυάται την επιτυχία, αλλά σίγουρα αν ο κόσμος διακρίνει μια στοχευμένη προσπάθεια θα την αγκαλιάσει και αυτό είναι ένα κέρδος μεγαλύτερο από κάθε πρόκριση!
Σε αντίθετη περίπτωση η απαξίωση της Εθνικής θα είναι πλήρης από το φίλαθλο κοινό και ζημιωμένος από αυτό θα είναι τα όποια παιδιά φοράνε τη φανέλα της, όπως και η ποδοσφαιρική εικόνα μας στον κόσμο!
