«Το πιο επικίνδυνο ζώο… ο άνθρωπος!» Αρκετά χαρακτηριστική ατάκα θα έλεγε κανείς, έτσι; Η σειρά «ΚΑΡΜΑ», που προβάλλεται κάθε Κυριακή από τον Alpha Κύπρου, έχει γίνει πλέον μια από τις πιο αγαπημένες σειρές της κυπριακής τηλεόρασης, η οποία «κερδίζει» ακόμη και τους πιο απαιτητικούς τηλεθεατές.
Τα δύο κύρια πρόσωπα πίσω από την πιο πετυχημένη Κυπριακή σειρά (που άνετα θα μπορούσε να παίζει και στο Netflix), δεν είναι άλλες από τη Χριστιάνα Αρτεμίου και τη Ναστάζια Χριστοδούλου!
Γι’ αυτό κι εμείς, θέλοντας να μάθουμε πιο “juicy” πληροφορίες για τη σειρά (και με τη βοήθεια των δικών σας ερωτήσεων) βάλαμε τις δύο κοπέλες κάτω από τον «φακό» του StudentLife και… τις ανακρίναμε!
Δες όσα μας είπαν και θα σου λυθεί κάθε απορία (που σίγουρα έχεις κι εσύ) για τη σειρά «ΚΑΡΜΑ»!
– Πολλοί από τους αναγνώστες μας είχαν την εξής απορία: Πώς προέκυψε το όνομα της σειράς «Κάρμα»; Είχατε κι άλλες πιθανές επιλογές πριν καταλήξετε σ’ αυτήν;
Ναστάζια: «Είχαμε αρκετές εναλλακτικές, αλλά το όνομα ΚΑΡΜΑ το αποφάσισε η Χριστιάνα, οπόταν νομίζω η ερώτηση είναι γι’ αυτήν.»
Χριστιάνα: «Επειδή θεωρούμε ότι ένας τίτλος είναι πολύ καθοριστικός στο να πει τι είναι αυτό που παρακολουθεί ένας θεατής, μπορώ να σου πω ότι για 2-3 βδομάδες σκεφτόμασταν με τη Ναστάζια διάφορα ονόματα.
Λέγαμε κάτι μόνο και μόνο για να δούμε αν όντως αντιπροσωπεύει αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Όταν σε μια έρευνα στο Google είδα και διάβασα τι ακριβώς σημαίνει κάρμα, ότι θεωρείται πως ο κάθε άνθρωπος κουβαλά το δικό του κάρμα και ότι κάρμα μπορεί να θεωρηθεί η συμπαντική ενέργεια του κάθε ανθρώπου (στο ό,τι δίνεις να επιστρέφεται), θεωρήσαμε ότι είναι πολύ κοντά με τη θεματολογία με την οποία θα καταπιαστούμε. Κάποιοι πιστεύουν στο κάρμα και κάποιοι όχι. Έτσι αποφασίσαμε να ονομάσουμε τη σειρά ΚΑΡΜΑ, παρόλο που προϋπήρχε μια σειρά με το ίδιο όνομα, αλλά ήταν πριν από αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το κάρμα του!»
– Πώς ξεκίνησε η ιδέα για μια τέτοια σειρά; Επηρεαστήκατε καθόλου από παρόμοιες Ελληνικές παραγωγές;
Χριστιάνα: «Αν μπορώ να σου το πω εγώ από τη συγγραφική πλευρά, ήμουν fan αυτών των ελληνικών σειρών. Έβλεπα και μου άρεσε να βλέπω “10η Εντολή”, “Κόκκινο Κύκλο”, κλπ. Με γοήτευε αυτό που λέγεται αληθινή ιστορία και κυρίως ήταν γοητευτικό το ότι αυτά που έβλεπες ήξερες ότι κάποιοι τα έζησαν, κάποιοι ανθρώποι τα βίωσαν, κάποιοι τα έκαναν!
Έπιανα τον εαυτό μου με αμείωτο ενδιαφέρον να περιμένει στο τέλος κάθε επεισοδίου να δει τι απέγιναν τελικά αυτοί οι άνθρωποι; Αποδόθηκε δικαιοσύνη; Γλίτωσαν; Πόσα χρόνια φυλακίστηκαν; Και πάντα έκανα την σκέψη πως θα ήταν ωραίο να υπήρχε στην Κύπρο μια τέτοια σειρά. Και έτσι προχωρήσαμε στη δημιουργία του ΚΑΡΜΑ, όμως προχωρήσαμε και ένα βήμα παρακάτω.
