Πάντα πίστευα πως μόνο όταν ξεχάσουμε τους ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, θα φύγουν πραγματικά. Μόνο όταν δεν τους σκέφτεσαι και δεν τους νοσταλγείς πεθαίνουν.
Γι’ αυτό λοιπόν πιστεύω ότι πάντα είναι εδώ, να αποτελούν σημείο αναφοράς στις καρδιά και στη μνήμη μας! Τα λόγια και οι συμβουλές της γιαγιάς, που παρ’ όλο που έφυγε, πλανιούνται ακόμα στο μυαλό μου.
Λόγια που τα κρατάς σαν φυλακτό, συμβουλές που έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου και τις φέρνεις στη μνήμη σου όταν την χρειάζεσαι και την έχεις ανάγκη.
Πώς μπορείς λοιπόν να ξεχάσεις τους ανθρώπους που ακόμα και μακριά σου, σου δίνουν ώθηση και δύναμη να συνεχίσεις, να μη σταματάς να ελπίζεις και να μην τα παρατάς ποτέ; Δεν μπορείς!
Η θύμισή τους θα φωτίζει το δρόμο σου, κάνοντας τα πράγματα να φαίνονται εύκολα. Είμαι πεπεισμένη πια, ότι στη ζωή μπορείς να ξεχάσεις τα πάντα, εκτός από κάτι: Τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά σου, αλλά σημάδεψαν για πάντα τη ζωή σου. Τους ανθρώπους που έβαλαν το λιθαράκι τους για να γίνεις ο άνθρωπος που είσαι σήμερα, με τις αρχές και τα ιδανικά που σε χαρακτηρίζουν.
Για ‘μένα αυτός ο άνθρωπος είναι η γιαγιά μου, που στην πραγματικότητα δεν είχε μόνο το ρόλο τς κλασσικής γιαγιάς, αλλά ήταν και μητέρα και η καλύτερή μου φίλη. Ήταν το αποκούμπι μου από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μπορεί ο Θεός να την ήθελε μαζί του και το σώμα της να έφυγε από το πλευρό μου, αλλά η παρουσία της θα είναι για πάντα στο μυαλό όλων μας.
Λείπει, ναι μου λείπει πολύ… Και είναι κάποιες στιγμές σαν κι αυτή, που θα έδινα τα πάντα να την έχω κοντά μου, έστω για 5 λεπτά, όχι παραπάνω. Μια αγκαλιά, από εκείνες που μου έδινε όταν ήμουν ακόμα μικρή θα ήταν αρκετή. Μια αγκαλιά από εκείνες τις δικές μας που τότε γέμιζαν το κενό και ο κόσμος, μου φαινόταν πιο εύκολος. Αλλά ξέρω οτι αυτό είναι αδύνατον.
Τώρα πια η μόνη μου παρηγοριά, είναι οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις μας, που μαλακώνουν κάπως την πληγή.
Πάντα πίστευα οτι με τον καιρό το κενό μέσα μας σιγά-σιγά γεμίζει, ότι ο πρώτος καιρός είναι ο πιο δύσκολος. Μα δεν είναι, γιατί στην πορεία καταλαβαίνεις ότι μαζί με τον άνθρωπο που έφυγε, φεύγει και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όμως ξέρεις κάτι; Με τέτοια πρότυπα νιώθω περήφανη, αφού έμαθα πολλά από αυτήν.
Ακόμα και μακριά, εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι εσύ που με βλέπεις από εκεί ψηλά, ήσουν η καλύτερη γιαγιά που θα μπορούσε να έχει κανείς.
Και για ‘μένα πάντα θα είσαι, αφού αξίζεις όλα τα “ευχαριστώ” και όλα τα “σ’ αγαπώ” του κόσμου.
Ακόμα και μακριά μου, εγώ σε κουβαλώ πάντα μέσα μου και θα κάνω τα πάντα.
Για να είσαι περήφανη για το κοριτσάκι σου, όπως με έλεγες…
Το άρθρο γράφτηκε από την αναγνώστρια μας Ντωρίτα Σταύρου και στάληκε στο StudentLife.com.cy για δημοσίευση.
Στείλε μας κι εσύ το δικό σου άρθρο, video ή εικόνα εδώ: SUBMIT & VIRAL
Δες επίσης: Για τους ανθρώπους μας που έφυγαν νωρίς…
