Μέσα μου, σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου σκέψη, πάντα παλεύουν δύο στίχοι:
“Μια ζωή την έχουμε” και “Χωρίς αυτή την σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια”.
1Ποιος άραγε είναι ο σκοπός μας; Έχουμε σκοπό; Και ποιος το ορίζει στο κάτω-κάτω;
Αν έχουμε, το χρέος μας είναι να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη μας και κάθε μας λέξη, κάθε μας πράξη να αποσκοπεί εκεί. Αν όχι τότε πρέπει να παλέψουμε μέσα μας να δεχθούμε την ελαφρότητα μας και να δημιουργήσουμε ο καθένας ξεχωριστά τον δικό του σκοπό.
Είτε ζεις τη ζωή σου ανέμελα, είτε αμφισβητείς τα πάντα, να στοχεύεις.
2Αλλά πρόσεξε, δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά ιδιοσυγκρασίας.
Δηλαδή δεν ξυπνάς ένα πρωί και λες “θα πάω μ’ αυτό”. Είσαι καταδικασμένος να ζεις όπως ζεις – εν αγνοία σου.
3Η εξισορρόπηση των δύο; Αόριστη κι επίπονη.
Αν είσαι στην πρώτη κατηγορία τότε δεν έχεις παρά να αφεθείς και να απολαύσεις τους χυμούς της ζωής ως έχουν. Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχεις το δικαίωμα να είσαι ανόητος. Μην βιαστείς να απαντήσεις. Η συνειδητοποιημένη ανοησία, η επί σκοπού δηλαδή, είναι μια στάση ζωής από μόνη της, που πολλοί ζήλεψαν και πολλοί θυσιάστηκαν για εκείνη.
4Αν είσαι στη δεύτερη, τότε τα πράγματα σκουραίνουν.
“Όσο και να παίζουν οι άνθρωποι με τα χρώματα, όλοι μέσα τους είναι μαύροι”, έγραψε κάποτε ο Σεφέρης. Δεν θα βολεύεσαι, δεν θα μπορείς να βολεύεσαι. Θα αρνείσαι τα εύκαιρα και τα εύκολα, θα επιλέγεις πάντα τον δύσκολο δρόμο, που ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα ξέρεις πώς να τον αντιμετωπίσεις.
5Θα ζηλεύεις τους αδιάφορους ενώ αυτοί θα σε χλευάζουν.
Ο Ελύτης κάποτε έγραψε “Μονάχα όποιος παλεύει το σκοτάδι του, μονάχα εκείνος, μπορεί να έχει μερτικό δικό του στον ήλιο”. Πότε όμως φτάνω στον ήλιο; Αυτό μάλλον ούτε ο ίδιος ο Ελύτης δεν θα ‘ξερε να απαντήσει.
Τι να μας πουν οι ποιητές…
Δες επίσης: Μην ξεχνάς να είσαι ευγνώμων για τη ζωή σου!