Δηλαδή με το τέλος κάθε επεισοδίου να μην δημιουργούμε την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός. Έτσι, με την ύπαρξη διάφορων ειδικών στο τέλος, πχ. ψυχολόγων, ψυχίατρων, κλπ, να δώσουμε την αίσθηση ότι η θεματολογία κάθε επεισοδίου έχει να κάνει με κάποια κοινωνικά φαινόμενα.
Έτσι, σιγά – σιγά εντάξαμε και τις συνεντεύξεις στο τέλος. Ναι, η ιδέα είχε ξεκινήσει από παρόμοιες Ελληνικές παραγωγές, αλλά μαζί με τη Ναστάζια προσπαθήσαμε να το διαφοροποιήσουμε.»
– Πώς προέκυψε η συνεργασία μεταξύ σας;
Ναστάζια: «Με τη Χριστιάνα συνεργαζόμασταν από παλιά στο “Φακκάτε τους”, όπου και γνωριστήκαμε. Εγώ το σκηνοθετούσα και η Χριστιάνα έγραφε και έπαιζε παράλληλα.
Όταν μου ανέφερε την ιδέα της και διάβασα το πρώτο κείμενο του επεισοδίου “πιλότος” (pilot), ενθουσιάστηκα πάρα πολύ. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, δεν ήθελα να κάνω ξανά κωμωδία. Κάτι που να έχει «αυτό το κάτι», να έχει ποιότητα. Ήθελα πάρα πολύ να ξεκινήσω -σκηνοθετικά πάντα- κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που έκανα πριν, δίνοντάς του μια δική μου σκηνοθετική ματιά που δεν ήταν συνέχεια κάποιου άλλου.»
– Πώς ξεκινά και πώς εξελίσσεται η όλη διαδικασία πίσω από ένα επεισόδιο; Πώς βρίσκετε τις υποθέσεις; Μιλάτε καθόλου με μάρτυρες ή με τα ίδια τα άτομα που τα έζησαν;
Χριστιάνα: «Βασικά πριν ξεκινήσουμε τη σειρά, πήγαμε μαζί με τη Ναστάζια σε νομικό σύμβουλο, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι η Κύπρος είναι μικρή! Άρα δεν μπορούμε αυθαίρετα να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δεν είμαστε μια μεγάλη κοινωνία όπως η Ελλάδα ή η Αμερική. Άρα έπρεπε να ξέρουμε και εμείς τα όρια στα οποία μπορούμε να κινηθούμε.
Η συμβουλή του δικηγόρου που έχουμε στην παραγωγή ήταν ότι είμαστε νομικά καλυμμένοι όταν χρησιμοποιούμε ιστορίες οι οποίες έχουν δημοσιευθεί και έχουν οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης.
Άρα αυτό μας έκανε να θέσουμε κάποια όρια στο ότι δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να παίρνουμε προσωπικές συνεντεύξεις από άτομα που βίωσαν κάποια ιστορία. Αυτό γιατί πρώτον ίσως να μην είμαστε καλυμμένοι νομικά και δεύτερον, όταν ακούς προσωπικά βιώματα από κάποιον που το έζησε, δεν είσαι αντικειμενικός σ’ αυτό που πας να γράψεις! Γιατί αυτός θα σου το μεταφέρει βάση τη δική του συναισθηματική φόρτιση και με βάση τη δική του δικαίωση, εάν δηλαδή βρίσκεται στην πλευρά του θύτη ή του θύματος.
Οπόταν η έρευνα γίνεται εξ ολοκλήρου από το αρχείο εφημερίδας. Μπορεί να βρω κάποια στοιχεία στο διαδίκτυο (π.χ. κάποια ημερομηνία) και μετά να ψάξω στο αρχείο, είτε μπορεί να ακούσουμε για κάποιο περιστατικό και να το ψάξουμε μετά στο αρχείο για να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε.
