“Είδα εμένα να σου χτυπάω την πόρτα, μόνο και μόνο για να με πάρεις μια αγκαλιά, γιατί είχα να σε δω λίγες ώρες παραπάνω απ’ το φυσιολογικό μας και μου έλειψες. Είδα τα σπίτια μας που θα είναι μια ανάσα μακριά. Είδα τις ατελείωτες βόλτες μας σ’ όλους τους δρόμους της Θεσσαλονίκης, που εσύ θα μου λες οτι περπατήσαμε πολύ κι εγώ θα σε παίρνω απ’ το χέρι και θα σου λέω “έλααα… λίγο ακόμη!”. Είδα και τις μέρες εκείνες που θα τις περνάμε ατελείωτες ώρες στον καναπέ με καφέ, υπερ- αναλύοντας όλο το “κλασσικό” ρεπερτόριο συζητήσεων μας. Συζητήσεις που συχνά θα καταλήγουν ή σε γέλια με διάρκεια ή σε… υστερικό κλάμα. Είδα δυο τρελές να τραγουδούν Νατάσα Θεοδωρίδου μέχρι τα ξημερώματα. Να σπάνε τα νεύρα η μία της άλλης, να λένε πως θα κάνουν πολύ καιρό να ξαναμιλήσουν, και μετά από ένα δύωρο να έχουν δώσει ραντεβού στο γνωστό καφέ. Είδα τις πιο όμορφες στιγμές μας. Είδα το σπίτι ΜΑΣ. Ένα σπίτι που θα στεναχωριόμαστε κάθε φορά που θα φεύγουμε. Γιατί σπίτι αν με ρωτάς, είναι εκεί που ζεσταίνεται και αγκαλιάζεται η ψυχή σου. Κι έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να ζεσταθεί η ψυχή μου! Έχω ανάγκη όλα όσα είδα σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι αυτή τη στιγμή, τα διαβάζεις αυτά και κλαις. Με είχες ρωτήσει γιατί σε κάνω να κλαις κάθε φορά που σου γράφω κάτι. Κι η απάντηση μου είναι πως όλα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν κάνουν κι εμένα να κλαίω. Και εύχομαι να έρθει η μέρα που δεν θα χρειάζεται να σου γράψω τίποτα που να λέει αντίο, γιατί όλες τις υπόλοιπες μέρες μας θα τις ζήσουμε μαζί. Πάντα φοβόμουν να σε αποκαλέσω “καλύτερη μου φίλη”, γιατί αυτόν τον τίτλο τον είχα δώσει σε ανθρώπους που δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν. Τώρα πια, είσαι για ‘μένα η καλύτερη των καλύτερων φίλων μου, και δε φοβάμαι να το πω, γιατί είμαι σίγουρη πως αυτός ο τίτλος ταιριάζει μόνο σε εσένα! Θέλω όσο τίποτα, όλα αυτά να γίνουν σε λίγο καιρό πραγματικότητα. Πιστεύω στο σωστό ή λάθος timing, γι’ αυτό είμαι σίγουρη πως όλα αυτά θα τα ζήσουμε! Απ’ την άλλη όμως, επειδή πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι κάνουν όνειρα, κάποιος στην επόμενη γωνία γελάει – όλα όσα ονειρεύομαι για εμάς, θα τα λέω ψιθυριστά για να τα ακούμε μόνο εγώ κι εσύ. Να με περιμένεις!”
– Από την Ε. στη Σ.
Έχεις κι εσύ μια δική σου ιστορία που αξίζει να ακουστεί;
Στείλε μας την εδώ: SUBMIT & VIRAL
