Και η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι…
“Άκουσα πρώτη φορά για τα ναρκωτικά όταν ήμουν μαθητής Γυμνασίου.
Ρώτησα κάποτε και τη μαμά και τον μπαμπά να μου πουν, μα τι τους ένοιαζε εκείνους; Είχαν πάντα πολλή δουλειά και συνεχώς κουρασμένοι και αγχωμένοι.
Τσακώνονταν και συνέχεια και φώναζαν άγρια πολλές φορές.
Γιατί να τους έπρηζα κι εγώ; Άλλωστε, μπορούσα να μάθω και από τους φίλους μου, εκείνοι ήξεραν.
Όταν ρώτησα τα παιδιά από το σχολείο, μου είπαν πως τα ναρκωτικά είναι κάτι που όταν δεν είσαι καλά σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα – κάτι σαν μαγικό φάρμακο. Βέβαια δεν είχαν δοκιμάσει οι περισσότεροι, αλλά ο Γιάννης τους τα είχε εξηγήσει όλα.
1Ο Γιάννης ήταν στην τελευταία τάξη και είχε δοκιμάσει πολλές φορές.
Μας το είπε αλλά δεν έπρεπε να το πούμε σε άλλους. Ένα μεσημέρι που επέστρεφα από το σχολείο, οι γονείς μου πάλι τσακώνονταν. Μα αυτή τη φορά φώναζαν περισσότερο και έβριζαν ο ένας τον άλλον κι εγώ στεκόμουν στη πόρτα. Έκλαιγα, και τους έλεγα να σταματήσουν, αλλά δεν τους ένοιαζε τίποτα.
2Και τότε, άρχισα να τρέχω.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Να τρέχω κλαίγοντας και ας μην είχα κάπου να πάω, απλά να τρέχω, μακριά απ’ όλα..
Και τότε θυμήθηκα τον Γιάννη. Μας είπε πως “όταν δεν είσαι καλά, τα ναρκωτικά σε κάνουν καλά“. Τον πήρα τηλέφωνο και χάρηκε. Μου είπε πως θα μου έδινε, χωρίς να τον πληρώσω επειδή ήμουν φίλος.
Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα στο σχολείο μου έδωσε ένα σακουλάκι που είχε μέσα κάτι άσπρο. Ήταν τόσο λίγο, αλλά μου είπε πως θα ήταν αρκετό. Μου εξήγησε τι θα έκανα και εγώ τον ευχαρίστησα κι έφυγα από το σχολείο. Δεν είχα όρεξη να μπω για μάθημα.
3
Το έκανα. Δοκίμασα στα 13, για πρώτη φορά ναρκωτικά. Και ήταν ωραία… Ένιωθα τόσο όμορφα, ήμουν “ευτυχισμένος”.
Και όλα ήταν τόσο ήρεμα, σαν να κοιμόμουνα, σε ένα κόσμο όπου η μαμά και μπαμπάς μου με αγαπούσαν και ήταν όπως τους άλλους μπαμπάδες και μαμάδες, και δεν φώναζαν όλη μέρα και κάναμε τόσα πράγματα μαζί…
4Μα αυτή η αίσθηση διήρκεσε για λίγη ώρα μόνο.
Το σακουλάκι ήταν άδειο πλέον και εγώ ήμουν ξανά όπως πριν. Όλα ήταν και πάλι όπως πριν. Όχι! Ήθελα κι άλλο, δεν μου έφταναν εκείνα τα λεπτά, ήθελα να ζω και άλλο αυτά που ένιωθα…
5
Του είπα πως ήθελα κι ‘άλλο. Μου είπε πως δεν μπορούσε να μου δώσει ξανά. Μα έπρεπε να μου δώσει! Θα τον πλήρωνα όσα ήθελε – έτσι και αλλιώς φύλαγα χρόνια τα λεφτά που μου έδιναν οι συγγενείς μου στα γενέθλια και τις γιορτές μου. Συμφώνησε και είπε πως θα μου έφερνε για ακόμη μια φορά.
Και η μια φορά έγινε δυο, και τρεις, και τέσσερις και σιγά-σιγά έγινε κάθε εβδομάδα..