Προσπαθούμε επεισόδιο με επεισόδιο να μην είναι τα ίδια, έτσι ώστε η θεματολογία να αγγίξει όλα τα κοινωνικά φαινόμενα που βλέπουμε. Ρατσισμός, παιδεραστία, βία προς ηλικιωμένους, νεκροφιλία, οτιδήποτε μπορεί να συναντήσεις, όχι μόνο στην παγκόσμια κοινωνία, αλλά και στην κοινωνία της Κύπρου. Μόλις είναι έτοιμο το κείμενο παραδίδεται στη Ναστάζια.»
Ναστάζια: «Όταν το κείμενο έρχεται σε εμένα, μάζι με τη Χριστιάνα κάνουμε τα castings των ηθοποιών και βλέπουμε ποιος ταιριάζει καλύτερα στον κάθε ρόλο. Μετά βγαίνει το πρόγραμμα για τα γυρίσματα και πλέον το πώς πρέπει να είναι η ψυχολογία των ηθοποιών, το πώς θα είναι ένας χαρακτήρας, πώς θα εξελιχτεί κλπ.
Γενικά στα γυρίσματα γίνονται τα πάντα. Κάνουμε πρόβες, μιλάμε, αναλύουμε τους ρόλους, αλλά πάντα μιλάμε από πριν στο τηλέφωνο και τους λέμε κάποια πράγματα για τον χαρακτήρα, το πώς πρέπει να νιώθουν κλπ, οπόταν μετά εξαρτάται αποκλειστικά από το γύρισμα.»
– Πόσο διαρκεί η διαδικασία (από την έρευνα μέχρι την προβολή του επεισοδίου);
Χριστιάνα: «Αν ξεκινήσουμε από την έρευνα που γίνεται στο αρχείο εφημερίδας, σκέψου ότι κάποιος μπορεί να το επισκεφτεί μόνο μια φορά την εβδομάδα και μόνο για 2 ώρες. Επειδή είναι ένας μικρός χώρος με μόνο 6 υπολογιστές και το επισκέπτονται από όλη την Κύπρο.
Άρα για να μαζευτούν όλες οι πληροφορίες για μια ιστορία, μπορεί να χρειαστούν και 3 επισκέψεις στο αρχείο Τύπου! Άρα είναι η έρευνα αρχικά και μετά χρειάζομαι περίπου 3-4 μέρες για να τα διαβάσω και να γραφτεί το κείμενο και μετά 3-4 μέρες γύρισμα.»
Ναστάζια: «Και μετά το γύρισμα χρειάζονται ακόμη 3-4 μέρες μοντάζ, ήχοι, τίτλοι, κλπ. Δηλαδή δεν τελειώνει με το γύρισμα η διαδικασία.»
– Πώς νιώθετε οι ίδιες για την κυπριακή κοινωνία με τόσο υλικό που έχετε στα χέρια σας;
Χριστιάνα: «Θα μπορούσαμε να ήμασταν και καλύτεροι ως κοινωνία!»
Ναστάζια: «Τώρα με το ΚΑΡΜΑ συνειδητοποιώ ότι είναι πολύ πιο μεγάλα τα θέματα από αυτά που νόμιζα. Δηλαδή ήξερα ότι γίνονται κάποια πράγματα, αλλά πίστευα ότι ήταν μεμονωμένα. Κατάλαβα όμως ότι γίνονται συνέχεια.»
Χριστιάνα: «Και σκέψου ότι στην τηλεόραση κάνουμε μόνο όσα που μπορούμε να προβληθούν. Δηλαδή υπάρχουν εγκλήματα ή ιστορίες που είχαν φοβερή βία και φοβερή αγριάδα, όπου συνειδητά λέμε με τη Ναστάζια όχι, δεν πρόκειται να το κάνουμε.
Για να το δείξουμε πρέπει να δείξουμε αυτήν την έντονη βία, άρα καταλήγουμε στο να κάνουμε μια επιλογή ιστοριών. Υπάρχουν εγκλήματα πιο βάρβαρα, πιο βίαια, πιο εξευτελιστικά ως προς τον άνθρωπο που σε κάνουν να σκέφτεσαι “δεν είναι δυνατόν”!»
