Μάθαμε κι εμείς στην Κύπρο τώρα να το αποκαλούμε «bullying».
Λες και δεν υπήρχε ανέκαθεν. Λες κι εφευρέθηκε μαζί μ’ αυτόν τον όρο.
Πόσο λάθος.
1Συμπεριφορές τέτοιες παρουσιάζονταν πάντοτε.
Δεν επικροτούνταν ποτέ. Ούτε αντιμετωπίζονταν όπως άρμοζε. Ήταν ένα φαινόμενο μπαλονιού. Φούσκωνε, φούσκωνε κι έσκαγε…
Και μετά τίποτα. Τι κι αν το κουτί με τα μπαλόνια δεν είχε αδειάσει ακόμα; Τι κι αν η διαδικασία επαναλαμβανόταν; Δεν αφορούσε κανέναν.
2Ζούμε σε μια χώρα που έχουμε την τάση να προσπερνάμε τα στερνά του διπλανού μας.
Κι αν δεν τα προσπερνάμε, μένουμε θεατές, ανέκφραστοι κι ασάλευτοι. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να αντιδράσουμε. Μας κουράζει.
Βλέπουμε όμως τα περιστατικά να συμβαίνουν. Κι εμείς να παρακολουθούμε και να περιγελούμε καμιά φορά το σκηνικό.
3Περιμένουμε τη βόμβα να σκάσει μήπως και συγκινηθούμε.
Μήπως και τύχει να ακούσουμε τον κρότο για να αντιδράσουμε. Μας αρέσει πολύ να κρίνουμε. Λατρεύουμε να αρχίζουμε να κατηγορούμε, να φιλοσοφούμε την κατάσταση, να προωθούμε μια δήθεν ανωτερότητα.
Μετά το μπαμ, βρισκόμαστε να έχουμε άποψη και να τοποθετούμαστε.
Ποιοι; Εμείς, οι Κυπραίοι, που κλείναμε τα μάτια μας, παίζουμε τώρα τους γνωστικούς. Ποιοι; Εμείς, η κοινωνία της ανοχής. Ο λαός που δεν ασχολείται με το χάλι του, αλλά με το χάλι του πλησίον του.
Ο λαός που δεν φταίει ποτέ για τα δεινά του, παρά μόνο όλοι οι άλλοι. Εμείς, που δεν παραδεχόμαστε τα λάθη μας κι επιμένουμε να διαφυλάττουμε το τομάρι μας. Εμείς.
4Το κουτί με τα μπαλόνια δεν έχει αδειάσει.
Μετά τη βόμβα, μετά την «αντίδραση» και το θόρυβο όλα θα ημερώσουν και πάλι. Μια αντίδραση που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, επανεκτελώντας το με άλλη μορφή. Που δεν αντιδρά ουσιωδώς και με σοβαρότητα.
Και πάλι θα κλείσουμε τα μάτια μας, και πάλι θα αγνοήσουμε, και πάλι θα γίνουμε θεατές.
Γιατί σ’ αυτόν τον τόπο, από υπεροψία και μόνο, αρνούμαστε να βάλουμε μυαλό.
Και το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε τα λάθη μας, αλλά είμαστε πολύ εγωιστές για να τα ανατρέψουμε.
5Κι όμως κάτι πρέπει να γίνει.
Τουλάχιστον από εκείνους που έχουν το φρόνημα. Γιατί αν δεν αντιδράσουμε ουσιαστικά, τα μιάσματα της κοινωνίας δεν θα εκλείψουν ποτέ.
Θα αναπαράγονται συνεχώς και παρασύροντας κι άλλους μαζί τους (π.χ. τα παιδιά τους), θα διαμορφώνονται συμπεριφορές τέτοιες που προωθούν αυτό που λέμε bullying και ό,τι άλλο.
Κι εμείς θα παραμένουμε στάσιμοι, το ίδιο εγωιστές, το ίδιο υπερόπτες και το ίδιο ανεύθυνοι με πριν.
Εμείς.
Το άρθρο γράφτηκε από τον αναγνώστη μας Παύλο Πήττα και στάληκε στο StudentLife.com.cy για δημοσίευση.
Στείλε μας κι εσύ το δικό σου άρθρο, video ή εικόνα εδώ: SUBMIT & GO VIRAL
