Τις τελευταίες ημέρες και παρ’ ότι είμαστε στους πρώτους μήνες του 2022 (!), ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες πολέμου, εικόνες που μας προκαλούν φόβο, θλίψη, πόνο και ντροπή…
Εικόνες που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε «γιατί» και να νιώθουμε ότι ως κοινωνία αποτύχαμε!
Αν και οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας βρίσκονταν σε «τεντωμένο σχοινί» εδώ και καιρό, κανείς δεν περίμενε ότι η τελική κατάληξη των πραγμάτων θα ήταν ο πόλεμος που βιώνουμε. Διότι, παρόλο που φαίνεται «μακριά μας», πρόκειται για μια κατάσταση που μας αφορά όλους.
Οι συνέπειες, λοιπόν, ενός πολέμου μας αφορούν όλους. Ανά το παγκόσμιο οι χώρες θα πληγούν και θα υποστούν οικονομικές αυξήσεις σε όλους τους τομείς, των οποίων το μέγεθος κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι μόνο στις συνέπειες, αλλά και στις αιτίες…
Σ’ αυτό το «ΓΙΑΤΙ» που όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε, αυτό το γιατί που ρωτούν να μάθουν μέρες τώρα οι Ουκρανοί.
Γιατί, δεν έχουμε καταφέρει να εδραιώσουμε την ειρήνη; Γιατί κάθε μέρα που περνά τα πράγματα γίνονται χειρότερα; Γιατί πέφτουν νεκροί άμαχοι πολίτες… επειδή από τη μια μέρα στην άλλη το σπίτι τους βομβαρδίστηκε;
Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πολύς κόσμος εκφράζει την αντίθεσή του σ’ αυτήν την κατάσταση και στείλνει μηνύματα συμπαράστασης προς τον λαό της Ουκρανίας, διοργανώνοντας διαδηλώσεις σε διάφορες χώρες.
Όλο αυτό μας κάνει να διερωτόμαστε πώς είναι δυνατόν εν έτει 2022 να μιλούμε ακόμη για πόλεμο;! Πώς είναι δυνατόν μια χώρα να βομβαρδίζει μια άλλη και να χτυπούν σε περιοχές που μένουν απλοί άνθρωποι – οικογένειες, μικρά παιδιά και ζώα;
Αλήθεια, υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να είδε τις εικόνες μικρών παιδιών στα καταφύγια και στα υπόγεια, όπου έτρεξαν για να σωθούν και να μην ένιωσε τίποτα;
Είδαμε άντρες, οικογενειάρχες να αποχαιρετούν τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να πάνε στον πόλεμο. Εικόνες βγαλμένες από μια άλλη εποχή…
Μια εποχή που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε… Αυτό θα θέλαμε… Αυτό θα έπρεπε να ήταν το «αυτονόητο»! Η ειρήνη θα έπρεπε να είναι το «αυτονόητο».
Τελικά, δεν προοδεύσαμε ως είδος. Δεν μάθαμε να αγαπάμε, ούτε και να ζούμε ειρηνικά. Δεν μάθαμε να νοιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας…
Ακόμη κι αν κατακρίνουμε τη Ρωσική εισβολή και στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας… Ο πόλεμος αποτελεί παγκόσμια αποτυχία.