– Ποια είναι η πιο μεγάλη δυσκολία (ή φοβία) που αντιμετωπίζετε στα περισσότερα επεισόδια;
Ναστάζια: «Εξαρτάται πάντα από το κάθε επεισόδιο. Κάθε επεισόδιο έχει πολύ διαφορετικές απαιτήσεις. Δηλαδή, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, σε ένα επεισόδιο ο φόνος μπορεί να είναι πιο “απλός”, ενώ σε κάποιο άλλο μπορεί να είναι πολύ πιο περίπλοκος.
Υπάρχουν και θέματα με τις τοποθεσίες που βρίσκουμε, δηλαδή αν είναι ένας φόνος του 1930, τότε πλέον περιορίζονται πάρα πολύ τα πράγματα που μπορώ σκηνοθετικά να δείξω. Δεν μπορώ π.χ. να δείξω καλώδια! Οπόταν είναι αναλόγως με το επεισόδιο, κάποια είναι εύκολα, άλλα μας δυσκολεύουν πιο πολύ.»
Χριστιάνα: «Για μας κάθε βδομάδα που πρέπει να τρέξουμε για να στήσουμε όλο το επεισόδιο, λέμε ότι είναι πάντα μια καινούρια περιπέτεια! Γιατί καμιά εβδομάδα δεν είναι η ίδια με την άλλη. Κάθε επεισόδιο είναι διαφορετικό όπου προκύπτουν νέες δυσκολίες. Μια πολύ μεγάλη δυσκολία είναι να βρεθούν τα σπίτια του κόσμου, μιας και είπαμε ότι δεν θα δουλέψουμε με στούντιο. Θέλουμε να πηγαίνουμε σε σπίτια κανονικά όπου ζει κόσμος, γιατί θέλουμε να αποτυπώνουμε ακριβώς τη ζωή και τον ρεαλισμό. Άρα έχουμε αρχικά το τρέξιμο του να βρεθούν τα κατάλληλα σπίτια. Μετά πρέπει να ελέγξουμε ότι δεν έχει κάποια οικοδομή δίπλα από το σπίτι γιατί θα έχει θόρυβο, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι οι δρόμοι δεν είναι χαλασμένοι και δεν κάνουν δημόσια έργα.»
«Πάντα χρειαζόμαστε ησυχία στα γυρίσματα. Μετά έχουμε τα ωράρια των ηθοποιών που συμμετέχουν ή τυχών δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει η Ναστάζια π.χ. στην σκηνή του φονικού! Μπορεί ο ηθοποιός να χρειάζεται μια επιπλέον καθοδήγηση. Κάποια πράγματα που δεν είναι εφικτά, πρέπει να βρεθεί τρόπος ούτως ώστε να γίνουν με τον τρόπο που τα θέλει η Ναστάζια.»
– Σε ποιο «βαθμό» επεξεργάζεστε τα πραγματικά δεδομένα;
Χριστιάνα: «Εξαρτάται πάντα από την ιστορία. Δηλαδή όσο πιο παλιά πάμε, τόσο μεγαλύτερο είναι και το ποσοστό “πραγματικότητας”. Μπορεί δηλαδή να παίξει ένα ποσοστό 90% του πώς έγιναν τα πράγματα και ένα 10% μυθοπλασίας.
Που ουσιαστικά η μυθοπλασία είναι αλλαγή στην πόλη, στα ονόματα, στις ηλικίες κλπ, ανάλογα με το πόσο γνωστό είναι το έγκλημα. Στα πιο πρόσφατα, επειδή είναι πιο έντονα στη μνήμη του κόσμου, μπορεί να αλλάξουμε τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία. Αυτά που όταν τα δεις θα πεις “ααα είναι αυτό”. Για παράδειγμα ένα έγκλημα με επιπλοποιό, μπορεί να αποτελεί το μοναδικό έγκλημα που έγινε με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Αλλά το γιατί, το πώς έγινε και ο τρόπος με τον οποίο προκλήθηκε, αυτά δεν τα αλλάζουμε ποτέ. Αυτά είναι και η ουσία!»
– Αρκετοί είχαν την απορία εάν μπορούν να συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στα γυρίσματα. Ποιες ευκαιρίες υπάρχουν;
Χριστιάνα: «Υπάρχουν επεισόδια που χρειαζόμαστε κόσμο. Άρα όσοι θέλουν να συμμετάσχουν μπορούν να νιώθουν ελεύθεροι να μας στείλουν μήνυμα στο Instagram. Είναι ανοικτή πρόσκληση!