Μου έφερνε τη δόση μου κι εγώ τον πλήρωνα. Όποτε έπαιρνα το σακουλάκι γινόμουν καλά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Σχολείο μερικές φορές πήγαινα, σπίτι πήγαινα μετά τα μεσάνυχτα και κάποτε δεν πήγαινα ούτε τότε. Λες και ένοιαζε κανένα;
Μπορεί να κοιμόμουν στο πάρκο, ή απλά να έμενα άγρυπνος όλη νύχτα μαζί με τον Γιάννη και την παρέα του. Εκείνοι πια ήταν οι “φίλοι” μου και ένιωθα πως είχα κάποιους να με “καταλαβαίνουν” επιτέλους.
Μα σιγά-σιγά, τα λεφτά που είχα, εξαφανίστηκαν και δεν μπορούσα να αγοράσω άλλο. Έπρεπε να βρω λεφτά! Το ήξερα πως ήταν δύσκολο και αυτό με τρέλαινε!
6Έπεσα στα γόνατα του Γιάννη κλαίγοντας, μα τότε είδα ένα Γιάννη που δεν είχα ξαναδεί.
“Αν θέλεις, θα βρεις τα λεφτά!” μου είπε. Για μήνες έπεφτα στα γόνατα των “φίλων” μου αλλά κανένας δεν ήθελε να με βοηθήσει. Με θυμάμαι πολλές φορές να έκλεβα από το πορτοφόλι της μάνας μου, ενώ ήξερα πως είχε να πληρωθεί 3 μήνες. Έκλεβα την ίδια μου τη μάνα ρε γαμώτο… Φώναζα με τον μπαμπά μου να μου δώσει λεφτά και τον έβριζα κλαίγοντας…
7
Πήγα στον κυρ. Θωμά, τον Μανάβη και του ‘κλεψα καμιά δεκαριά κουτιά τσίχλες και μπιχλιμπίδια με στόχο να τα πουλήσω στα παιδιά της γειτονιάς. Και μετά σκέφτηκα, γιατί να μην πουλήσω και πράγματα δικά μου;
Το ρολόι μου σίγουρα θα άξιζε αρκετά. Πήγα και σε ενεχυροδανειστήριο, ζητιάνευα στον δρόμο, έψαχνα τις τσάντες των συμμαθητών μου για κανένα χαρτονόμισμα..
Δεν θυμάμαι να είχα χάσει την αξιοπρέπεια μου σε τέτοιο βαθμό, ποτέ ξανά!
Με λυπόμουν, εγώ ίδιος λυπόμουν και ντρεπόμουν για τον εαυτό μου.
8Ώσπου μια μέρα κουράστηκα τόσο πολύ.
Ήμουν στο δωμάτιο μου και σωριάστηκα στο έδαφος. Έμεινα εκεί σχεδόν σαν πεθαμένος.
Πρέπει να πέρασε κανένα δίωρο, όταν μπήκε η μάνα μου μέσα και με είδε. Άρχισε να φωνάζει και να τηλεφωνά σε ασθενοφόρα. Αγχώθηκε που δεν αντιδρούσα και στ’αλήθεια παραξενεύτηκα αφού είχε καιρό να νοιαστεί κάποιος για ‘μένα.
Με πήραν στο νοσοκομείο και οι γιατροί την ενημέρωσαν για την κατάσταση μου. Τηλεφώνησε και του πατέρα μου, ήρθε και αυτός. Έκλαιγαν και οι δύο όταν τα έμαθαν.
Για πρώτη φορά είδα τους γονείς μου να μην τσακκώνονται.
Έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να τους δω έτσι;
Περνούσαν δύσκολα οι μέρες μου στο νοσοκομείο και αργότερα στην κλινική αποτοξίνωσης.
Δεν θυμάμαι πως τέλειωσε αυτός ο εφιάλτης, αλλά θυμάμαι ότι πόνεσα, έκλαψα και μετάνιωσα όσο ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Σήμερα, ενήλικος πια, ξέρω γιατί να πω ΟΧΙ στα ναρκωτικά!
Γιατι; Επειδή η ζωή είναι πιο όμορφη χωρίς ναρκωτικά, χωρίς ουσίες, χωρίς εξαρτήσεις.”
Μαγκιά είναι να ζήσεις τη ζωή σου μακριά από αυτά!
Δες επίσης: 5 αλήθειες που δεν σου είπε κανείς για τα συναισθήματα και τις φοβίες σου!
