“Έμαθα πως η κοπέλα μου είχε μείνει έγκυος όταν ήμουν ακόμα δευτεροετής φοιτητής σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Κύπρο. Ήταν 2 χρόνια μικρότερη μου. Πιστεύω ήταν η πιο δύσκολη φάση που είχα να αντιμετωπίσω μέχρι σήμερα. Να γίνω πατέρας; Με ποια λεφτά θα συντηρούσα την οικογένεια μου; Ακόμα δεν είχα τελειώσει το πτυχίο μου. Ήταν ακόμα πιο δύσκολο για την κοπέλα μου, φοιτήτρια κι εκείνη, η οποία έπρεπε να αποφασίσει αν θα έφερνε στον κόσμο το παιδί μας ή όχι. Η απόφαση ήταν τόσο δύσκολη και μόνο όταν βρεθεί κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση, μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Εγώ αρχικά δεν ήθελα να το κρατήσει. Βασικά δεν μπορούσα να σκεφτώ πώς θα άλλαζε η ζωή μας αν ερχόταν στο κόσμο αυτό το μωρό. Αλλά η κοπέλα μου δεν δεχόταν κουβέντα και δεν την ένοιαζε τίποτα. Έλεγε πως θα γεννούσε το μωρό και θα το μεγάλωνε και μόνη της αν χρειαζόταν. Προσπάθησα να κάνω τα πάντα για να της αλλάξω γνώμη, μα μάταια… Οι οικογένειες μας το είχαν πάρει αρκετά στραβά, αλλά συμφωνούσαν στο να κρατήσουμε το παιδί. Έπρεπε να συμβιβαστώ και να σταθώ υπέυθυνος των πράξεων μου. Η εγκυμοσύνη άρχισε κανονικά, όμως στον 4ο μήνα σε μια επίσκεψη στο γυναικολόγο, μάθαμε πως το παιδί θα γεννιόταν άρρωστο, με “ειδικές ικανότητες” όπως μας είπε ο γιατρός. Τότε πραγματικά νομίζω πως είχα λυγίσει. Δεν θυμάμαι να ήμουν σε χειρότερη κατάσταση από τη συγκεκριμένη στιγμή. Και τότε έπρεπε να πάρουμε τη σοβαρότερη απόφαση της ζωής μας – κατά συνέπεια και της ζωής του μωρού μας. Πώς θα τα καταφέρναμε, φοιτητές ακόμα να φέρουμε στον κόσμο ένα μωρό με ειδικές ικανότητες; Πώς θα στηρίζαμε αυτό το παιδί; Πώς θα φροντίζαμε να μεγαλώσει φυσιολογικά και να είμαστε δίπλα του σε ότι χρειαζόταν; Περάσαμε δύσκολες ώρες, αλλά τελικά αποφασίσαμε με παρότρυνση των γονιών μας, να μη διακόψουμε την εγκυμοσύνη. Ευτυχώς οι γονείς μας, καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, έμεναν δίπλα μας. Τότε καταλάβαμε και την αξία τους και ποιοι πραγματικά μας αγαπούν. Με τη στήριξη τους λοιπόν, φτάσαμε στον 6ο μήνα εγκυμοσύνης, όταν μια μέρα η κοπέλα μου, είχε πάρα πολύ έντονους πόνους. Αμέσως πήγαμε στο νοσοκομείο όπου εκεί μας ενημέρωσαν ότι λόγω επιπλοκών, το μωρό ήταν νεκρό… Το τι νιώσαμε δεν περιγράφεται και κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι. Απλά θέλω να πω σε όσους μελλοντικούς γονείς αντιμετωπίσουν παρόμοια κατάσταση και βρεθούν στο δίλημμα που βρεθήκαμε κι εμείς, να επιλέξουν να φέρουν στον κόσμο εκείνη τη ζωούλα. Θα είναι ο δυσκολότερος αγώνας στον οποίο θα συμμετέχουν, αλλά νομίζω πως αξίζει τα πάντα. Εγώ περίμενα να δω εκείνο το προσωπάκι, αλλά το έχασα και πάντα θα πονώ για το χαμό του…”
Έχεις κι εσύ μια δική σου ιστορία που αξίζει να ακουστεί;
Στείλε μας την εδώ: SUBMIT & GO VIRAL ή χρησιμοποίησε το hashtag #studentlifecyprus