Είχε γίνει παλιά ένα φονικό όπου είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος έξω από το σπίτι, είχε Αστυνομία και ήξεραν ότι μέσα κάτι γίνεται. Προσπαθούμε, λοιπόν, να αποτυπώσουμε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστική εικόνα και όσο πιο κοντά στην πραγματικότητα γίνεται. Άρα σε τέτοιες ιστορίες σίγουρα θα χρειαστούμε κόσμο.»
Ναστάζια: «Ναι ακριβώς. Για ρόλους, όμως, επειδή είναι μια σειρά πολύ απαιτητική και με πολύ γρήγορους ρυθμούς, χρειαζόμαστε άτομα που είναι επαγγελματίες ηθοποιοί.
Τώρα όσον αφορά μια συμμετοχή, μπορούν εννοείται να μας στείλουν στο Instagram και οτιδήποτε προκύπτει επικοινωνούμε με άτομα. Πολύς κόσμος ήρθε σε μας και συμμετείχε σε επεισόδια, φτάνει να μας στείλουν μήνυμα και να μας πουν ενδιαφέρομαι, μαζί με μια φωτογραφία τους. Πολλές φορές μπορεί να χρειαστούμε για επεισόδιο εποχής “ιδιαίτερα” πρόσωπα. Για παράδειγμα μπορεί να θέλουμε αστυνομικούς ξυρισμένους, οπόταν αυτομάτως κάποια άτομα δεν μπορούν να συμμετέχουν.
Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα που ενδιαφέρονται να παρέχουν το σπίτι τους για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Μέχρι σήμερα πήγαμε σε περίπου 185 σπίτια!»
Χριστιάνα: «Πρώτα μας στέλνουν μήνυμα, μετά μιλούμε μαζί τους στο τηλέφωνο και έπειτα πάμε και βλέπουμε τα σπίτια, ώστε να δούμε για ποιο επεισόδιο “μας κάνει”. Γι’ αυτό και βγάζουμε φωτογραφίες για να έχουμε το σπίτι υπόψη μας για πιο μετά.
Πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε αν είναι ήσυχη η περιοχή, αν είναι κεντρικός δρόμος, αν έχει φασαρία, κλπ. Όταν έρθει η ώρα που πρέπει να επιλέξουμε το σπίτι, τηλεφωνούμε στους ιδιοκτήτες και τους ενημερώνουμε ποιες ώρες θα το χρειαζόμαστε, πόσα θα είναι το ενοίκιο και ποιες αλλαγές θα χρειαστεί να κάνουμε. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου χρειάστηκε να “ξηλώσουμε” ολόκληρο το σπίτι για να το κάνουμε όπως το θέλαμε εμείς!
Το δέχτηκαν, μιας και ήταν και γι’ αυτούς μια νέα εμπειρία για να δουν πώς γίνεται η διαδικασία από το μηδέν μέχρι το τέλος. Πάντα όσες φορές πάμε, οι ιδιοκτήτες μένουν μαζί μας και ενθουσιάζονται! Θέλουν να είναι δίπλα από το μόνιτορ μαζί με τη Ναστάζια, να βλέπουν την εικόνα. Είναι για αυτούς μια νέα εμπειρία και κάνουμε πολλούς νέους φίλους.»
– Ποιο ήταν το πιο συγκλονιστικό γύρισμα που είχε η κάθε μία και για ποιον λόγο;
Ναστάζια: «Μπορώ να σου απαντήσω αυτόματα. Εμένα προσωπικά το επεισόδιο “Νεκροφιλία” ήταν το πιο περίεργο γύρισμα που έκανα ποτέ. Έπρεπε για εκείνες τις 3 μέρες να είμαστε τόσο κοντά στον θάνατο, ένα θέμα με το οποίο δεν είμαστε και τόσο εξοικειωμένοι.
Ήμασταν σε ένα γραφείο κηδειών το οποίο εργαζόταν κανονικά, οπόταν έπρεπε να σταματούμε τα γυρίσματα κάθε φορά που υπήρχε κάτι. Ήμασταν εκεί όταν είχαν φέρει κάποιον, ήμασταν εκεί όταν γινόταν κηδεία δίπλα… Μετά είχαμε τα γυρίσματα στο νεκροταφείο. Ήταν κάτι το οποίο δεν πρόκειται να ξεχάσω!
