“Ρε μα έχεις alzheimer τζιαι ξιάννεις συνέχεια;”
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάτι που χρησιμοποιούσα για να “κοροϊδέψω” κάποιον, θα μου προκαλούσε εμένα στεναχώρια.
1Kαι κάπως έτσι, 7 χρόνια πριν, ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας αυτής (Alzheimer) στον ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου παππού!
Όσο περνά ο καιρός, η αλλαγή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, τόσο στη συμπεριφορά όσο και στο χαρακτήρα… Ο δυναμικός, αυστηρός αλλά και πανέξυπνος μου παππούς, ξαναγίνεται “παιδί“, αφού δεν μπορεί να θυμηθεί πλέον τα βασικά!
2Το μεγαλύτερο πόνο “ευτυχώς” τον νιώσαμε εμείς, η οικογένεια του, όταν ξεκίνησε να μην μας αναγνωρίζει!
Στην αρχή, ήταν πολύ δύσκολο για ‘μένα να δεχτώ ότι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου δεν με αναγνωρίζει…
3Στη συνέχεια κατάλαβα ότι μπορεί να μην με αναγνωρίζει, αλλά με νιώθει.
Ένιωθε την αγάπη και τη στοργή που του έδειχνα, και αυτό φάνηκε ακόμη πιο έντονα το προηγούμενο καλοκαίρι όταν μια ακόμη δοκιμασία ήρθε για να την αντιμετωπίσει. Όχι μόνος του, αλλά μαζί με όλους μας.
4Χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο για μια εγχείρηση.
Εγώ ακολουθώντας την καρδιά και τη λογική μου δεν έφευγα λεπτό από κοντά του, παρά μόνο όταν δούλευα. Παρ’ ότι όλοι μου έλεγαν “φύγε, αφού δεν καταλαβαίνει ότι είσαι εκεί“, “είναι καλοκαίρι, βγες με τις φίλες σου” κτλ., εγώ θεωρούσα χρέος μου να είμαι δίπλα του, όπως ήταν αυτός άλλωστε τόσα χρόνια. Το ότι με ένιωθε κοντά του, φαινόταν όταν επέστρεφα στο νοσοκομείο και χαμογελούσε… Όταν μου κρατούσε σφικτά το χέρι και του το κρατούσα κι εγώ…
5Στην τελική, όλη αυτή η διαδικασία με οδήγησε στο να υποσχεθώ στον παππού μου το εξής:
Ακόμα κι όταν ξεχνάς ότι σε αγαπώ θα κάνω τα πάντα για να το νιώσεις. Θα ανταποδίδω με αγάπη και στοργή όλα όσα μου πρόσφερες τόσα χρόνια, και θα το κάνω επειδή χωρίς εσένα και τη γιαγιά, δεν θα ήμουν εδώ, να πραγματοποιώ τα όνειρα μου!
Συμβουλή: Μην ξεχνάτε να υπενθυμίζετε στα δικά σας άτομα την αγάπη σας!
Δες επίσης: Για τους ανθρώπους μας που έφυγαν νωρίς…