Να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο ενόχλησε ολόκληρο το συνεργείο. Δηλαδή, όταν τελειώσαμε για τις επόμενες μέρες κανένας δεν ήταν καλά.»
Χριστιάνα: «Να σου πω, εγώ δεν τα ξεχωρίζω πολύ. Και εμένα με είχε ενοχλήσει το συγκεκριμένο, όπως επίσης και η “Ψυχογραφία” που είχαμε γυρίσει πρόσφατα με την Αντωνία Χαραλάμπους, μιας και αφορά την αυτοκτονία εφήβων, με έκανε να νιώσω περίεργα.
Απλά επειδή εγώ βλέποντάς τα έχω στον νου μου τα αληθινά γεγονότα, έτσι όπως τα διάβασα, νομίζω συγκλονίζομαι από όλα. Δηλαδή όπως τα βλέπω την ώρα που τα γυρίζουμε, δεν βλέπω τους ηθοποιούς σαν ηθοποιούς, αλλά βλέπω το τι πραγματικά έγινε. Σκέφτομαι αν όντως αυτές οι κουβέντες ειπώθηκαν μέσα σε εκείνο το σπίτι πριν τραβηχτεί το μαχαίρι. Άρα, πάντα τα βλέπω όλα με έναν κόμπο στο στομάχι.»
– Ποιος είναι ο βασικός σας στόχος μέσα από τη σειρά; Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε;
Χριστιάνα: «Πρώτα απ’ όλα για να αλλάξεις κάτι πρέπει να κατανοήσεις το ότι υπάρχει πρόβλημα! Άρα για να κατανοήσεις ότι υπάρχει πρόβλημα, πρέπει να το δεις.
Θεωρώ ότι πολλά θέματα στην Κύπρο μπαίνουν κάτω από το χαλί, επειδή είμαστε μικρή κοινωνία. Εθελοτυφλούμε, θεωρούμε ότι το κακό πάντα το φέρνει ένας ξένος, είτε ότι τα κακά συμβαίνουν μόνο σε άλλες χώρες. Ίσως το ΚΑΡΜΑ λειτουργεί λίγο σαν αφύπνιση και ο στόχος -όντως- είναι η αφύπνιση!
Θέλουμε αν υπάρχουν κι άλλα θύματα, στο σπίτι που μας βλέπουν, να τους κάνουμε να μιλήσουν, να ζητήσουν βοήθεια, να απαλλαγούν. Να βρουν τη δύναμη! Καμιά φορά δικαιώνεις και τη μνήμη κάποιων ανθρώπων που έφυγαν άδικα. Αλλά όταν καταπιανόμαστε με κοινωνικά φαινόμενα, νομίζω ο στόχος είναι περισσότερο αυτή η αφύπνιση, αλλά και μια “γροθιά” στο κατεστημένο. Σε ένα κατεστημένο που ωχριά μπροστά σε αυτά τα θέματα. Σε ένα σύστημα και σε κάποιες υπηρεσίες που υπάρχουν, αλλά δεν έχουν τα εφόδια να λειτουργήσουν σωστά. Και τέλος μια καταγραφή κυπριακών γεγονότων που καθρεφτίζει τη φρίκη της ανθρώπινης πλευράς… που όλοι έχουμε.»
Ναστάζια: «Βασικά αυτό! Αν μπορούμε μέσα από τα επεισόδια μας να ευαισθητοποιήσουμε και να αλλάξουμε έστω και μια μικρή μερίδα, ειδικά του νέου κόσμου που μας βλέπει, τότε κάτι καλό γίνεται. Όπως είπα και πριν, κι εγώ όταν ήρθα Κύπρο, ήμουν σίγουρη ότι υπήρχαν αυτά τα θέματα, αλλά θεωρούσα ότι ήταν μεμονωμένα. Με το ΚΑΡΜΑ συνειδητοποίησα ότι γίνονται κάθε λεπτό που περνά. Οπόταν τουλάχιστον αν βοηθήσαμε έστω και στην αντίληψη κάποιου, μέσα από το ΚΑΡΜΑ, τότε νιώθουμε ότι πετυχαίνουμε τον στόχο μας!»
– Έχει επηρεάσει η σειρά την προσωπική σας ζωή και αν ναι, πώς; Βιώσατε κάποιο περιστατικό που να οφείλετε στο «Κάρμα»;
Ναστάζια: «Πρόσφατα έτυχε να πηγαίνω στο αυτοκίνητο μου σε ένα πάρκινγκ και να ακούω πάρα πολλές φωνές. Συνέχισα να περπατώ, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από πού ερχόντουσαν. Ύστερα όταν άκουσα μια κοπέλα να κλαίει, συνειδητοποίησα ότι κάποιος τσακώνεται με κάποια και δεν ήμουν σίγουρη αν χτυπιόντουσαν ή αν απλά φώναζαν. Δεν ήταν απλά φωνές, ήταν βρισιές. Δεν το έκανε η ψυχή μου να πάω στο αυτοκίνητο μου, γιατί λέω δεν γίνεται να μπω μέσα στο αυτοκίνητο και να φύγω.»
Χριστιάνα: «Ενώ πριν θα μπορούσε να το σκεφτείς!»
Ναστάζια: «Ναι, πριν θα έλεγα “τώρα που να πάω να τις φάω τζιαι εγώ; Ξέρω ‘γω τι κατάσταση είναι;”. Κι όμως, πήγα και στάθηκα εκεί, μου έταξαν ξύλο, αλλά πήγα. Βρίσκω τον εαυτό μου πλέον σε έτσι φάσεις να μην τραβάει πίσω! Γιατί λέω ότι μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Δεν γίνεται να γυρίσω από την άλλη.»
Χριστιάνα: «Εγώ απλά νομίζω με επηρέασε στο να γίνω πιο επιφυλακτική. Δηλαδή το μυαλό να τρέχει πιο εύκολα στο κακό… απ’ ότι στο καλό. Ή ας πούμε όταν ακούμε φωνές έξω στη γειτονιά, πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να βγει έξω να δει αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια, παρά να δυναμώσω τον ήχο της τηλεόρασής μου για να μην ακούω.
Νομίζω μας ευαισθητοποίησε περισσότερο με τα κοινωνικά θέματα. Αλλά ακόμα και με τα θύματα που υπάρχουν, που ουσιαστικά είναι θύματα γιατί είναι ανήμπορα… γιατί δεν ξέρουν ότι μπορούν να αντιδράσουν. Γιατί ο άνθρωπος που ξέρει ότι μπορεί να αντιδράσει και να πει “ΟΧΙ”, σταματά τη θυματοποίησή του εκείνη την ώρα! Αλλά σίγουρα ότι το ΚΑΡΜΑ μας άλλαξε, ισχύει! Εμένα προσωπικά μου προκαλεί, ακόμη και μετά από 3 χρόνια που διαβάζω και γράφω, μία λύπη μέσα μου, μία θλίψη που πριν μπορεί να μην την είχα.»
– Σας έτυχε να στραφούν εναντίον σας επειδή «βγάλατε στη φόρα» την ιστορία τους;
Χριστιάνα: «Υπήρξαν, ναι, επεισόδια που δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κόσμο που μπορεί να τα έχει ζήσει. Μας πήραν τηλέφωνο εκνευρισμένοι με στυλ “Εν τη δική μου ιστορία που δείξατε;” Συνήθως οι θύτες, όχι τα θύματα. Έτυχε να μας πάρουν και να μας πουν “Ευχαριστώ που το κάνατε, νιώθω ότι δικαιώθηκε ο δικός μου άνθρωπος που ήταν το θύμα σε εκείνη την ιστορία”.»
– Οι ερωτήσεις σχετικά με το αν θα γυριστεί κάποιο επεισόδιο με τον «Ορέστη» ήταν πάρα πολλές. Υπάρχει πιθανότητα να δούμε στις οθόνες μας την ιστορία αυτή;
Χριστιάνα: «Είχαμε ρωτήσει και την επίτροπο προσωπικών δεδομένων αν μπορούμε να αγγίξουμε μια τόσο πρόσφατη ιστορία και μας απάντησε “Ναι, φυσικά!”. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο, δικάστηκε, βγήκε η απόφαση, έληξε. Άρα από τη στιγμή που πλέον υπάρχει πόρισμα δικαστηρίου, εμπίπτει στην κατηγορία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Δεν είναι έρευνα που είναι ακόμη σε εξέλιξη.
Ίσως, όμως, να είναι λίγο νωρίς. Μπορεί στους επόμενους κύκλους να το κάνουμε. Νωρίς, όχι για τον ίδιο, αλλά για τα συγγενικά του πρόσωπα… που θα δουν κάτι που είναι πάρα πολύ φρέσκο και πραγματικά να ενοχλήσει.»
– Άρα μόλις πήραμε και “hint” ότι θα υπάρχει επόμενος κύκλος;
Χριστιάνα: «Εγώ νομίζω ότι δεν θα μπει τέλος στο ΚΑΡΜΑ εδώ. Ανοίγουμε μια τεράστια δεξαμενή θεμάτων, άρα θεωρώ ότι είναι στο χέρι μας αν θέλουμε να το συνεχίσουμε. Το πράσινο φως από το κανάλι υπάρχει! Θα ρωτήσουμε τα κόκκαλά μας (της Ναστάζιας και τα δικά μου) και τις δυνάμεις μας!»
Ναστάζια: «Ίσως να κάνουμε ένα μικρό break και να επανέλθουμε.»
– Τέλος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και να κλείσουμε με μια συμβουλή από την κάθε μία από εσάς προς έναν φοιτητή ή νέο που θέλει να ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο!
Ναστάζια: «Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, το δικό μου δηλαδή, είτε σκηνοθεσία, είτε ό,τι εμπίπτει στο φάσμα του τεχνικού, η συμβουλή μου είναι απλά να έχουν υπομονή! Να μην θέλουν να ξεκινήσουν από πολύ ψηλά. Τουλάχιστον αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει τώρα. Όλοι από κάπου ξεκινάμε. Κι εγώ δεν ξεκίνησα απευθείας σαν σκηνοθέτης. Από κάπου αλλού θα ξεκινήσεις και κάποιος θα σου δώσει μια ευκαιρία!
Από ‘κεί και πέρα εξαρτάται από ‘σένα το πώς θα εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που θα σου δοθεί. Απλά υπομονή, ο χώρος είναι πάρα πολύ δύσκολος και από θέμα ωρών και από θέμα μισθών. Αλλά σίγουρα σου δίνει τόση πολλή δημιουργική ευχαρίστηση, που χαίρεσαι να δουλεύεις! Πρέπει, όμως, συνέχεια να προσπαθείς.»
Χριστιάνα: «Κοίταξε. Αυτοί που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, αν πραγματικά θέλουν να γίνουν και έχουν το “σκουλούτζι” μέσα τους, να το κάνουν και να μην το αφήσουν ποτέ!
Απλά θα ήταν πάντα καλύτερα στον χώρο των ηθοποιών να έχεις και ένα δεύτερο πτυχίο ή δεύτερη δουλειά. Μπορεί να μην είναι καν πτυχίο. Απλά για να νιώθεις περισσότερη ασφάλεια και έτσι να γίνεις πιο ευτυχισμένος ηθοποιός στην πορεία. Γιατί δεν μπορείς πάντα να επιβιώσεις από το θέατρο και τις τηλεοράσεις.
Από την πλευρά του σεναρίου κι αυτό είναι κάτι που το έχεις έμφυτο! Όποιος το έχει και νιώθει ότι μπορεί να το κάνει, να το κάνει! Για παράδειγμα εγώ δεν σπούδασα κάτι για να γράφω. Εγώ το μόνο που σπούδασα ήταν υποκριτική. Άρα θεωρώ ότι το γράψιμο πηγάζει από προσωπική ανάγκη. Άρα αυτός που νιώθει την προσωπική ανάγκη να εκφραστεί μέσα από τη γραφή, δεν υπάρχει “κύκλωμα” στο οποίο πρέπει να μπει. Επειδή ο χώρος είναι μικρός, πάντα οι καλοί χρειάζονται. Άρα, η συμβουλή που θα τους έδινα είναι να μην φοβηθούν. Αυτό που νιώθουν ότι θέλουν να κάνουν, να το κάνουν. Όλοι έτσι ξεκινήσαμε!»
